خواندن نمازهای واجب به خصوص نمازهای یومیه که در هر شبانه روز واجب می‌شود، یکی از دستورات مسلم دینی است که هر مومن با توجه به تکلیفی که بر عهده دارد موظف است در اوقات خاصی این نمازها را به جای آورد. اما در تعابیر قرآنی گاهی از عبارت یصلون استفاده شده است یعنی کسانی که نماز می‌خوانند و گاهی از تعبیر یقیمون الصلوة استفاده شده است که یعنی نماز را بر پا می‌دارند. آیا اقامه صلوة و برپاداشتن نماز همان خواندن نماز و ادای این فریضه است؟
معلم قرآن ما حضرت آیت الله خامنه‌ای در ضمن مباحث تفسیری خود به این نکته پرداخته و تمایز این دو را به خوبی بیان داشته‌اند. ایشان در این باره می‌فرمایند:
«و یقیمون الصلوة»:و نماز را به پا می‌دارند. من بارها این را گفته‌ام که به پاداشتن نماز غیر از گزاردن نماز است و متأسفانه در بعضی از ترجمه‌ها مشاهده می‌شود می‌نویسند و نماز می‌گزارند، در حالی که نمازگزاردن در عربی می‌شود «یصلون» و «یقیمون الصلوة» یعنی نماز را بپا می‌دارند، پس به پا داشتن نماز چیزی بیش از گزاردن نماز است، که البته نمازگزاردن را هم شامل می‌شود. یعنی اگر شما بخواهید جزو نماز بپادارندگان باشید نمی‌توانید نمازگزاردن را ترک کنید.
به پا داشتن نماز، یعنی در محیط و در جامعه این واجب و این حقیقت لطیف را بوجود آوردن و محیط را محیط نماز کردن و دیگری را به نماز دعوت کردن و نماز را با توجه ادا کردن، و مفاهیم نماز را در زندگی تحقق بخشیدن است، که مفهوم اصلی نماز عبارت است از: خضوع انسان در مقابل پروردگار و عمل انسان به فرمان پروردگار این آن عنصر اصلی نماز است که در حاشیه‌اش هم چیزهای دیگری وجود دارد. پس شرط دوم متقین اقامه‌ی صلوه است یقیمون‌الصلوه و آنکه قبلاً گفتیم: الذین یؤمنون‌بالغیب، یکی از مقومات تقوا بود در عالم بینش و این دومی ( اقامه‌ی صلوه ) یکی از مقومات تقوا در عالم خود سازی است و خودسازی بسیار مهم است.
نظر شما