به گزارش قدس آنلاین، برای اینکه بفهمید آمریکا چگونه برای آینده هسته‌ای خود آماده می‌شود، بهتر است سری به اردوی دانش‌آموزان کلاس پنجم در شهر پرستون بزنید. بچه‌ها در آنجا در یک دوره آموزشی شش هفته‌ای حاضر می شوند و توسط یک معلم غیر معمول که پیمانکار دفاعی شرکت صنایع هوافضایی و صنایع جنگ‌افزاری آمریکایی یعنی جنرال داینامیکس است آموزش می بینند.

او از دانش آموزان می پرسد: «آیا کسی می داند چرا ما اینجا هستیم؟» آدالی ۱۰ ساله دست خود را به هوا برده و می گوید: «چون شما زیردریایی می سازید و به افرادی برای این کار نیاز دارید، و در صورتی که ما علاقه مند به کار در آنجا باشیم وقتی بزرگتر شدیم، در مورد آن به ما آموزش می دهید.»

آدالی درست می گوید؛ نیروی دریایی ایالات متحده دستور داده است تا جنرال داینامیکس تا سال ۲۰۴۲، ۱۲ زیردریایی موشک بالستیک هسته ای تولید کند، کاری که پیش بینی می شود ۱۳۰ میلیارد دلار هزینه داشته باشد. این شرکت در تلاش است تا ده ها هزار کارگر جدید مورد نیاز خود را برای این هدف پیدا کند. در ۱۸ ماه گذشته، این شرکت به مدارس ابتدایی در سراسر نیوانگلند سفر کرده است تا به کودکان اصول ساخت زیردریایی را آموزش دهد تا شاید به یک یا دو دانش آموز الهام بخشد که روزی به کارخانه کشتی سازی آن ها ملحق شوند.

کار درسی دانش آموزان در این اردو چسباندن بیسکویت به یکدیگر و ساخت زیردریایی‌های کوچک از آن است، که یکی از جنبه‌های کوچک آماده‌سازی بسیار بزرگ‌تر آمریکا برای مبارزه تاریخی با رقبای هسته‌ای خود است. در شرایطی که روسیه در حال جنگ است، چین در حال تشدید مناقشات منطقه‌ای است و کشورهایی مانند کره شمالی و ایران در حال گسترش برنامه‌های هسته‌ای خود هستند، ایالات متحده قرار است حدود ۱.۷ تریلیون دلار در طول ۳۰ سال هزینه ‌کرده تا زرادخانه خود را بازسازی کند.

این هزینه های بسیار زیاد که دولت آمریکا برنامه ریزی آن را در سال ۲۰۱۰ آغاز کرد، در حداقل ۲۳ ایالت در جریان است، و اگر پیمانکاران فرعی را هم در نظر بگیرید، نزدیک به ۵۰ ایالت را شامل می شود. این کار به دنبال توقف چندین دهه طراحی، ساخت یا آزمایش سلاح‌های هسته‌ای جدید توسط آمریکا است. در کنار ساخت زیردریایی ها، ارتش آمریکا می خواهد بر روی ناوگان جدیدی از جت های بمب افکن، موشک های زمینی و کلاهک های هیدروژنی هزینه کند. اگر تمام این هزینه‌ها را حساب کنید، به رقم تقریباً ۵۷ میلیارد دلار در سال یا صد و هشت هزار دلار در دقیقه برای سه دهه توسط این کشور می‌رسید.

خبرنگاران نیویورک تایمز مدت شش ماه را صرف سفر به شهرها و شهرک‌های سراسر آمریکا کرده اند تا دریابند که چگونه این پروژه مدرن منهتن گرد هم می‌آید و با بیش از ۱۰۰ مسئول، کارگر، رهبران گروه های مختلف جامعه و مقامات فدرال مصاحبه کرده است. پرتره ای که پدیدار شد کشوری را نشان می دهد که از نظر فیزیکی، مالی و ایدئولوژیک توسط موج بی سابقه احیای هسته ای در حال دگرگونی است. این تلاش‌ها به همان اندازه که مملو از مشکلات و تأخیرهای مختلف می باشد، با پول نقد نیز همراه است. حداقل ۲۰ پروژه بزرگ در حال حاضر سال‌ها عقب‌تر از برنامه خود هستند و میلیاردها دلار بیش از بودجه اولیه نیاز دارند.

