مهیار متولی زاده کاخکی _ واژه ی "آهن" که به میان می آید، نخستین توصیفی که ذهن ما آن را شکل می دهد، سختی و مقاوت بسیار بوده و نخستین جمله ای که در ذهن ما هویدا می گردد،" برای زندگی کردن، باید همچون آهن بود" می باشد. جمله ای که سرلوحه زندگانی افراد بسیاری قرار گرفت تا بتوانند از میان هجمه ی انبوه مشکلات و سختی ها، به سلامت عبور کنند. اما در این میان انسان هایی وجود داشته اند که نه تنها در مقابل مشکلات زندگی همچون فولاد می ایستادند، بلکه خود مبدل به آهنی شدند که می توانستند همه چیز را تغییر دهند؛ آهنگرانی که دردها و رنج های خود را به آتش کوره ها انتقال می دادند تا که زندگانی دیگر مردمان را با آثار خود مستحکم سازند. "آهنگری" از قدیمی‌ترین هنرهای فلزکاری می باشد که در فرآیند آن، نیروهای بزرگی به کار گرفته می‌شوند و لوازم کار اغلب بسیار سنگین و ثقیل هستند. نحوه ی کار آن ها از روزگاران بسیار دور بدین صورت بوده است که در ابتدا فلز مورد نظرشان را تا حد لازم گداخته کرده و سپس با یک انبر، آن را بر روی سندان نگاه می‌داشتند تا برای ایجاد فرم و شکل مورد نظر، عمل "چکش کاری" انجام دهند. این حرفه در چندین چندین شهر از کشور ایران رواج دارد و یکی از شهرهایی که این هنر در آن برجسته و معروف می باشد، شهر "نیشابور" است. باید گفت که در میان بازار سرپوش این شهر، این حرفه نیز همچون دیگر حرف، رو به نابودی بوده و حمایت بسیار کمی از هنرمندان این پیشه صورت می گیرد.