طی ۲۵ روز گذشته از تهاجم دیوانه وار صهیونیست ها علیه فلسطینیان در باریکه غزه، احتمالا یکی از عواملی که تحت تاثیر میزان قساوت اشغالگران از نظرها پنهان مانده، همراهی غرب در تکمیل پازل این جنایات است. اینکه اقدامات هولناک صهیونیست ها با چراغ سبز غرب و زیر چتر حمایتی آمریکا صورت می گیرد غیرقابل انکار است. بر این مبنا است که می توان به صراحت ایالات متحده را فرمانده مستقیم اتاق جنگ علیه غزه خواند.

نوع و میزان حمایت نظامی آمریکا از رژیم صهیونیستی موید همین نکته می باشد. گفته می شود ایالات متحده بعد آغاز جنگ علیه غزه، برای نخستین بار از سال ۱۹۴۵ در یک لشکرکشی بزرگ، بیش از ۵۰ کشتی و ناو جنگی تهاجمی را با کمک ۱۱ متحد خود در ناتو راهی آب های مدیترانه و دریای سرخ کرده است. این تجهیزات عبارتند از:۲ ناو هواپیمابر، ۳  کشتی تهاجمی آبی خاکی، ۲ کشتی تدارکات و حمل و نقل آبی خاکی، ۱ کشتی فرماندهی و کنترل،۱۰ ناوشکن، ۱۶ ناوچه،  ۲ کشتی کروز جنگی،  ۴ گشتی، ۹ کشتی  لجستیک و ۱ زیردریایی که احتمالاً  با ۴ زیردریایی اضافی از کشورهای مختلف همراهی می شود.

جزئیات تهاجم

شبکه سی ان ان آمریکا و برخی دیگر از منابع غربی به بیان جزئیات، میزان تسلیحات و موقعیت استقرار این حجم گسترده از تسلیحات آمریکایی پرداخته اند. طبق گزارش ها، تحت فرماندهی آمریکا و ناتو، ۷ ناوگروه در قالب سه نیروی ضربتی دریایی در دریای مدیترانه وجود دارد که در مجموع شامل ۱ ناو هواپیمابر (جرالد فورد) و بیش از ۱۵ ناو و ناوشکن است، در حالی که ناو هواپیمابر دوم ایالات متحده (آیزنهاور)  با ۴ ناو جنگی دیگر نیز در حال رسیدن است. ناوگروه ضربتی فورد (FORD CARRIER Strike GROUP) با بیش از چهار هزار ملوان، «جدیدترین و پیشرفته‌ترین» ناو هواپیمابر ایالات متحده آمریکا است که در حمایت از صهیونیست ها عازم منطقه شده است. ناو هواپیمابر یو اس اس آیزنهاور با ۵۶۰۰ خدمه و ۹ اسکادران با بیش از ۷۰ هواپیما اکنون در خلیج فارس مستقر است اما از آنجا که مستقیماً  تحت فرماندهی مرکزی ایالات متحده و مرکز مسئول عملیات نظامی در خاورمیانه است می تواند راه خود را به سمت دریای سرخ و خلیج فارس هم باز کند.

ناو یواس‌اس باتان  (۵USS Bataan (LHD-) با ۱۷۰۰ پرسنل و هلیکوپتر، که در کنار آن دو ناو پشتیبانی USS Mesa Verde LPD-۱۹ و ناو آبی‌خاکی USS Carter Hall(LSD-۵۰) هستند بخشی از این لشکرکشی است. واحد واکنش سریع تفنگداران دریایی آمریکا روی ناو «یو اس اس باتان» مستقر هستند. ناوگروه ضربتی آیک کریر (Ike Carrier Strike Group) هم در قالب یک رزم ناو و چهار ناوشکن به سمت دریای مدیترانه می رود.