برخی از مردم آمریکا شاید تصور کنند چون در نزدیکی خود نمی بینند که قطعات زیردریایی‌ها به هم جوش داده می‌شوند یا سیلوهای موشک حفر شده‌اند، پس خبری در منطقه آن ها نیست؛ اما احتمالاً اشتباه می کنند. دولت فدرال آمریکا در مورد این طرح در انظار عمومی، خارج از جلسات استماع کنگره و اسناد راهبردی، یا میزان هنگفتی که هزینه می شود، صحبت چندانی نکرده است. برنامه های میلیارد دلاری چراغ خاموش در حال انجام هستند، در زمانی که بودجه این کشور برای مسائل سیاسی مانند تغییرات آب و هوایی، کمک های نظامی خارجی و امنیت مرزها زیر ذره بین است، به نظر می رسد این موضوع به طور معجزه آسایی از مرکز توجهات خارج شده است.

اما هر روز، بیش از ۱۱۰ هزار دانشمند، پرسنل نظامی و پیمانکار خصوصی با مجوزهای امنیتی سطح بالا در حال بررسی تاسیسات مختلف هستند، تجهیزات ایمنی را بر تن می‌کنند و زرادخانه‌ای مدرن را برای عصر جدید هسته‌ای بی ثبات می‌سازند.

ما باید در مورد اینکه چرا واشنگتن می خواهد دوباره آمریکا را هسته‌ای ‌کند و اینکه امیدوار است با یکی از جاه‌طلبانه‌ترین و گسترده‌ترین پروژه‌های عمرانی در تاریخ این کشور به چه چیزی برسد صحبت کنیم. پول گسترده در حال حاضر خرج می شود، و مونتاژ سلاح هایی که همه امیدوارند هرگز مورد استفاده قرار نگیرند در حال انجام است.

ساخت ۱۲ زیردریایی در طول بیش از ۲۰ سال با همکاری ۲۷۰۰ شرکت با هزینه ۱۳۰ میلیارد دلار

شاید شرکت کشتی سازی جنرال داینامیکس با کمبود نیروی کار مواجه شود، اما وقتی در یکی از انبارهای این شرکت که به اندازه زمین فوتبال در ایالت رود آیلند در امتداد خلیج ناراگانست قرار دارد بایستید این را حس نخواهید کرد.

در یک صبح در ماه سپتامبر، تقریباً دو هزار کارگر و مهندس در سراسر این مجتمع بزرگ مشغول به کار بودند و در میان ماشین آلات عظیم و بدنه چندین زیردریایی که به قطعاتی مانند رول های غول پیکر غذای سوشی شبیه بودند، حرکت می کردند. دریاسالار تاد ویکس که بر ساخت زیردریایی استراتژیک برای نیروی دریایی ایالات متحده نظارت دارد، بالای همه سر و صداها در پاسخ می گوید: «آنچه می‌بینید آینده قدرت دریایی آمریکاست.»

با ۱۷۰ متر طول و ۱۳ متر قطر، زیردریایی‌های کلاس کلمبیا در حال ساخت در این مکان، هر وقت به آب انداخته شوند بزرگترین شناورهایی لقب می گیرند که آمریکا تا به حال ساخته است. آنها همچنین با میانگین ۱۱ میلیارد دلار برای هر شناور، گرانترین نیز محسوب می شوند. مهندسی یک زیردریایی هسته‌ای به طور گسترده‌ای چالش‌برانگیزتر از ساخت یک فضاپیما در نظر گرفته می‌شود. این زیردریایی باید بیش از ۱۰۰ نفر را به اعماق خردکننده اقیانوس‌ها همراه با راکتور هسته‌ای که انرژی آن را تامین می‌کند، حمل کند و بتواند موشک‌های با کلاهک هسته‌ای خود را به سمت زمین به هر مکانی در جهان پرتاب کند. هر برش، هر جوش و هر پرچی که زده می شود در این کار مهم است.

رویای خلع سلاح هسته‌ای که زمانی بین رؤسای جمهور جمهوری‌خواه و دموکرات مشترک بود، در کف این کارخانه کاملاً مرده است. پس از سال ۱۹۹۱، زمانی که اتحاد جماهیر شوروی فروپاشید، مجموعه هسته ای آمریکا از اولویت خارج شد. واشنگتن پس از صرف تریلیون‌ها دلار در طول دهه‌ها، تقریباً همه چیزهای مرتبط با برنامه های هسته‌ای خود را کاهش داد. شاخه‌های به اصطلاح سه‌گانه ارتش آمریکا شامل زیردریایی‌های حامل سلاح هسته‌ای، جت‌ها و موشک‌های بالستیک قاره‌پیما، سال‌ها فراتر از کاربرد مورد نظرشان، به جای جایگزین شدن حفظ شدند.

