از این رو باید یک سری شاخصهای سلامت روانی برای معلمان در نظر گرفت تا در بدو استخدام و در ادامه خدمت، آنان از فیلترهای خاصی گذرانده شوند، زیرا تعلیم و تربیت دانش آموزان بسیار حساس است و سلامت روانی معلمان حتماً باید احراز شود و به نیازهای ایشان نیز توجه ویژه ای داشت .
مثلا معلمان ما به لحاظ فرهنگی ،اجتماعی و اقتصادی باید در رفاه نسبی باشند تا بتوانند عملکرد بهتری داشته باشند. معلمی که با مشکلات اقتصادی روبه‌روست نمی تواند با رضایت خاطر به دانش آموزان درس دهد، در نتیجه ممکن است حاشیه هایی را در کلاس درس به وجود بیاورد .
بحث دیگر این است که یک جدایی بین نحوه آموزش و ساختار آموزشی در جامعه ما وجود دارد؛ به طوری که خواسته های معلمان دیده نمی شود. معلمی که دانش آموزش را تنبیه می کند با چه دید و در چه موقعیتی این کار را انجام می دهد و چه سازمانی این جرأت را به او داده است؟ بنابراین مسأله به نارسایی نظام آموزشی برمی‌گردد. چرا باید در بروجرد دانش آموزی معلمش را به قتل برساند یا در بندرعباس معلمی دانش‌آموز خود را به سختی تنبیه کند ؟ این مسایل از آن حکایت دارد که جامعه ما به سمت خشونت و پرخاشگری می رود و چون در جامعه رفتارهای پرخاشگرانه وجود دارد، پس آموزش و پرورش هم از این وضعیت مستثنا نیست . به هر حال مسؤولان باید مشکلات معلمان و دانش آموزان را بررسی کنند تا مشخص شود چه عواملی تعامل مثبت آنان را بر هم می زند و مشکل کجاست ؟ ما جامعه‌شناسان معتقدیم هر رفتار اجتماعی انسان در اثر یک سلسله نیازها شکل می گیرد و این مجموعه نیازها، چگونگی روابط را مشخص می کند. یعنی نیازها، ما را به سوی اهداف هدایت می کنند، در نتیجه باید ابزار رسیدن به آن نیز مشخص باشد. این در حالی است که در آموزش و پرورش ما راه‌های رسیدن به هدفها مشخص نیست و اینجاست که مشکل به وجود می آید، زیرا این هدفها موجب سلامت و سعادت انسانها می شوند، در حالی که متأسفانه معلمان و دانش آموزان با چگونگی رسیدن به هدفها آشنایی ندارند و مسؤولان هم در جهت آگاه‌سازی آنان کاری انجام نمی دهند
از این رو باید کاری کرد که موجب ارتقای رفتار معلمان و دانش آموزان شود و در این میان ما راه درست را گم کرده ایم. هیچ وقت در مدارس ما بررسی جدی در مورد نحوه رفتار معلمان انجام نشده تا بتوانیم راهکارهای لازم را برای رسیدن به هدفها تعریف کنیم
نظر شما