به گزارش گروه فرهنگی قدس، فصل سوم «زخم کاری؛ انتقام» در ۱۴ قسمت به پایان رسید اما به نظر می رسد که فصل چهارم آن نیز در راه است. با غلبه «مالک» به «طلوعی»، از سر راه برداشتن دار و دسته او و پیروزی «مالک» به نظر می رسید که پرونده این سریال بسته شود اما دوئل پایانی مالک و سمیرا بر سر قدرت نشان از ادامه موج سواری کارگردان جوان آن بر گیشه نمایش خانگی دارد. محمدحسین مهدویان در اکران سینمایی قسمت پایانی فصل سوم سریالش گفته است که منتظر فصل چهارم بمانید. سیدجواد هاشمی، از بازیگران سریال نیز با تایید سخنان مهدویان بیان کرده که یکی از ویژگی‌های قسمت آخر فصل سوم زخم‌کاری این است که مخاطب را برای تماشای فصل چهارم ترغیب می‌کند.

مالک در فصل سوم با قدرت بیشتری به میدان آمد و مهدویان بنا دارد که ادامه سریال را با بازی مهره اصلی اش بسازد، او دو مهره اصلی سریال یعنی «سمیرا» و «مالک» را نگه داشته و در فصل سوم هم یک مهره جدید به اسم «سیما» را وارد بازی کرده است تا دستش در راند چهارم پر باشد اما مسئله اینجاست که برای یک بازی خوب، صرف داشتن دست خوب کافی نیست بلکه باید بازی کردن را بلد بود، نکته ای که مهدویان در ساخت «زخم کاری» به ویژه در فصل های دوم  و سوم فراموش کرده است.

دست به دامن مرحوم شکسپیر!

فصل اول سریال «زخم کاری» شروع خوب و جذابی داشت. سریال با اقتباس از کتاب «بیست زخم کاری» نوشته محمود حسینی زاد در سال 1400 ساخته شد. پس از پخش آن، حسینی زاد اعتراف کرد که وقتی محمد حسین مهدویان به او زنگ زده، این کارگردان را با سعید روستایی اشتباه گرفته و برای همین اجازه ساخت رمانش را داده است! او با گلایه از فصل دوم سریال با عنوان «زخم کاری؛ بازگشت» گفته بود که این سریال نه اقتباس هنری است، نه ادبی و نه ادامه رمانی که فصل یک را براساس آن ساخته‌اند. اگرچه مهدویان در فصل دوم و سوم در پیش درآمد سریال تاکید داشت که این مجموعه با اقتباس از نمایشنامه معروف ویلیام شکسپیر، «مکبث» ساخته شده است و تلاش زیادی برای ایجاد شباهت بین مالک با مکبث و سمیرا با لیدی مکبث داشت، به طوریکه قصه های هر فصل با خونریزی های قرون وسطایی به پایان می رسید.  

اگرچه فصل اول این سریال، مخاطبان زیادی پیدا کرد اما در فصل های دوم و سوم با ریزش تماشاگر روبرو شد. فصل اول با شروعی مهیج، قصه هایی جذاب و شخصیت پردازی های درست و بازی های یکدست، نظر مخاطبان و منتقدان را به خود جلب کرد. ریتم تند قصه در فصل اول که با مرگ قهرمان اصلی به پایان رسید، می توانست خاطره خوش یک سریال تک فصلی را در ذهن مخاطبان به جا بگذارد اما آمار بالای تماشاگران و رضایت مخاطبان از فصل اول، وسوسه ساخت فصل دوم را به جان کارگردان جوان آن انداخت تا با دست خالی و بدون قهرمان اصلی اش در فصل دوم قمار کند!

او در فصل دوم به شکل عجیب و محیرالعقولی، مالک را از گور بیرون کشید اما برای اینکه مخاطب را آماده پذیرش چنین ماجرایی کند، مجبور شد که مهره اصلی اش را که برای یک پایان بندی جذاب در پایان فصل از زمین بازی بیرون گذاشته بود، به آرامی وارد بازی کند به همین خاطر با مهره های جدیدی بازی را ادامه داد که به دلیل کم تجربگی و ناشناخته بودن آنها، چندان به مذاق مخاطبان خوش نیامد و فصل دوم با افول رضایتمندی تماشاگران به پایان رسید.

کارگردان برای ادامه بازی، چاره ای جز برگرداندن مالک نداشت آن هم نه مالک ضعیف و خنثی که یک مالک قوی و انتقامجو. مالک در فصل سوم، شاهگل کارگردان بود، بار درام در فصل سوم روی دوش یک بازیگر باتجربه و محبوب بود اما بازی خوب یک بازیکن الزاما منجر به برد نمی شود و نیاز به یک نقشه خوب و مربی ماهر در زمین بازی دارد. مهدویان، تمام بار فصل «انتقام» را روی دوش جواد عزتی گذاشت و با چینش بد اتفاقات و شخصیت پردازی ضعیف، انتظار برد داشت!