زیردریایی‌های دارای موشک‌های بالستیک هسته‌ای که توسط کارکنان آن به عنوان بومر شناخته می‌شوند، مسلماً مهمترین بخش این اکوسیستم هستند. آنها تضمینی برای آمریکا هستند که ارتش این کشور بتواند در صورت انجام اولین حمله به آمریکا، حتی اگر دشمن موفق شود واشنگتن را به خاکستر رادیواکتیو تبدیل کند واکنش نشان دهند. آنها به طور مداوم در سراسر جهان مستقر بوده، عملاً در زیر آب غیرقابل شناسایی هستند و می توانند تا ۲۰ موشک دوربرد را حمل کنند که هر کدام چندین کلاهک هسته ای بارگیری شده دارند.

۱۴ زیردریایی هسته ای آمریکا که اکنون در دریا هستند، به طور متوسط ​​حدود ۴۰ سال سن دارند که در مقیاس زیردریایی ها بسیار کهنه به شمار می آیند. این زیردریایی ها هزینه‌های تعمیر و نگهداری بالایی دارند و فناوری داخلی آن به پیش از انقلاب رایانه‌های شخصی بر می گردد. با توجه به اینکه چین بزرگترین و جدیدترین نیروی دریایی جهان را اداره می کند که شامل ۲۳۴ کشتی جنگی در مقابل ۲۱۹ کشتی آمریکایی می باشد، نیروی دریایی ایالات متحده به شدت خود را نیازمند تولید سریع زیردریایی ها جدید می بیند. ایالات متحده برنامه ساخت یک زیردریایی هسته ای و دو زیردریایی تهاجمی در سال را دارد. برای تحقق این امر، کارخانه کشتی سازی Quonset Point شش ساختمان به خود اضافه کرده که در طول ۱۰ سال گذشته، فضای زیربنای خود را از ۹۳ هزار متر مربع به ۱۸۵ هزار متر مربع یعنی دو برابر افزایش داده است.

اما بعد از چهار سال، اولین شناور، صدها میلیون دلار بیش از بودجه تخمینی اولیه آب خورده است زیرا ترکیبی از مسائل زنجیره تامین، مشکلات طراحی و کمبود نیروی کار در آن دخیل بوده است. تجزیه و تحلیل اخیر دفتر پاسخگویی دولت که ناظر کنگره هم محسوب می شود این افزایش هزینه را تا شش برابر برآوردهای اولیه شرکت تخمین می زند.  

با پایان یافتن جنگ سرد، تقاضا برای زیردریایی ها کاهش یافت، و خط پرورش متخصصان که برای ساخت زیردریایی به صورت ویژه آموزش می بینند نیز کاهش یافت. نیروی کار شرکت کشتی سازی جنرال دینامیک از حدود ۲۲ هزار نفر به ۷ هزار نفر کاهش یافت. نیروی دریایی آمریکا اکنون تخمین می زند که به حداقل ۱۰۰ هزار کارگر جدید برای پیوستن به شرکت های دفاعی برای برآوردن نیازهای تولید خود محتاج است.

اگرچه زیردریایی های جدید کلاس کلمبیا در درجه اول در ایالت های رود آیلند، کانکتیکت و ویرجینیا ساخته می شوند، نیروی دریایی آمریکا تلاش زیادی برای جذب استعدادها در سراسر این کشور انجام می دهد. در طول سال گذشته، موجی از تبلیغات در رویدادهای ورزشی مختلف از جمله بازی‌های لیگ برتر بیسبال، بازی‌های بسکتبال زنان آمریکا و حتی بالای کاپوت خودروهای شرکت کننده در مسابقات NASCAR دیده می شود که طرفداران این ورزش ها را به سمت بازدید از سایت buildsubmarines.com هدایت می کند. این وب سایت، جویندگان کار را با استخدام پیمانکاران وزارت دفاع آمریکا به عنوان بخشی از کمپین تقریباً یک میلیارد دلاری این وزارتخانه مرتبط می کند. بخشی از این پول صرف کمک به بازسازی شبکه شرکت‌هایی می‌شود که می‌توانند بیش از سه میلیون قطعه مورد نیاز زیر مجموعه زیردریایی های کلاس کلمبیا را تامین کنند. مانند بسیاری از زیرساخت های هسته ای آمریکا، این تعداد تامین کنندگان از دهه ۱۹۹۰ به شدت کاهش یافته است.

طرفداران کنترل تسلیحات استدلال می کنند که افزایش گسترده صنعت هسته ای ایالات متحده خطر ایجاد یک مسابقه تسلیحاتی دیگر را در پی دارد. اما دریاسالار ویکس می گوید این صحبت ها با شرایطی که روسیه و چین به وجود آورده اند فشاری بر آن ها به وجود نمی آورد. او اضافه می کند: «همانطور که جهان امروز را می بینیم، آن افتی که در اواخر دهه ۱۹۹۰، اوایل دهه ۲۰۰۰ داشتیم که کاهش ساخت موارد مربوط به گسترش نیروی دریایی است را دیگر نمی بینیم و فکر نمی کنم که دوباره به آن سمت برویم.»

