درست وقتی همه مردم نسبت به میزان درآمد بازیکنان و مربیان کم کیفیت لیگ ایران معترض شده‌اند، وزارتخانه مدعی می‌شود، امسال به استقلال و پرسپولیس به عنوان مهمترین تیمهای باشگاهی مملکت نه پول می‌دهد و نه آنها را به بخش خصوصی واگذار می‌کند. بعد ناخودآگاه از خودمان می‌پرسیم که وقتی وزارتخانه با مهمترین و پرهوادارترین باشگاه‌های فوتبال ایران که دلیل اصلی توجه مردم به فوتبال کشور هستند، چنین رفتاری دارد، با سایر بخشهای ورزشی کشور چه تعاملی خواهد داشت؟ مثلا بر سر باشگاه هایی که در زمینه رشته‌هایی مانند جوجیتسو و بوکس و سپک تاکرا فعالیت می‌کنند و در تیررس نگاه هیچ رسانه و منتقدی نیستند، چه بلایی خواهد آورد؟
وقتی باشگاه‌هایی که می‌توانند رکن اصلی فوتبال باشند و به دلیل کج اندیشی مدیران سیاسی که پیش از این در رأس سازمان تربیت بدنی وقت و وزارت ورزش فعلی قرار گرفته‌اند، به دست مدیران هزینه افتاده بودند، مورد بی‌مهری وزارت قرار می‌گیرند سایر بخشهای ورزشی کشور چه نگاهی را از سوی این مدیران صاحب خواهند شد؟!
وزارت ورزش فهرستی از هزینه‌های سرسام آور و بحث برانگیز را منتشر کرده و حالا پرسش اینجاست که آیا فقط پرسپولیس و استقلال دهانی گشاد و معده‌‌ای فراخ برای بلعیدن بودجه‌های ملی و مردمی داشتند؟ سهم باشگاه‌های صنعتی و نظامی مثل سپاهان و تراکتورسازی و فولاد و نفت‌های تهران و آبادان و مسجد سلیمان از برداشتن بودجه‌ بیت المال چقدر است؟ استقلال و پرسپولیس امروز با هوادارانی بیش از 50 میلیون نفر در مملکت به شکلی اشتباه بودجه کشور را هزینه و برج کرده‌اند، اما باشگاه‌هایی که در مجموع حتی 50 هزار هوادار ندارند تا چه میزان از سرمایه‌هایی که باید صرف عمران و آبادانی و صنعت و امنیت و فناوری می‌شد، به جیب زده‌اند؟
آیا از دیدگاه وزارت ورزش که جزیی است از بدنه دولت، فقط و فقط برداشتن پول برای باشگاه‌های پرهوادار جرم و گناه است؟ وزارت ورزش خود را به عنوان ناجی بودجه ملی ورزش ایران پیش می‌اندازد و تحسینی اولیه را برای خودش می‌خرد. اما در دو قدم بعدی آن قدر کج روی و سست روی می‌کند که همین اقدام اولش را هم مبهم می‌کند. اینکه وزارت باز هم حاضر نمی‌شود سرخابی‌ها را به مردم واگذار کند و در عین حال دور بودجه جدید را خط می‌کشد، خود پرسشی است حیرت انگیز و گویای این ابهام که شاید وزارت ورزش در اقدامی نوین و بی‌سابقه سعی می‌کند سرخابی‌ها به عنوان پرطرفدارترین تیمهای مملکت را آن قدر حقیر کند که دیگر میلی به هواداری از سوی عموم مردم برای آنها باقی نماند و از سویی دیگر سایر باشگاه‌هایی که دست خود را به شکلی دایمی و مادام در جیب دولت و صنعت کرده‌اند و پول درو می‌کنند، با هیچ خطری روبه رو نسازد.
روندی که امروز از سوی وزارت ورزش و جوانان می‌بینیم، کوششی است محسوس و ملموس برای نابود کردن قطبها! دغدغه و نگرانی مردم از اسراف بودجه‌ای است که باید صرف کشور شود، نه مشتی کم کیفیت؛ اما اینکه استقلال و پرسپولیس تنها قربانیان این تفکر دولتی باشند، نمی‌توان پذیرفت. همین امروز هم استقلال و هم پرسپولیس خریدارانی متمول و البته مردمی دارند. چرا وزارت مقابل فروش و واگذاری این دو مقاومت می‌کند؟ آیا این همان تدبیری است که پیش از این وعده داده شده بود؟ امروز با دیدن نوع رفتار کشنده‌ای که با فوتبال و قطبهایش می‌شود، می‌‌توان انتظار روزهایی تلخ را برای کلیت ورزش داشت. هیچ کس با جابه‌جایی مدیران استقلال و پرسپولیس مخالف نیست. اما اینکه صرفاً مدیرانی با کارایی حداقلی بروند و مدیرانی از همان جنس و طبقه بیایند چه چیزی را تغییر می‌دهد؟