سوار بر موج اتفاقات غیرمنطقی

اگرچه زنده شدن مالک در شروع فصل دوم، مخاطبان را متحیر کرد اما ورود مقتدرانه او در فصل سوم و جولان دادنش هایش بدون اینکه هزینه جنایت هایش را بدهد، سیر منقطی سریال را به قهقرا برد. تغییر ناگهانی شخصیت مالک پس از مرگ پسرش و بهبودی روانی او، چنان طوفانی رخ داد که مخاطب آمادگی پذیرش این حجم از تغییرات را نداشت.

مهدویان در فصل دوم و سوم، حذف و اضافه های زیادی در شخصیت هایش داشت. شخصیت هایی که به راحتی کشته می شدند و شخصیت هایی که به راحتی به دایره معتمدین اضافه می شدند. کارگردان «لاتاری» با به راه انداختن حمامی از خون، از شر شخصیت هایی ناپخته که در حد تیپ باقی مانده بودند خلاص شد و پای شخصیت های جدیدی را به قصه باز کرد. طلوعی به ضدقهرمان فصل دوم و سوم بدل شد و با وجود انتقادات بسیاری که به انتخاب بازیگر بد این نقش شده بود، مهدویان از شر او در فصل سوم خلاص شد.

دستمالچی هم با بازی سید جواد هاشمی که تنها نماینده قانون در میان جنایتکاران بود، نقشی خنثی داشت و همیشه چند قدم عقب تر از مالک بود. در واقع تنها نماینده قانون در این سریال که کارش مبارزه با فساد بود آنقدر خنثی و بی اثر نشان داده شد که با وجود امکانات و اختیارات بالای امنیتی و اطلاعاتی، نتوانست مخل کارهای مالک شود و این حجم از بلاهت و کندی یک دستگاه قانونی در برابر یک شخص فاسد (مالک) عجیب و غیرمنطقی به نظر می رسید؛ گویا فیلمساز آنقدر درگیر کشتار آدم های سریالش شده که از شخصیت پردازی دقیق و درست بازمانده است. ضمن اینکه پرونده هر شخصیتی هم با کشته شدنش بسته می شد و پلیس هیچ نقشی در واکاوی قتل های مشکوک نداشت!

از عاشقانه های بالیوودی تا جنایی های هالیوودی

ضعف در شخصیت پردازی در فصل های دوم و سوم این مجموعه که در سیر غیرمنطقی قصه ها، جایی برای پرداخت درست نداشتند باعث شد تا این مجنوعه به کشکولی سریالهای عاشقانه بالیوودی و سریالهای جنایی هالیوودی تبدیل شود. عشق همزمان چهار زن به مالک در فصل سوم از پانته آ و کیمیا گرفته که عشاق سابق او بودند تا سیما و سمیرا که برای به دست آوردن مالک، روبروی هم قرار گرفتند، پرده ای از عشق های مالیخولیایی را پیش روی مخاطبان آویزان کرد.

فریب دادن مخاطب در قسمتی از فصل سوم که مرگ اسپاد، تصعنی و دروغین نشان داده شد و حماقت شخصیت هایی چون دختران طلوعی در پذیرش اتهام به قتل های  نکرده! توهین به شعور مخاطب بود.

فقر دیالوگ هم باعث شده بود تا کاراکترها در مواجهه با موقعیت ها و چالشهای مختلف، حرف دندانگیری برای گفتن نداشته باشند و آن موقعیت و چالش با ارتباطات چشمی اغراق شده، جمع شود. موسیقی زیر متن هم ترجمان هر نوع نگاه بود که می توانست خصمانه، انتقام جویانه یا کینه توزانه باشد که در کلوزآپ چهره شخصیت ها در فصل های دوم و سوم به دفعات تکرار شد؛ در واقع کلوزآپ های پی در پی نشان از فقر نماهای لانگ شات و خالی بودن صحنه داشت. بازی های اگزجره بازیگران نیز پوششی بر ضعف فیلمنامه بود و بازیگران تلاش می کردند تا به موقعیت ها، هیجان و اضطراب ببخشند.

مهدویان که سریال اقتباسی اش از رمان «بیست زخم کاری» را به نمایشنامه های «هملت» و «مکبث» شکسپیر گره زده بود، با کشتن میثم در فصل دوم که وارث تاج و تخت پدرش بود و مرگ طلوعی به دست مالک در فصل انتقام، کارش را به پایان نرساند و سازنده «مرد بازنده» همچنان تشنه ساخت طبقات بیشتر روی پی سست بنای «زخم کاری» است اما آنچه مهدویان از قلم انداخته، شعور و رضایت مخاطب است. او در دو فصل اخیر سریالش با حذف فیزیکی شخصیت ها، اضافه شدن ناگهانی کاراکترهای جدید و سیر غیرمنطقی اتفاقات، اعتماد و شعور مخاطبانش را نادیده گرفته است و به نظر نمی رسد که این مخاطب همراه در فصل های بعدی به هر قیمتی حاضر به همراهی باشد.