ساخت ۵ مرکز اورانیوم در طول ۱۰ سال با ۲ هزار کارگر با هزینه ۱۰ میلیارد دلار

هر راننده رهگذری می تواند ساخت و ساز در پارک صنعتی در امتداد جاده بیر کریک در اوک ریج، شهری در گوشه شرقی ایالت تنسی را تماشا کند. انبوه کارگران در میان چهار ساختمان ناتمام حرکت می کنند، ماشین آلات سنگین در آنجا سروصدا می کنند. به نظر می رسد اینجا مانند هر محل کار دیگری است، تا زمانی که متوجه ردیف های سیم خاردار، گشت های نگهبانان مسلح در اطراف و این واقعیت عجیب و غریب که هیچ یک از سازه ها هیچ پنجره ای ندارند می شویم.

این مرکز ساخت و ساز، برای مجتمع امنیت ملی Y-۱۲، مرکز فوق سری برنامه های آمریکا برای بازسازی مجتمع ساخت بمب هسته ای این کشور است. هنگامی که بازسازی ۱۰ میلیارد دلاری انجام شود، این مرکز بازسازی شده تنها مسئول پردازش اورانیوم بسیار غنی شده مورد استفاده در تسلیحات ایالات متحده در قرن آینده خواهد بود. اما اگر به رانندگی در جاده ادامه دهید، به نظر می رسد که در حال عقب رفتن در زمان هستید. ردیف به ردیف ساختمان‌های آجری کهنه در سراسر محوطه دانشگاه Y-۱۲ پراکنده شده‌اند که بسیاری از آنها حاوی زباله‌های خطرناکی هستند که قدمت آن به دهه‌ها قبل می‌رسد.

پس از جنگ جهانی دوم و شروع مسابقه تسلیحاتی جنگ سرد، ساخت اجزای اورانیوم برای سلاح های هسته ای به ماموریت تعیین کننده این مرکز تبدیل شد. هر سلاح هسته‌ای موجود در زرادخانه فعلی آمریکا شامل ۳۷۴۸ بمب هسته‌ای و کلاهک حاوی اورانیوم Y-۱۲ است.

وزارت انرژی آمریکا که بر ذخایر هسته‌ای نظارت می‌کند، پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، بسیار شبیه به ارتش، یک کاهش گسترده را پشت سر گذاشت. تعداد کل سلاح ها کاهش یافت، بودجه آزمایشگاه هایی که این سلاح ها را طراحی کردند کاهش یافت، نیروی کار ماهری که آنها را تولید و مونتاژ می کرد قطع شد و امکاناتی که این کارها با آن انجام شد هرگز به روز نشد.

تعداد کمی مرکز هسته ای (در صورت وجود در آمریکا) می توانند این غفلت را بهتر از Y-۱۲ نشان ‌دهند. علی‌رغم همه پیشرفت‌های تکنولوژیکی که در خارج از حصارهای سیم خاردار Y-۱۲ در ۸۰ سال گذشته رخ داده است، زرادخانه هسته‌ای آمریکا هنوز تا حد زیادی با دست، با استفاده از ماشین‌هایی که چندین دهه قبل از تولد اپراتورهایشان ساخته شده‌اند، در آنجا جمع‌آوری می‌شود.

نشانه های زوال در همه جا دیده می شود. اریک هلمز، معاون مدیر عملیات اورانیوم غنی شده، که ۲۳ سال در Y-۱۲ کار کرده است، مرا از طریق هزارتویی در داخل مجموعه راهروهای باریک در ساختمان ۹۲۱۲ هدایت می کند، جایی که کارگران با روپوش ایستاده اند. نوارهای سقف مانند روبان بالای سر آویزان است. بخش‌هایی از لوله که از ماشین‌های هالکینگ بیرون می‌آیند با نوار چسب پیچیده می‌شوند و رنگ روی درها و دیوارهای فولادی کنده شده و لایه‌هایی از سبز، قهوه‌ای و کرم زیر آن نمایان است. او می‌گوید: «اینجاست که ما روی نشت‌های آلودگی نقاشی کردیم. پاک کردن رنگ فقط مشکل بزرگتری ایجاد می کند.»

سطوح وسیعی از طبقات نیز رنگ آمیزی شده اند یا دارای ورق های فولادی ضد زنگ هستند تا بتن آلوده زیر آن را بپوشانند. در روزی که من از آن بازدید کردم، سیستم داخلی خلاء مربوط به دهه ۱۹۵۰ بیش از یک هفته است که خراب شده است، بنابراین کارگران نمی‌توانند تکه‌های اورانیومی را که در اطراف کوره‌ها ریخته است را تمیز کنند. آقای هلمز می گوید این یک مشکل آزاردهنده است. او می گوید: «ما مشتاقانه منتظر انتقال به تأسیسات جدید هستیم.»

