آیتاللهالعظمی مظاهری در جلسه یازدهم درس اخلاق خود با موضوع «انسان در قرآن»، ابتدا به تشریح و توضیح آیه «فَادْخُلی فی عِبادی» در انتهای سوره فجر میپردازد و معنای این آیه را هدف از خلقت انسان بیان میکند و سپس با اشاره به انواع لذتهای مشترک میان انسان و حیوان، امتیاز انسان را در بهرهمندی از لذتهای معنوی میداند و معتقد است وقتی زندگی سرشار از لذتهای معنوی باشد، فایده و نتیجه دارد.
بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِیمِ
«رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی وَ یسِّرْ لِی أَمْرِی وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانِی یفْقَهُوا قَوْلِی»
موضوع بحث درس اخلاق درباره «انسان در قرآن» بود. در جلسات گذشته، بحث به هدف از خلقت انسان رسید. انسان از کجا آمده؟ برای چه آمده؟ به کجا میرود؟ و اساساً برای چه خلق شده است؟
بیان شد که پروردگار سبحان عالم تشریع و تکوین را برای انسان خلق و ایجاد کرده است؛ یعنی تمام عالم وجود برای انسان خلق شده، ولی خود انسان برای خداوند آفریده شده است. چنانکه از سوی خداوند تعالی به حضرت موسی(ع) خطاب شد: «وَ اصْطَنَعْتُکَ لِنَفْسی؛ و تو را برای خود پروردم.» (طه، ۴۱) در حدیث قدسی نیز میفرماید: «عَبْدِی خَلَقْتُ الْأَشْیَاءَ لأجْلِکَ و خَلَقْتُکَ لِأجْلِیَ؛ ای بندهام! تمام اشیا را برای تو خلق کردم، اما تو را برای خودم آفریدم.» (الجواهر السنیّة فی الأحادیث القدسیّة، ص۷۱۰)
نظر شما