دکتر حیدر تورانی، استاد پژوهشگاه تعلیم و تربیت در یادداشتی با اشاره به برخی از رفتارهای افراط و تفریط گونه در حمایت از حیوانات و تبعات آن نوشته است:

دیرزمانی نیست که سنگ به دست و چوب به کمر در پی شکار و اذیت و آزار حیوانات صف می کشیدیم؛ به طوری که این کار تبدیل به یک سرگرمی و عادت شده بود! چند صباحی هم نیست که مهربانی پیشه کرده ایم و آنان را نوازش کرده و تیمار می کنیم. صد البته این آموزه ها ریشه در فرهنگ و دین مان داشته و ما بی خبر!

آیت الله جوادی آملی در مفاتیح الحیات می نویسند:« مرد عربی نزد پیامبر شرفیاب شد و عرض سلام کرد و حضرت در جواب ایشان فرمودند: سلام علیکم. مرد عرب متعجبانه پرسید یا رسول الله! من که یک نفرم، چرا فرمودید سلام علیکم؟ پیامبر پاسخ دادند با اسبت هم بودم!» و نیز آورده اند برحیوانات راهوارتان و حتی اشیایی مثل زره، اسم بگذارید و با اسم صداشان کنید. آنان را تمیز، نوازش و تیمار کنید و هرگز آزار و اذیت نکنید.

این روزها آنقدر مهربان شده ایم که دیگر گربه ها و سگ های محله و دور و بَرِمان حال دُم تکان دادن هم نداشته و تلاش برای به دست آوردن غذا را فراموش کرده اند. منتظرند تا رهگذری از راه برسد و آنان را سیراب و سیرخوراک کند؟! دیگر حال و حوصله شکار ندارند و در پی غذا نمی دوند و آن را نمی جویند.

از کنارشان که رد می شویم چشمانشان را به گونه ای به ما دوخته‌اند که اگر چیزی نبخشیم انگار غمگین و دلخور می شوند! برخی از ما آدم ها، آنان را بر مبلمان منزل و کنار تخت مان نیز نشانده ایم و حتی در جاهایی در اولویت اهل منزل نیز قرار گرفته اند! در حالی که مهر و محبت به حیوانات و نگهداری از آنان رسم و رسوم و اندازه و  آدابی دارد و از آن که بگذرد اسباب دردسر و انحطاط می شود.

با محبت های افراطی و بی منطق به حیواناتی همچون سگ و گربه و پرندگان در قفس! در حق آنان ظلم روا می‌داریم، چرا که بدینسان، تلاش برای دفاع، جوییدن برای غذا و پرواز برای صفا را از آنان سلب می کنیم. مخلص کلام اینکه از سگِ نگهبان به نگهبانِ سگ چرخش نکنیم!