امروزه Y-۱۲ تحت کنترل اداره ملی امنیت هسته ای، یک بازوی شبه مستقل از وزارت انرژی آمریکا است. هنگامی که تأسیسات جدید راه‌اندازی شد، اورانیوم را نه تنها برای سلاح‌های هسته‌ای، بلکه برای راکتورهای هسته‌ای در کشتی‌های نیروی دریایی ایالات متحده و راکتورهای تحقیقاتی هسته‌ای نیز پردازش خواهد کرد. بسیاری از مواد رادیواکتیو با کامیون به کارخانه پانتکس اداره امنیت هسته ای ملی در تگزاس ارسال می شود، جایی که در انواع مختلف کلاهک های هسته ای مونتاژ می شود. مازاد آن در یک انبار ذخیره سازی در محل با نام مستعار فورت ناکس اورانیوم نگهداری می شود.

برای انتقال به تاسیسات جدید، آقای هلمز و بقیه کارکنان باید منتظر بمانند. با گذشت شش سال از نوسازی، ساخت و ساز در Y-۱۲ سال ها عقب تر از برنامه است و حدود ۴ میلیارد دلار بیش از بودجه آن به دلیل ترکیبی از سکته در زنجیره تامین و خطاهای انسانی هزینه شده است. فقط در یکی از موارد یک پیمانکار به اشتباه سقف را ۴ متر کمتر از آنچه که در ساختمان جدید فرآوری اورانیوم لازم بود طراحی کرد که فقط ۵۴۰ میلیون دلار هزینه بیشتر روی دستشان گذاشت.

به دلیل تاخیرهای مکرر، اولین زمانی که آقای هلمز و تیمش می توانند به تاسیسات جدید منتقل شوند، سال ۲۰۳۱ است.

استقرار ۴۰۰ موشک با کلاهک هسته ای در سیلوهای زیرزمینی در پنج ایالت در مدت ۲۰ سال با هزینه ۱۴۱ میلیارد دلار

برخلاف بسیاری از سیستم‌های تسلیحاتی ارتش ایالات متحده، موشک‌های بالستیک قاره‌پیمای آمریکا که کلاهک‌های هسته‌ای را به سمت هدف خود می‌برند، در پایگاه‌های نظامی یا انبارهای ارتش نگهداری نمی‌شوند. در حال حاضر، ۴۰۰ موشک Minuteman III در۲۵  متری زیر زمین در حیاط خلوت مردم یا به طور خاص، زمین های زراعی آنها در ایالت های وایومینگ، نبراسکا، کلرادو، مونتانا و داکوتای شمالی مدفون شده‌اند.

برای دهه‌ها، این سامانه‌های موشکی کهنه در حالت آماده‌باش ۲۴ ساعته بوده و با استفاده از بهترین فناوری موجود در دهه ۱۹۷۰، زمانی که نصب شدند، تقریباً هر نقطه‌ای روی زمین را می توانستند محو کنند. نیروی هوایی آمریکا که مسئولیت موشک های زمینی را بر عهده دارد، نیم قرن است که از این موشک ها نگهداری می کند.

اکنون کل این سیستم قرار است جایگزین شود. تغییر موشک‌ها، سیلوها، مرکز فرماندهی و حدود ۱۲ هزار کیلومتر کابل‌های زیرزمینی که در زیر زمین تحت مالکیت افراد قرار دارند، یکی از گران‌ترین پروژه‌های تاریخ نظامی خواهد بود که تنها از نظر مقیاس و پیچیدگی فنی با عملیات ساخت شبکه کلی بزرگراهی بین‌ایالتی آمریکا رقابت می‌کند.

در دو سال گذشته، نمایندگان نیروی هوایی در سرتاسر دشت های بزرگ شمالی آمریکا حضور پیدا کرده اند تا با ساکنان آنجا درباره این طرح ها صحبت کنند. خدمه ارتش ساخت و ساز بر روی ساختمان های پشتیبانی در پایگاه نیروی هوایی F.E. Warren در وایومینگ را آغاز کرده اند. امید این است که در دو دهه آینده سیلوهای جدید افتتاح شود اما با توجه به تاخیرهای فعلی، تکمیل این پروژه می تواند فراتر از آن طول بکشد اما تا آن زمان سیستم سنتینل را به طور پیوسته آنلاین می کند و در عین حال سیستم قدیمی Minuteman III را تا زمانی که به طور کامل جایگزین شود حفظ کند. سه هزار کارگر به ده‌ها شهر کوچک می‌روند تا در اردوگاه‌های موقت زندگی کنند، که احتمالاً جمعیت محلی را برای مدت زمانی که نیاز دارند در آنجا باشند دو یا سه برابر خواهد کرد.

