به گزارش قدس خراسان، المپیک میدانی برای بروز و ظهور برترین‌های ورزش جهان است و هر ورزشکاری آرزویش رقابت در این عرصه جهانی است. حال این حضور اگر به کسب مدال بینجامد شیرینی آن برای ورزشکار و پرچمی که در حمایت آن به میدان المپیک رسیده صد چندان می‌شود. ۴۰ ورزشکار هموطن ما نیز توانستند از تمام موانع سخت پیش پایشان عبور کنند و بلیت پاریس را به چنگ آورند تا بلکه برای ایران و پرچم پرافتخارش خاطره‌سازی کنند.
اگر در میان ۴۰ رستم ایرانی حاضر در پاریس بگردی و یک‌یک آن‌ها را بررسی کنی تنها نام حسن تفتیان را به عنوان یک خراسانی خواهی یافت که از تربت حیدریه به المپیک سی و سوم رسیده است. اتفاقی که چهار سال پیش و برای المپیک توکیو نیز ثبت شد و تفتیان تنها ورزشکار خراسانی حاضر در المپیک توکیو بود. چهار سال قبلترش در ریو ۲۰۱۶ آریا نسیمی شاد در شنا و جواد محجوب در جودو دو ورزشکار دیگر خراسانی بودند که همراه تفتیان در المپیک سی و یکم حاضر بودند هر چند که این دو توفیقی در کسب مدال نداشتند!
از ریو که ورزش خراسان رضوی سه نماینده در المپیک داشت تا توکیو و اکنون پاریس تفتیان تنها خراسانی حاضر در المپیک بوده و انگار هیچ تغییری در سیستم ورزشی استان به وجود نیامده که نتوانسته‌ایم در هشت سال حتی به تعداد ورزشکاران سهمیه گرفته المپیک استانمان اضافه کنیم!
از خاطره شیرین دو مدال طلا و برنز رسول و امیر خادم در المپیک، ۳۸سال گذشته و هنوز پس از ۱۹۹۶ آتلانتا ورزشکاری از خراسان سکوی المپیک را لمس نکرده است!
چرایی این دور افتادن را کجا باید جست؟ سیستم کجایش اشکال دارد؟ عیب از نبود استعداد است؟ ظرفیت مربیانمان افت کرده و شاگردپروری از مد افتاده که ورزشکارانی در قواره‌های المپیک نتوانسته‌ایم پرورش دهیم؟ امکانات در حدی نیست که بشود با تکیه بر آن‌ها نخبه‌هایی همچون برادران خادم را از دل سالن‌ها و زمین‌های ورزش در قد و قواره میدان مهمی مثل المپیک تراشید؟ یا اینکه مدیریت اشکال دارد و امورات را نمی‌تواند درست اداره کند؟
شاید هر کدام از ما درصدی از این موارد را در ذهنمان بالا و پایین کنیم و در این مورد مقصر جلوه دهیم که تا حدودی نیز درست است اما به واقع آنچه در این سال‌ها تن رنجور و بی‌حال ورزش خراسان را بیشتر آزار داده خلأ مدیریتی جامع و اصولی است. هشت سال زمان زیادی برای جمع و جور کردن اوضاع بود تا از ریو تا پاریس دست‌کم تعداد ورزشکاران خراسانی حاضر در المپیک را بیشتر کنیم. گرفتن مدال پیشکش آقایان! نه اینکه تفتیان در همه این سال‌ها تنها پرچمدار ورزش خراسان در المپیک باشد. یک پرسش؛ چه تضمینی وجود دارد تفتیان در المپیک ۲۰۲۸ بتواند سهمیه بگیرد؟ البته با در نظر داشتن این مهم که او حتی بلیت پاریس را هم در دقیقه ۹۰ توانست بگیرد. به نظر می‌رسد با توجه به شرایطی که تفتیان دارد (شرایط سنی و فنی) باید پاریس ۲۰۲۴ را مثل آتلانتا ۱۹۹۶ خط پایانی برای خاطره‌بازی ورزشکاران خراسانی حاضر در المپیک بدانیم.
از موضوع بیشتر از این دور نمانیم. به واقع هر آنچه بر سر ورزش استان آمده به خاطر ندانم کاری‌های مدیریتی بوده و بس. اعمال سلیقه‌هایی که در انتخاب مدیران ورزشی از مدیر کل گرفته تا رئیسان اداره‌های شهرستان‌ها و رئیسان هیئت‌های ورزشی، همه و همه این شرایط را برای ورزش خراسان رضوی رقم زده است. مدیران اجرایی استان نیز بد کردند در قبال ورزش این دیار. نه دلشان سوخت که مدیری از جنس ورزش و میدان‌دیده برای ورزش این استان انتخاب کنند و نه دست و دلشان به این رفت که مثل همه استان‌های دیگر پشتوانه‌های پیشران اقتصادی و اجتماعی برای ورزش و ورزشکار خراسانی ایجاد و طلب کنند! عاقبت همین شد که هستیم. مدیرانی سفارش شده که بعضاً حتی جنسشان ورزشی نبوده و نیست برای اداره ورزش استان گماشته شدند تا پیشران اهداف سیاسی و حزبی برخی افراد و جناح‌ها باشند بی‌آنکه دلی به حال زار این ورزش بینوا بسوزد.
نظر شما