۱- شورای اجرایی سازمان جهانی گردشگری برای سه دوره متوالی

۲- نایب رئیس کمیسیون جنوب آسیا

۳- نایب رئیس کمیسیون متناظر بر اعضای وابسته

۴- عضو کمیته آموزش

۵- عضو کمیته تدوین منشور بین‌المللی

۶-عضو کمیته تنظیم مقررات و بررسی فرایند عضویت

در حال حاضر عضویت ایران در چهار کرسی  به‌دلیل بی‌توجهی، منقضی شده و در دو کرسی دیگر تا پایان سال میلادی عضویت داریم.

توجه شورای راهبری دوره انتقال دولت چهاردهم را به این نکته جلب می‌کنم که انتخاب وزیر میراث فرهنگی و گردشگری به مراتب از انتخاب سایر وزرا سخت‌تر است، چرا که این وزیر باید با برنامه‌ریزی براساس پیشنهادهای قانون برنامه توسعه هفتم و برنامه بیست‌ساله توسعه گردشگری، درآمد این حوزه را بالا برده و رقم ورود گردشگر به کشور را تا پایان برنامه هفتم به ۱۵میلیون نفر برساند.

انتخاب کمیته‌های تعیین وزرا، یک سبک مردم‌سالارانه بسیار مفید بود با ترکیب انسانی متفاوت، اما در حوزه انتخاب وزیر گردشگری که اتفاقاً سه بخش تخصصی دارد با فعالیت کم و بیش متفاوت و ترکیب انسانی متفاوت‌تر؛ همچنین تازگی تأسیس و حساسیت حوادث دهه اخیر در این وزارتخانه، سنجیدگی دقیقی را می‌طلبد. کمیته‌ای که برای تعیین وزیر میراث فرهنگی و گردشگری فعالیت می‌کرد خود پر از ظرفیت (وزیرخیز) بود که خوشبختانه با توجه به سیاست‌های شورای راهبری، صندلی‌های کمیته برای نامزدها خالی شد و متخصصان و به‌خصوص بخش خصوصی جایگزین شدند. خروجی کمیته ۱۵ نام داشت که وقتی به این نام‌ها نگاه می‌کنید غیر از چند نفر، بقیه از بدنه خارج وزارتخانه هستند. با توجه به نگاه رئیس‌جمهور، انتظار این است از میان پنج گزینه نهایی، انتخاب اصلح به نام فردی رقم بخورد که بتواند مشکلات این وزارتخانه را حل کند. بنابراین وزیری انتخاب کنید که دارای این ویژگی‌ها باشد؛ متخصص باشد و از بدنه وزارتخانه، آشنا به زبان و مفاهیم بین‌المللی و دیپلماسی فرهنگی، آشنا به زبان‌های خارجی، شاخص در حوزه‌های علمی فرهنگی، دارا بودن مهارت شرکت در جلسات سطح ۱و ۲کشور، توجه داشتن به میراث فرهنگی به‌عنوان محور توسعه فرهنگی، گردشگری را محور توسعه اقتصادی بداند، صنایع‌دستی را که امروز می‌تواند بستر کسب‌وکار و تولید باشد با نگاهی کارشناسانه و فرهنگی ببیند و به نیاز استادان این صنعت توجه کند.

علاوه بر این به موضوعات دیگر زیر هم توجه کند:

-       از گماردن مدیران بی‌تخصص و بدون کارنامه پرهیز کند.

-       به موزه‌ها ارج نهد و به این نهاد توجه کند و امین اموال مردم باشد.

  - بخش خصوصی در حوزه کلکسیونرداری را تشویق کند.

 - مواریث تمدن ایرانی را گرامی بدارد.

 -بازارهای هدف صنایع دستی و گردشگری را در داخل و خارج بشناسد.

- قانون حمایت از بافت‌های تاریخی را به‌عنوان قانون راهبردی بداند.

- به حافظه تاریخی و شناسنامه ملی توجه کند.

- با مؤلفه‌های قدرت نرم در جهان امروز آشنا باشد.

-به حفظ و ارتقای کرسی‌های ایرانی سازمان‌های بین‌المللی اهمیت دهد.

-توسعه انواع گردشگری را در دستور کار قرار دهد.

-قدرت چانه‌زنی برای منافع ملی را داشته باشد.

- تراز ورود گردشگر را به نقطه مطلوب برساند.

-برای امنیت گردشگری برنامه‌ریزی کند.

-به مردم‌داری و توجه به بخش خصوصی که بیشترین ارتباط را با وزارتخانه دارد، توجه جدی داشته باشد.

-به این صنعت نگاه جهانی داشته باشد.

-به باستان‌شناسی توجه کند.

- پژوهشگران و پژوهشکده میراث فرهنگی را به‌عنوان شاخص علمی بشناسد.

- حوزه‌های گردشگری در سایر نهادها و سازمان‌های دولتی را فعال کند.

-  این فعالیت‌ها را بر اساس تعاریف وزارتخانه منضبط کند.

-از ظرفیت‌های دولتی در حوزه‌های زیرپوشش برای رفاه مردم استفاده کند.

- از دولتی کردن خدمات اجتماعی گردشگری و میراث فرهنگی جلوگیری کند.

و بالاخره آنکه به عملکرد پارلمان بخش خصوصی در حوزه گردشگری توجه داشته باشد.

امید است شورای راهبری با توجه به نظر رئیس جمهور، تراز انتخاب را بر اساس تراز اعلامی ایشان قرار دهد و از گزینش افراد سیاسی و غیرمتخصص در این وزارتخانه بپرهیزد. پرسش اینجاست آیا شورای راهبری برای وزارت بهداشت، وزیری را انتخاب می‌کند که مهندس عمران باشد و یا یک جامعه‌شناس را برای وزارت راه انتخاب می‌کند؟ قطعاً جواب منفی است، بنابراین با توجه به اینکه کارنامه ۱۵۰ نفر در این حوزه بررسی و ۱۵گزینه نهایی شده و در نهایت به پنج گزینه رسیده است، انتظار جامعه و فعالان حوزه گردشگری این است کسی را بگمارید که همه فکر، ذهن، ایده و قلبش به شعار رئیس جمهور منتخب یعنی «برای ایران» معطوف باشد.