نیروی هوایی هنوز نمی داند که کارگران چگونه و در کجا اسکان داده می شوند، که برای برخی از مردم ساکن در این شهرهای میزبان موشک که بسیاری از آنها تنها یک یا دو افسر نیروی انتظامی دارند، نگران کننده است. رابین دارنال، یکی از رئیس پلیس های ایالتی شهرستان بنر در غرب نبراسکا، می‌گوید که تمرکز او بر چگونگی ایجاد تعادل میان هجوم کارگران و ایمنی خانواده‌های کشاورز و دام‌داری است که از زمان اجدادشان، در اینجا زندگی می کنند. او می‌گوید: «من احساس می‌کنم برای این پروژه باید نیروی اجرای قانون خود را در شهرستان ها افزایش دهیم. کلانتر ما نمی تواند همه این کارهای جدید را در کنار مسئولیت های کنونی خود انجام دهد.»

هنگامی که نیروی هوایی در دهه ۱۹۶۰ موشک‌هایی را در چنین مناطقی نصب کرد، مردم محلی، با اشتیاق این ایده که یک پروژه حیاتی امنیت ملی با هدف شکست شوروی است آن را پذیرفتند. بالاخره مسابقه تسلیحاتی در جریان بود. اما امروزه، مانند بسیاری از مناطق آمریکا، مردم این مناطق شهری کوچک یا روستایی به سختی تهدید جنگ هسته‌ای را جدی می گیرند، حتی اگر کارهای حساس نظامی را در نزدیکی جوامعی که در آن زندگی می‌کنند مشاهده کنند.

در دشت های بزرگ نیز، همه کارها بیشتر از آنچه باید طول می کشد. برنامه نوسازی موشک که LGM-۳۵A Sentinel نامیده می شود، برای اولین بار در سال ۲۰۲۰ زمانی که شرکت دفاعی Northrop Grumman برنده قرارداد اولیه ساخت این سیستم شد با حدود ۹۶ میلیارد دلار هزینه برآورد شد. هزینه ها از آن زمان به شدت افزایش یافته، و با هزینه های جاری حدود ۱۴۱ میلیارد دلار تخمین زده می شود، و این افزایش هزینه به حدی شدید است که باعث تصویب قانون نون-مک کوردی شد، که پنتاگون و کنگره را ملزم به ارزیابی این برنامه ها می کند تا برنامه هایی که دچار نقص و مشکل هستند را حذف کنند. دولت آمریکا در حال بررسی جزئیات است، اما قبلاً تصمیم گرفته است که با ساخت موشک های جدید به جلو حرکت کند.

والتر شوایتزر تقریباً هر روز در مسیر کار خود به عنوان رئیس اتحادیه کشاورزان مونتانا از سیلوی موشکی عبور می کند. او و اعضایش حامیان فعالیت های نظامی آمریکا هستند اما به طور فزاینده ای نگران کمبود اطلاعات ارائه شده توسط نیروی هوایی می باشند. یکی دیگر از موارد مناقشه شامل محدودیت هایی در اطراف سیلوها، مانند ممنوعیت نصب نیروگاه های بادی در شعاع ۳ کیلومتری است. آقای شوایتزر می‌گوید: «تا زمانی که دولت آماده جبران خسارت حقوق از دست رفته مالکان زمین ها نباشد، اتحادیه کشاورزان نمی‌تواند از این پروژه حمایت کند».

ساخت ۸۰ هسته پلوتونیوم در سال توسط ۴۵۰۰ کارگر در مدت ۱۵ سال با هزینه ۳۰ میلیارد دلار

خارج از آزمایشگاه، شهر دیدنی لس آلاموس در ایالت نیومکزیکو با انواع پروژه های ساختمانی برای پذیرایی از تازه واردان در حال بازسازی است. اما در داخل آزمایشگاه، تکنسین ها و دانشمندان مشغول ذوب، پالایش و شکل دادن پلوتونیوم به شکل هسته هایی به اندازه میوه گریپ فروت هستند که باعث انفجار بمب های هسته ای می شود.

ساخت هسته های پلوتونیوم، می‌تواند یک تجارت کثیف و خطرناک باشد. در این کار فلز رادیواکتیو باید به شکل کره های توخالی درآید. کارگران این کار را با دستکش های لاستیکی در داخل کارگاه هایی به نام جعبه های دستکش انجام می دهند. کار کردن با چنین مواد خطرناکی به مهارت و نزدیک به یک سال آموزش نیاز دارد. یک تراش خوردن کوچک روی پلوتونیوم در صورت استنشاق می تواند باعث مرگ انسان شود.

