مدیرعامل انجمن ملی زبان اشاره ایران در این باره به قدس آنلاین می گوید: هر فردی برای برقراری ارتباط با افراد دیگر مستلزم دانستن اطلاعات ارتباطی است که این اطلاعات ارتباطی در زبان خلاصه می شود.
زبان؛ آوایی است که بین دو فرد شنوا، ارتباط برقرار می کند تا با اجرا و بیان کلمات بتوانند از تفکر و احساسات همدیگر آگاهی داشته باشند.
دکتر مهدیه مهدویان می افزاید: برای افراد ناشنوا هنگامی که صوت و شنوایی از ابتدا وجود نداشته تا کلمات را از نظر شنیداری آموزش ببینند گفت و گوی آن ها به تصویر و زبان اشاره تبدیل شده است. به همین دلیل وقتی می خواهیم برای ناشنوایان از حال دل خودمان یا حال دل آنان صحبت کنیم باید زبان اشاره را بلد باشیم.
زبان اشاره زبان قراردادی خود ناشنوایان است؛ یعنی ما که شنوا هستیم به مرور این زبان را از خود آنان یاد گرفته ایم.
مدیرعامل انجمن ملی زبان اشاره ایران توضیح می دهد: ما در ایران قومیت های متفاوتی از ترک، کرد، عرب، فارس و غیره داریم اما با زبان مادری متفاوتی ممکن است سخن بگوییم بنابراین زبان اشاره نیز به قومیت و ملیت بر می گردد.
در ایران نیز هدف انجمن ملی زبان اشاره این است که بتواند در کشور، کلمات را با قومیت ها هماهنگی دهد و زبان اشاره مشترکی برای همه ایرانیان با هر قومیتی داشته باشد.
بنابراین حداقل کاری که می توانیم برای حمایت از ناشنوایان انجام دهیم این است که با گسترش و شکوفایی شرایط ویژه، زبان اشاره را ترویج دهیم. هرچند سال هاست انجمن ملی زبان اشاره ایران برای گروه های مختلفی که با ناشنوایان سروکار دارند کلاس زبان اشاره برگزار می کند تا گروه هایی مانند پزشکان، راهنمایی و رانندگی و غیره این زبان را یاد بگیرند و بتوانند راحت تر با ناشنوایان ارتباط برقرار کنند.
دایره لغات کودک ناشنوای هفت ساله چقدر است؟
مهدویان در این باره می گوید: گنجینه لغات یک دانش آموز شنوای کلاس اول تقریباً ۲۵۰۰ کلمه است اما گنجینه لغات کودک آسیب دیده شنوایی ۴۰۰ تا ۵۰۰ کلمه است، آن هم اگر دوره های آموزش پیش از دبستان ناشنوایان را گذرانده باشد.
وی با اشاره به درک ضعیف کودک ناشنوا از مفاهیم انتزاعی ادامه می دهد: هر چه آموزش ملموس تر باشد برایش قابل درک تر است. به عنوان مثال مفاهیمی چون عشق، محبت و ایثار را باید با یکسری حرکات، مفاهیم و کلمات برای این کودک توضیح دهیم.
استفاده از سمعک و کاشت حلزون از چند سالگی؟
مدیرعامل انجمن ملی زبان اشاره ایران با اشاره به تشخیص مشکل شنوایی در دوران جنینی می گوید: مشکلات شنوایی را حتی در دوران جنینی هم می توان تشخیص داد. معمولا پس از تولد نوزاد با تست ادیوگرام، کم شنوایی و ناشنوایی قابل تشخیص است. اگر مشخص شود کودک آسیب شنوایی دارد، آموزش هایی برای والدین ارائه می دهیم. به کودکی که ناشنوایی عصبی دارد یعنی در مرحله حلزونی بخش اعصاب گوشش مشکل دارد نمی توانیم سمعک بدهیم اما کودکی که ناشنوایی انتقالی دارد و در گوش میانی مشکل دارد می تواند از سمعک استفاده کند.
مهدویان ادامه می دهد: بچه های گروه اول معمولا با شرایط خاصی انتخاب می شوند تا زیر سه سالگی عمل کاشت حلزونی برایشان انجام شود و الکترودی که قرار است اعصاب را به مغز منتقل کند را با یک وسیله جانبی توانبخشی کار می گذارند که این وسیله کار رساندن اصوات را به مغز انجام می دهد.
بعد از کاشت حلزون باید حداقل ۲۰۰ساعت یا ۱۰۰ جلسه دو ساعته گفتار درمانی انجام شود تا کودک بتواند از نظر تلفظ و کلام و تطبیق با حلزون کاشته شده، آماده شود.
