اصلاً انسان به وسیلۀ انسان ساخته می‌شود! یک ملاقات با یک انسانِ دیگر، اصلاً ممکن است تحول در زندگی‌اش به وجود بیاورد، دگرگونش کند. سلمان و ابوذر وقتی به هم می‌رسیدند انگار دنیا را به آنها داده بودند. وقتی همدیگر را می‌دیدند، همه چیز را فراموش می‌کردند.

بزرگترین موهبت ابوذر وقتی بود که سلمان را ببیند. بزرگترین موهبت سلمان هم وقتی بود که ابوذر را ببیند. چون پیامبر(ص)، اینها را با همدیگر اخوت داده بود.

خود حضرت رسول (ص) و حضرت علی (ع) نیز همین وضعیت را داشتند. مؤمن اگر دلش زنده شود، در ملاقات با یک مؤمنِ دل‌زنده هم همین حالت را پیدا می‌کند.

در حالت عادی، مستغنی است. نیازی به این که او دوستش بدارد، ندارد؛ اما اگر دلش زنده شد، محتاج می‌شود. محتاج به یک نگاه می‌شود. محتاج به یک ملاقات می‌شود. محتاج به یک انس گرفتن و محفل انس می‌شود. من اینها را که به شما توصیه می‌کنم، اینها در اسلام هست.

متأسفانه آنهایی که راهشان درست است، گاهی به محبت، کم اهمیت می‌دهند و آنهایی که راههای غلط می‌روند به این مسألۀ محبت اهمیت می‌دهند.

بعد یک کسی، یک عمر با اینها نشسته است و دلش محبتی نشده است، با آن کسی که راهش درست نیست می‌نشیند و محبت به او پیدا می‌کند و می‌گوید: من حالا فهمیدم که عمری را اشتباه می‌کردم! بعد هم منحرف می‌شود. به محبت‌تان اهمیت دهید.