هر ساله در اواسط پاییز مسئله آلودگی هوا چند روزی به تیتر نخست رسانه ها تبدیل می شود و مسئولان از مرتبط و غیرمرتبط با این موضوع ، بیاناتی را تشریح و اکثر آنها توپ را به زمین دیگران انداخته و مسئولیت را از خود ساقط می کنند و نهایت خروجی جلسات انها نیز به تعطیلی مدارس منجر می شود.
این در حالی است که طبق امار، الودگی هوا سالانه حدود ۸.۲ میلیارد دلار به کشور آسیب وارد می کند که ۸۰۰ میلیون دلار آن مربوط به بخش بهداشت و درمان است و ۱۲.۶ درصد مرگ‌های زودرس در ایران نیز به علت آلودگی هوا رخ می دهد.
همچنین در پژوهش‌های مستقلی که در خصوص آلودگی هوا انجام شده است، ۸۰ درصد منشاء آلودگی هوا مربوط به موتور سیکلت‌ها، خودروها و کامیون‌ها بوده است اما مشخص نیست که چرا در جهت رفع این مسئله اقدام جدی و عملیاتی صورت نمی گیرد. حداقل در این زمینه می توان توسعه حمل و نقل عمومی و زیرساخت‌های لازم برای حمل و نقل پاک را در دستور کار قرار داد اما متاسفانه انچه شاهد هستیم سکوت مسئولان در برابر رشد ماشین های تک سرنشین و افزایش تعداد خودروهای در حال تردد در سطح شهر است .
اینکه چرا همه سازمان ها و دستگاه های مرتبط با مسئله آلودگی هوا به صورت کلان یک بار برای همیشه دور یک میز نمی نشینند تا دلایل ایجاد این معضل را به طور کارشناسی شده مورد بررسی قرار داده و در جهت رفع اساسی ان اقدام کنند جای بسی تامل دارد .
اغلب مسائلی که درگیر موضوع زمان و فرصت سوزی می شوند به تدریج از اولویت خارج شده و علی رغم اینکه همانند یک غده سرطانی رشد و گسترش پیدا می کنند چاره ای برای رفع انها نیز اندیشیده نمی شود.
بدون تردید اگر در شرایط کنونی گام های موثری در زمینه کاهش آلاینده های زیست محیطی ازفضای شهرهای صنعتی و بزرگ برداشته نشود، در آینده هر آنچه بودجه در این زمینه صرف شود فایده ای نخواهد داشت و در مقابل صدمات ولطمه های آنها بر حوزه های مختلف زیست اجتماعی بیشتر خواهد شد.
نظر شما