به گزارش گروه فرهنگی قدس، ماریا ماوتی کارگردان و مستندساز، فارغ التحصیل کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی از دانشگاه سوره و کارشناسی کارگردانی نمایش از دانشگاه صدا و سیماست. «زمان»، «اجه»، «بازگرد» و «مادر» از ساخته‌های اوست.تازه ترین اثر او «پورزال» یک مستند انیمیشن است که به صورت مشترک با احسان فرخی‌فرد ساخته و برای نخستین بار در هفدهمین جشنواره «سینماحقیقت» روی پرده رفت و سه جایزه در بخش های مستند کوتاه بین الملل، بهترین کارگردانی فیلم مستند کوتاه و بهترین تصویربرداری (به صورت مشترک) را به دست آورد. این فیلم همچنین در دو بخش مسابقه ملی و بین‌الملل چهل و یکمین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران حضور داشت.

ماوتی درباره مستند «پورزال» می‌گوید: این فیلم یک مستند انیمیشنی درباره هامون است؛ در واقع مرثیه‌ای برای هامون و مردم سیستان. مردمی که سال‌هاست با خشکسالی و بی آبی دست و پنجه نرم می‌کنند. البته خشکسالی که به این خطه تحمیل شده و یک عامل طبیعی نیست که اتفاق افتاده شده باشد، بلکه سال‌هاست بر سر حقابه ایران و افغانستان درگیری وجود دارد و به دلیل این اتفاق، مردم از این شهر مهاجرت کردند و ۳۰۰ روستا خالی شده و ۸۰۰ روستای سیستان در معرض مهاجرت ساکنین، نابودی و ویرانی است. ما در این فیلم با یک نگاه آمیخته به رویا و خیال، پارادوکسی از سیستانی که آباد بود تا سیستانی که امروز به آن تبدیل شده را تصویر کردیم.

وی در ادامه درباره معنی پورزال می‌گوید: همانطور که می‌دانیم سیستان جایگاه شاهنامه و رستم است و پورزال هم از زال می‌آید که به معنای پیر خردمند است و در زبان محلی و ادبیات عامیانه به فرد کهنسال پورزال گفته می شود.

برایم عجیب است چرا رسانه ها به هامون توجه نمی کنند

ماوتی درباره اینکه چطور سوژه این فیلم که بانویی سالخورده و تنها در یک روستاست را پیدا کرده، اینطور توضیح می‌دهد: چند سال پیش من  برای ساخت فیلمی به سیستان رفته بودم که آنجا هامون را از نزدیک دیدم و از وضعیت سیستان و هامون بسیار شوکه و متاثر شدم و برایم عجیب بود که چرا در رسانه ها به این موضوع مهم پرداخته نمی شود. همان‌جا جرقه ساخت یک فیلم در ذهن من خورد و می دانستم که باید درباره این موضوع فیلمی بسازم.

این کارگردان ادامه می دهد: البته قبلاً فیلم های خوبی ساخته شده بود و می دانستم که باید به یک شیوه تازه و با نگاهی نو فیلمم را بسازم که تکرار مکرارات نشود. به همین دلیل مسئله خالی شدن روستاها از سکنه را در پژوهش هایم پیش بردم تا رسیدم به سوژه پورزالی که در روستا تنها زندگی می کرد.

ماوتی یادآور شد: من با سوژه ای روبرو بودم که فوق العاده بود، پیرزنی که تنها زندگی می کرد آدم بسیار جذابی بود. البته من در این راه همراهانی سیستانی هم داشتم که خیلی برایشان مهم بود در مورد هامون فیلم ساخته شود و در مسیر پژوهش های میدانی کمک بسیاری به ما کردند و جا دارد که از آقایی ملایی، محسن کوثری و قاسمی تشکر کنم که در بخش پژوهش ما سنگ تمام گذاشتند. چند روز قبل از فیلمبرداری خودم هم آنجا بودم و برایم بسیار مهم بود که با سوژه ارتباط بگیرم، زیرا معتقدم اگر یک فیلمساز نتواند با سوژه اش ارتباط بگیرد و دوست شود طبیعتاً آن اتفاق تاثیرگذار رخ نمی دهد. مضاف بر اینکه آن سوژه ای که من برایش فیلم می سازم باید دغدغه آن آدم هم باشد و هامون برای همه مردم سیستان مسئله بوده و هست. 

فیلم کوتاه نیازی به اضافه گویی ندارد

وی درباره اهمیت جشنواره فیلم کوتاه تهران در تولید آثاری باکیفیت و امکان دیده شدن بیشتر فیلمسازان می‌گوید: برای من این جشنواره حس نوستالژیکی دارد و جشنواره رفتن‌های من از سال ۸۷ با فیلم کوتاه آغاز شده بود. جشنواره فیلم کوتاه تهران هم در این سال ها در تولید فیلم خوب ساختن بسیار اثرگذار بود و به این تولیدات بها داده اما در بودجه ها آنچنان تغییری رخ نداده است. به نظرم فیلم کوتاه مدیوم بسیار مهمی است و نیاز به هیچ گونه اضافه گویی ندارد. ضمن اینکه فیلم کوتاه خوب ساختن هم خیلی کار سختی است و در عین حال ارزش بالایی دارد اما متاسفانه در برآوردها عموماً بودجه های کمی به این تولیدات اختصاص داده می شود.

ماوتی درباره اکران عمومی فیلمش تصریح می‌کند: فیلم حتماً اکران عمومی خواهد داشت و پس از پایان جشنواره‌ها، در گروه هنر و تجربه در قالب پکیج فیلم کوتاه اکران می شود.