در سال ۲۰۱۸، کنگره آمریکا به لوس آلاموس، که توسط اداره امنیت ملی هسته ای نظارت می شود، دستور داد تا ۳۰ هسته پلوتونیومی در سال تا سال ۲۰۲۶ تولید کند. این آژانس در نظر دارد سالانه ۵۰ هسته اضافی را در تأسیسات بزرگتر در نزدیکی رودخانه ساوانا در ایالت کارولینای جنوبی بسازد. این هسته ها وارد کلاهک هایی خواهد شد که به موشک های جدید سنتینل چسبانده شده اند.

پیشرفت هایی در حال انجام است. در ۱ اکتبر، لس آلاموس اولین هسته را تولید کرد که مجوز ورود به ذخیره جنگی ارتش را داشت. اما طبق گفته اداره ملی امنیت هسته ای، رسیدن به سطح تولید کامل تا اواسط دهه ۲۰۳۰ اتفاق نمی افتد، زیرا برآورد هزینه به بیش از ۲۸ میلیارد دلار رسیده است. نکته مثبت این است که تأخیرها آسیب چندانی به پروژه نخواهد زد چون همه پروژه های مرتبط دیگر از جمله موشک ها هم از برنامه ریزی عقب مانده است.

آخرین باری که ایالات متحده در حال تولید انبوه هسته های پلوتونیوم بود، قضیه برای آن ها خوب پیش نرفت. مرکز تولید راکی ​​فلتس در کلرادو آخرین جایی بود که این کار را انجام داد. در سال ۱۹۸۹ این تأسیسات تحت نظارت وزارت انرژی آمریکا، به دلیل انجام تخلفات توسط F.B.I مورد حمله قرار گرفت و سپس سازمان حفاظت محیط زیست به قضیه ورود کرد و پس از کشف تخلفات زیست محیطی گسترده تعطیل شد. این یک اتفاق نادر در تاریخ ایالات متحده بود که در آن یک آژانس فدرال به آژانس فدرال دیگر حمله می کند.

خروجی تولید در راکی ​​فلتس، که در یک مقطع در طول جنگ سرد به هزار هسته در سال رسید، جاه‌طلبی‌های مدرن لوس آلاموس را نادیده گرفت. با این حال، انتظار می رود که تولیدات جدید، سطوحی از زباله های رادیولوژیکی و خطرناک را تولید کند که این آزمایشگاه در تاریخ خود آن را تجربه نکرده است. این علاوه بر آلودگی های موجود است که طبق برآورد دولت حدود ۷ میلیارد دلار برای پاکسازی آن هزینه نیاز است. جی کوگلان، مدیر اجرایی Nuclear Watch New Mexico، یک مرکز نظارتی مستقر در شهر سانتافه در ایالت نیومکزیکو، می‌گوید: «ما جامعه خود را برای یک مسابقه تسلیحاتی غیر ضروری که همه ما را در معرض تهدیدات قرار می‌دهد به خطر می‌اندازیم.»

آلودگی محیط زیست تنها نگرانی ساکنان لوس آلاموس نیست. شورای شهرستان لوس آلاموس اخیراً بودجه ای ۳۷۷ میلیون دلاری برای سال مالی ۲۰۲۵ تصویب کرده که مبلغی چشمگیر برای جمعیت ۱۹۴۰۰ نفری این شهر است. مقامات آنجا می گویند تمرکز اصلی آنها مسکن و امکانات رفاهی است. این آزمایشگاه طی دو سال گذشته ۴ هزار کارمند را استخدام کرده و در یافتن خانه برای همه آنها با مشکل مواجه شده است. یک مطالعه اخیر نشان داده که آنها حداقل به ۱۳۰۰ واحد مسکن نیاز دارند، که مقامات شهرستان این نیاز را عمدتاً به گسترش آزمایشگاه این شهر نسبت می دهند.

موقعیت استراتژیک لس آلاموس که بین دره‌ها قرار گرفته است، چالشی آزاردهنده است. فضای محدود، مشکلات حمل و نقل را در داخل و خارج شهر ایجاد می کند، که منجر به سیل تصادفات اتومبیل ها شده، از جمله تصادفی در ماه سپتامبر که در آن یک مدیر سابق آزمایشگاه یعنی چارلز مک میلان، کشته شد. برای کاهش ترافیک، پول زیادی نیز صرف بهبود زیرساخت ها و توسعه سیستم حمل و نقل اتمی شهر می شود.

