چون روز قیامت شود؛ مؤمن در پیشگاه خداوند بایستد و کار حسابرسی او را خداوند خود بر عهده گیرد و اعمالش را به او نشان دهد مؤمن در کارنامه خود می نگرد و اولین چیزی که می بیند گناهان خود است. با مشاهده آنان رنگش برمی گردد و بدنش به لرزه می افتد و در جانش وحشت می نشیند. سپس خوبی هایش را می بیند و از مشاهده آن ها چشمش روشن و جانش مسرور و روحش شاد می شود و آن گاه به ثوابی که خداوند ارزانیش فرموده می نگرد و شادی اش افزون می شود.

سپس خداوند به فرشتگان می فرماید: «کارنامه ای را بیاورید که در آن اعمال ناکرده آن هاست».

حضرت سپس فرمودند: مؤمنان آن کارنامه را می خوانند و آن گاه می گویند: به عزتت سوگند که تو خود می دانی ما هیچ یک از این کارها را انجام نداده ایم.

پس خداوند می فرماید: «راست می گویید، اما شما نیت انجام آن ها را داشتید و ما آن کارها را برایتان نوشتیم. آن گاه پاداش آن اعمال به ایشان داده می شود».

منابع:
1- قمی. تفسیر قمی، ج2: 26.
2- محسن عقیل. گزیده ای از سخنان گهربار امام رضا (ع): 425.