این روزها سامانه ی دفاع هوایی «تاد» را بر سر دست گرفته اند و با آن، حسابی جنجال راه انداخته اند، تا آنجا که برخی ها سپردن آن را به اسراییلی ها برای رویارویی با موشک های بالستیک جبهه مقاومت موجب برگرداندن ورق جنگ به سود باند صهیونیستی ارزیابی می کنند.

این که چنین تحلیلی تا چه قدر درست است و تا چه اندازه بر خوش بینی استوار شده، در جای خودش یک بحث اساسی و فنی است که بی گمان باید درباره اش گفت و گو کرد، هرچند در این مجال، انگیزه پرداختن به آن نیست.

قدر مسلم این که تاد، سامانه ای پیشرفته است که پس از آن که اسراییلی ها با نتیجه عملیات «وعده صادق ۲» ایرانیان رو به رو شدند و در عمل، نتوانستند به دفاع چند لایه هوایی خودشان نمره قبولی بدهند، به سوی عموزاده ها در کاخ سفید دست دراز کردند و پس از تحفه ی مرگبار بمب های مرگبار ۸ تنی با اورانیوم ضعیف شده، این بار «تاد» را به همراه کادر اجرایی آمریکایی اش، جایزه گرفتند تا شاید بتوانند، «وعده صادق ۳» را ناکام بگذرانند.

اما آیا «تاد» و یا هر جنگ افزار پیشرفته دیگر، می تواند سرنوشت جنگ را به سود باند صهیونیست و حامیان غربی اش تغییر دهد؟

برخلاف آن چه گفته می شود، کشته و زخمی شدن چند نظامی آمریکایی- اوپراتور این سامانه- در یک جنگ احتمالی، پای ایالات متحده را به جنگ باز نمی کند، چه این که پای آمریکا مدتهاست به این جنگ گشوده شده است؛ به گونه ای که هرگز نمی تواند، خود را از مسئولیت و پیامدهای آن برهاند.

بنابراین، سخن از حضور آمریکا در نبرد کنونی غرب آسیا و به هواخواهی باند صهیونیسم بین المللگ نیست که آن، یک امر قطعی و بدیهی است که کمتر عقل سلیم و آگاهی در درستی و راستی اش، چند و چون می کند.

سخن از چگونگی ادامه جنگ است در شرایطی که چشم اندازی برای پایان عادلانه آن تصور نمی شود.

دراین میان، به نظر می رسد، جبهه مقاومت تصمیم خودش را گرفته تا مظلوم و ستمدیده را دست تنها نگذارد.‌

«اراده» ی جبهه مقاومت- صرفنظر از داشته ها و نداشته هایش- این بار بر ایستادگی تام و تمام رودرروی جبهه پرشمار و

تا دندان مسلح دشمن صهیونیست استوار شده است.

بنابراین «تاد» های آمریکایی در سرزمین های اشغالی کارآمد باشند یا نباشند، چیزی از اراده راسخ جبهه مقاومت در جنگ کم نمی کند.

 فراتر از همه رجزخوانی ها و برخلاف هدف گذاری و القای اتاق های عملیات روانی دشمن، جنگ برای جریان مقاومت در مسیر «مردمی شدن» به پیش می رود.

این روزها که زنان و دختران ایرانی برای بخشیدن طلاهای خودشان به جنگ زدگان فلسطینی و لبنانی و رزمندگان مقاومت، صف می کشند و در این امر خیر از یکدیگر سبقت می جویند، پرچم «مردمی شدن» نبرد را بالای سر و بر سردست گرفته اند و یاد و خاطره هشت سال دفاع جانانه ایرانیان را زنده می کنند.

کوتاه سخن این که روزهای پیش رو، روزهای سخت جنگ و صحنه به فعلیت درآمدن اراده جبهه مستضعفان کم شمار در برابر زورگویان پرتعداد است.

روزهای آینده، شاهد تجلی اراده زنان سرزمین ایران و پشتوانه طلاهای پربرکت شان، در رویارویی با دلخوش کنندگان به کارایی «تاد» ها خواهیم بود.