چرا بعضی والدین متوجه آسیب شنوایی کودک خود نمی شوند؟
مدیرعامل انجمن ملی زبان اشاره ایران درباره علت تشخیص دیرهنگام آسیب شنوایی در برخی کودکان عنوان می کند: حتی اگر تست آدیوگرام انجام نشده باشد، یکسری آموزش ها به خانواده ها می دهیم که وقتی ببینند فرزندشان عکس العملی به صداها ندارد باید متوجه شوند کودک مشکل شنوایی دارد. در واقع اگر کودک چندماهه تعامل محیطی نداشته باشد خانواده باید تشخیص بدهد.
در هر حالت هر چه زودتر مشکل شناسایی شود اثر تخریبی کمتر می شود، اما گاهی کودک آسیب دیده شنوایی، هوشش آنقدر بالاست که عدم شنیدار را چشمش جبران می کند و خانواده متوجه نمی شود تا کودک به سن پنج سالگی و زمان تست سنجش می رسد و آن جا تشخیص می دهند که کودک آسیب شنوایی دارد.
اندام گویایی و تکلم ناشنوایان
مهدویان در ادامه با بیان اینکه زبان یک وسیله ارتباطی است و اگر زبان را قطع کنیم ارتباط ما با محیط قطع می شود تصریح می کند: ۹۹درصد ناشنوایان از نظر تکلم و گویایی مشکل ندارند و اندام گویایی شان سالم است، اما چون فرایند زبان آموزی شان دیر شروع می شود صوت و فرکانس صوتی شان تغییر می کند و اغلب آن ها ارتباط کلامی ندارند اما اگر به موقع آموزش ببینند می توانند با صوت، مفاهیمی را بیان کنند.
فرهنگ سازی درباره زبان اشاره
مدیرعامل انجمن ملی زبان اشاره ایران می گوید: متأسفانه فرهنگ سازی ضعیفی نسبت به این مسئله داریم. بسیاری از افراد گمان می کنند زبان اشاره یکسری حرکات موزن است حتی در برخی مراسم دیده شده که گروه سرودی از دختران با زبان اشاره در حال اجرای سرود بودند و متأسفانه به دلیل نداشتن آگاهی و شناخت، برگزار کنندگان مراسم تصور کرده اند که این دختران ناشنوای دبیرستانی دارند حرکات موزون انجام می دهند بنابراین بلافاصله سرودخوانی را تعطیل کردند حالا ببینید با این اتفاق چه ضربه سنگینی به این بچه ها و خانواده هایشان وارد می شود.
حتی افراد شنوا دارای زبان تصویری هستند و در بیان کلمات از زبان بدن نیز استفاده می کنند و قطعا در ناشنوایان زبان تصویری عمیق تر است. بنابراین چنانچه هر فردی حداقل زبان اشاره را بتواند یاد بگیرد ناشنوایان عزیز این قدر سردرگم نمی شوند.
این فرهنگ سازی از انجمن ملی زبان اشاره ایران شروع و تا حد زیادی انجام شده است اما نیاز به یک منبع بالاتر از رسانه ها داریم که این زبان را مطرح کند و در واقع آگاهی بخشی در سطح کشور نسبت به این موضوع داشته باشد.
آیا گویندگان خبر ناشنوایان مورد تایید هستند؟
مهدویان در پاسخ به اظهاراتی در خصوص مورد تأیید نبودن گویندگان خبر ناشنوایان در صداوسیما و اینکه برخی ناشنوایان متوجه زبان اشاره گویندگان خبر نمی شوند اظهار می کند: در واقع همه گویندگان خبر ناشنوایان، زبان اشاره را از انجمن ملی زبان اشاره ایران یاد گرفته اند و مورد تأیید انجمن هستند.
وی برای توضیح بیشتر می گوید: ما دو نوع زبان داریم؛ یکی زبان محاوره و دیگری زبان نوشتاری. در واقع مترجمان ما مطالب کتابی را به زبان اشاره بر می گردانند. در زبان اشاره ایرانی برخی حروف مثل حروف اضافه یا یکسری از حرکات وجود ندارد و در واقع از یک جمله خلاصه شده که معنا را برساند استفاده می کنیم.
اما زمانی که در یک محل رسمی مثل تلویزیون دارد مطلبی خوانده می شود زبان نوشتاری بیان می شود و اشارات، اشاراتی است که دقیقا از سوی انجمن ملی تاییدشده است.
مترجمان ما در گویندگی اخبار ملزم هستند فعل و حروف اضافه مثل (از، در، و غیره) را در گویش اخبار بیان کنند تا اخبار قابل فهم ناشنوایان قرار گیرد.
بنابراین گویندگان اخبار ناشنوایان، کاملاً به زبان اشاره مسلط هستند اما بهتر است هماهنگی هایی با رئیس انجمن ملی زبان اشاره ایران نیز داشته باشند تا یکسری کارگاه های به روز رسانی و دانش افزایی برای آن ها برگزار شود.
نظر شما