فرماندهی دومین گروه دائمی ناتو ( ۲Standing Maritime Group) که شامل هشت ۸ کشتی جنگی کشورهای ناتو می شود نیز در مدیترانه مستقر هست. جالب آنکه در میان این دسته کشتی ترکیه (TCG Yavuz F-۲۴۰) هم وجود دارد که در صورت تمدید جنگ از اسرائیل حمایت خواهد کرد. حضور آنکارا در این ناوگره بیش از پیش نوع رویکرد ریاکارانه اردوغان در قضیه فلسطین را بیش از پیش آشکار می سازد.

چرا دو ناو هواپیمابر؟

با بیش از ۱۵ شناور سطحی و بیش از ۱۵۰۰۰ سرباز، بدون احتساب زیردریایی‌های اسکورت و کشتی های لجستیکی، واکنش آمریکا به تحولات فلسطین اشغالی، فراتر از اطمینان‌بخشی به اسرائیل صرف می‌شود و منعکس‌کننده نگرانی‌های واقعی درباره خطر تشدید تنش‌های منطقه‌ای، به‌ویژه با ایران است. البته این آمار فقط مربوط به  استقرار نیروهای نظامی تهاجمی ایالات متحده در سواحل مدیترانه و دریای سرخ می شود.

وجود دو ناو آمریکایی (جرال فورد و آیزنهاور) در یک منطقه هم بسیار نادر است. به نظر هدف ایالات متحده ایجاد یک حباب دریایی بسیار بزرگ در اطراف اسرائیل است که خطر انتقام‌جویی از سوی ایران یا گروه‌های مسلح وابسته به آن، از حزب‌الله در لبنان تا حوثی‌ها در یمن را در بر می‌گیرد. مقاومت طیف وسیعی از موشک‌ها را در اختیار دارد که می‌تواند به مسافت‌های ۲۴۰۰ کیلومتری برسند و بنابراین به طور بالقوه قادر به رسیدن به اسرائیل هستند.

علاوه بر این موارد، این دو گروه‌ ضربت به وقت وخامت احتمالی اوضاع و بسته شدن فرودگاه‌ها می‌توانند در جهت تخلیه آمریکایی‌ها از اسرائیل به خدمت گرفته شوند. هم اکنون نزدیک به ۲۰۰ هزار آمریکایی که اکثر آنها دارای تابعیت دوگانه آمریکایی و اسرائیلی هستند در اسرائیل به سر می‌برند.

در تیررس!

اما کاخ سفید اکنون با عجله در حال اعزام ناو هواپیمابر آیزنهاور به خلیج فارس است. وقتی که آنها ابتدا ناو هواپیمابر فورد را به همراه کشتی‌های جنگی به شرق مدیترانه فرستادند فکر می‌کردند پیام بازدارندگی را ارسال کرده و ایران و متحدانش کوتاه خواهند آمد اما با پرواز پهپادهای حزب الله بر فراز این ناوگان، آن‌ها چاره را در دور شدن از ساحل فلسطین اشغالی دیدند و با تداوم حمله به پایگاه‌های آمریکا در سطح منطقه و تهدیدهای مکرر ایران متوجه شدند با یک ناو هواپیمابر کاری از پیش نمی‌برند و به همین دلیل تصمیم گرفتند تا آیزنهاور را هم بفرستند، اما این بار به خلیج فارس. در نهایت ارسال ناو هواپیمابر به خلیج فارس و فاصله ۱۰۰ کیلومتری سواحل ایران بیش از آنکه تهدیدی برای ما باشد تهدیدی برای خود آمریکایی‌ها است چرا که در هر درگیری احتمالی آیزنهاور نامش به عنوان اولین ناو هواپیمابر در تاریخ پس از جنگ جهانی دوم ثبت خواهد شد که توسط موشک‌های ایرانی به قعر خلیج فارس فرستاده شده است؛ بنابراین ارسال این ناو به بیخ گوش ایران چیزی به معادله مد نظر سران آمریکا اضافه نخواهد کرد.