به گزارش قدس آنلاین، این جوان بیست‌‍وسه ساله و دارنده مدال نقره بازی‌های آسیایی هانگژو، پس از حدود ۶۰ سال برای اولین بار کشورمان را در رقابت‌های ژیمناستیک المپیک صاحب سهمیه کرد و در مرحله مقدماتی این مسابقات نیز موفق ظاهر شد و توانست با قرارگیری در بین نفرات برتر به مرحله پایانی راه پیدا کند، اما درنهایت به دلیل فرودهای ناموفق روی تشک و عدم کسب امتیازات لازم، دستش از رسیدن به مدال کوتاه ماند.
با اینکه در حال حاضر خیلی‌ها، صرف حضور ایران در المپیک پس از سال‌ها را دستاورد به حساب می‌آورند و تعریف و تمجید می‌کنند، در عین حال باید توجه داشت برخی مسائل و موضوعات پیرامون رشته ژیمناستیک در سال‌های اخیر سبب شده کشورمان تنها یک سهمیه در مهم‌ترین رقابت ورزشی جهان داشته باشد. یکی از این مسائل، نابسامانی های عجیب و غریب فدراسیون ژیمناستیک در دو سال گذشته است. سرپرست‌های چندماهه و موقتی، برگزاری انتخابات ریاست فدراسیون آن هم ظاهراً به صورت غیرقانونی، حضور یک رئیس غیرقانونی به عنوان نفر اول فدراسیون به مدت یک سال، حاشیه‌های آن رئیس یک‌ساله و البته ابطال انتخابات و برگزاری رقابتی تازه برای تعیین رئیس جدید، فقط گوشه‌ای از جار و جنجال‌های این فدراسیون ورزشی محسوب می‌شوند. ضمن اینکه در همین مدت بسیاری از اردوهای تدارکاتی تیم ملی لغو شده و حتی ملی‌پوشان به برخی از رقابت‌های حائز اهمیت آسیایی و جهانی اعزام نشده‌اند!
در این میان، مهدی احمدکهنی که یکی از شانس‌های اصلی کسب سهمیه المپیک بود و درصورت حضور در پاریس، شاید به مدال هم می‌رسید، به خاطر سهل‌انگاری خودش و فدراسیون این آوردگاه بزرگ تابستانی را از دست داد و در نتیجه مهدی الفتیِ جوان به عنوان تک نماینده ژیمناستیک ایران به فرانسه رفت.
علاوه بر این، امکانات چندان قابل توجهی هم برای آماده سازی مناسب الفتی مهیا نشد و فدراسیون بیشتر درگیر حاشیه‌های درونی بود. البته اگر یک مربی سابقه‌دار و باتجربه در کنار ژیمناست ایرانی قرار می‌گرفت، ممکن بود در پاریس اتفاقات بهتری بیفتد؛ در واقع این نکته از آن جایی باید مدنظر قرارگیرد که مربی مهدی الفتی، طبق گفته خودش، اولین حضورش در المپیک را تجربه کرده است! شاید اگر فدراسیون سروسامان داشت و یک مربی تراز اول جهانی با تجربه حضور در میادین المپیکی و جهانی را برای الفتی انتخاب می کرد، این ورزشکار با تکنیک، استراتژی و روحیه بهتری در فینال حاضر می‌شد. رضا خیرخواه با وجود زحمت زیادی که کشید اما از داشتن علم روز دنیا و تجربه جهانی و المپیکی بی بهره بود و این را می‌توان نقطه ضعفی بزرگ برای تیم ایران دانست. هرچند که خیرخواه توپ را در زمین فدراسیون انداخته و ضمن مبرا دانستن خودش از تقصیر می‌گوید: «من نمی‌خواهم بهانه بیاورم، اما تجهیزات در ژیمناستیک مهم‌ترین حرف را می‌زند. ضمن اینکه این اولین باری است که مهدی در چنین سالنی با چنین حریفانی مسابقه داد. من که مربی بودم، تحت تأثیر قرار گرفتم، چه برسد به الفتی که سن و سال کمی دارد. این رقابت به این معناست که با ژیان بخواهیم بنز را بگیریم. ما تلاش می‌کنیم و برای هدف‌های بالاتر می‌جنگیم. ما نمی‌ایستیم و ناامید نمی‌شویم، اما شرایط هم باید فراهم باشد».
با وجود همه این شرایط، اکنون و پس از کش و قوسهای فراوان که سکان هدایت فدراسیون ژیمناستیک به زهرا اینچه درگاهی سپرده شده، امید است برخلاف برخی شواهد، آینده این رشته ورزشی به بیراهه نرود و به‌خصوص الفتی به حال خود رها نشود. الفتی توانایی حضور در رقابت‌های جهانی و المپیکی را دارد و با تجربه‌ای که بدست آورده می تواند در کنار یک سرمربی سرشناس جهانی روی سکو برود.
*متین نجفی
نظر شما