گِرِگ ملو، مدیر اجرایی گروه مطالعاتی لوس آلاموس که یک سازمان غیرانتفاعی مخالف گسترش مجتمع تسلیحات هسته‌ای است، می‌گوید: «کل جامعه ما با این کارخانه بمب‌سازی جدید تغییر کرده و نمی توان گفت که این قضیه به کجا ختم می شود.»

در قرن گذشته، جهان با وحشت شاهد بود که تعداد سلاح‌های هسته‌ای در سراسر جهان از حدود ۳۰۰۰ کلاهک در سال ۱۹۵۵ به بیش از ۷۰۰۰۰ در اواخر دهه ۱۹۸۰ رسید. زمان زیادی لازم بود تا کشورهای هسته ای، آسیب پذیری متقابل، سرمایه گذاری مالی و جنون عمومی مسابقه تسلیحاتی را درک کنند. از آن زمان رویگردانی از آن بیشتر شد و معاهدات بین المللی برای کنترل آن امضا شدن. اکنون حدود ۱۲۰۰۰ سلاح هسته ای در جهان وجود دارد.

تمام پیشرفت هایی که در ۴۰ سال گذشته به دقت انجام شده است اکنون در معرض خطر قرار دارد. قراردادها کنار گذاشته می شوند و آینده کنترل تسلیحات، تاریک به نظر می رسد. ایالات متحده در حال بررسی افزایش تعداد تسلیحات موجود در زرادخانه خود و نه فقط جایگزینی تسلیحات قدیمی پس از انقضای معاهده «شروع جدید» با روسیه در فوریه ۲۰۲۶ است. اگر چنین تصمیمی اتخاذ شود، دشمنان خارجی نیز مطمئناً از آن پیروی خواهند کرد.

به هر حال، تصمیمات در مورد زرادخانه در یک کشور باعث بازنگری در بین همه سطوح در آن کشور می شود. از زمانی که ایالات متحده برای اولین بار در سال ۲۰۱۰ گام های ملموسی برای بازسازی تسلیحات خود برداشت، تصور می شود که هشت کشور دیگر مجهز به سلاح هسته ای تسلیحات خود را توسعه داده یا تقویت کرده اند. روسیه زرادخانه هسته ای خود را بازسازی کرده است. طبق برآوردهای اطلاعاتی ایالات متحده، چین در مسیر دو برابر کردن تعداد کلاهک های هسته ای خود تا پایان دهه است و ممکن است باز هم به ساخت خود ادامه دهد.

این غیرقابل انکار است که جهان در حال تبدیل شدن به مکانی مناقشه‌برانگیزتر است و وجود سلاح‌های هسته‌ای دشمنان کشورها را از اعمال کارهای جسورانه منصرف می‌کنند. اما این نکته را نیز نباید فراموش کرد که فرزندان ما احیای مجموعه هسته ای در سراسر کشور، هزینه های نجومی و پتانسیل جنگ هسته ای را به ارث خواهند برد. کنگره آمریکا یک دهه پیش تصمیم گرفت که این کشور به سلاح های جدید نیاز دارد، اما پس از بازدید من از این مکان ها، واضح است که مردم آمریکا این کار را نکرده اند. حتی در جوامعی که این کار در آن اتفاق می افتد، آگاهی بسیار کمی در مورد آنچه اتفاق می افتد وجود دارد، چه رسد به بقیه کشور!

رئیس جمهور بعدی ما باید تصمیم بگیرد که آیا آمریکا به این سلاح های جدید نیاز دارد یا خیر. آمریکایی ها سزاوار این هستند که درباره نظرات نامزدها، نحوه خرج کردن پول ما و آنچه در خطر است بیشتر بدانند. به هر حال، انتظار می‌رود که سلاح‌های در دست توسعه با استفاده از دلارهای مالیات‌دهندگان تا قرن آینده با ما همراه باشند. و اگر از هر یک از آنها استفاده شود، مسیر تاریخ بشر را به طور اساسی تغییر می دهد.

پس آیا آمریکایی ها باید خود را برای یک مسابقه تسلیحاتی دیگر آماده کنند؟ جنگ سرد دیگر در راه است؟ برای بیان این دیدگاه باید توجه داشت که پروژه منهتن در طول جنگ جهانی دوم با پول امروز حدود ۳۰ میلیارد دلار هزینه داشت. ایالات متحده در جریانی قرار دارد که هر سال تقریباً دو برابر این مبلغ را برای حداقل ۳۰ سال قرار است هزینه کند. زمان آن فرا رسیده است که فکر کنیم آیا در مسیری به سوی آینده ای روشن تر هستیم یا به گذشته ای تاریک تر برمی گردیم.

مترجم: امیرمحمد سلطانپور