ملا مهدی نراقی از همان آغاز طلبگی از عزت نفس والایی برخوردار بود. او در حوزه کاشان اکثر روزها را با فقر و تنگدستی سپری میکرد ولی خم به ابرو نمی آورد و همچنان با نشاط و امیدوار به تحصیل خود ادامه می‌داد. روزی یکی از افراد نیکوکار کاشان وقتی از ماجرا آگاه می‌گردد، یک دست لباس نو می خرد تا به وی هدیه نماید. نخست نراقی از قبول آن امتناع می ورزد ولی با پافشاری مرد نیکوکار لباس را برداشته، به حجره اش می آورد. فردای آن روز ناگهان تصمیم نراقی عوض میشود. بدون اینکه فرصت را از دست بدهد روانه محل کسب و کار آن شخص می گردد. بعد از سلام و تشکر و قدردانی با احترام و ادب لباس را به وی بر می‌گرداند. آن مرد هنگامی که نراقی را در تصمیم خود استوار می بیند از علت این کار جویا می شود. او در جواب می گوید: زمانی که این لباس را به تن کردم در خود احساس کوچکی و پستی نمودم به ویژه لحظه ای که از جلو مغازه شما عبور می‌کنم بر این حالت پستی و خواری‌ام افزوده می‌شود و مرا به چاپلوسی و چرب زبانی وا می دارد. این حالت برای من به هیچ وجه قابل تحمل نیست.

نراقی به این مقدار بسنده نمیکند بلکه در کتاب با ارزش خود «جامع السعادات» نیز داد سخن از عزت نفس بر آورده، این ویژگی را در انسان بسیار مهم می پندارد و آن را ضامن پاسداری از حریم شخصیت انسان می شمارد. او در توصیه ای اخلاقی چنین می نویسد:

سزاوار است انسان فقیر فقر خویش را از دیگران بپوشاند و همواره روح پارسایی و بزرگواری را در خود زنده کرده و تربیت نماید در مقابل ثروتمندان به خاطر ثروتشان، سر تعظیم فرود نیاورد و بدین وسیله خود را در چشم آنان کوچک نشان ندهد، بلکه نسبت به زراندوزان در وجود خویش حالت بزرگی به وجود آورد و هیچ وقت چشم طمع و توقع به دست آنان ندوزد.

منبع: پاک نیا، عبدالکریم، «خاطرات ماندگار از خوبان روزگار»