حمید سبحانی صدر: جبهه اسلام در برابر یهود (صهیونیسم) دارای یک تجربه تاریخی در صدر اسلام و پشتوانه‌ای وحیانی از باور به سنتهای الهی است.
در همه موارد این تجربه تاریخی، گرچه یهودیان از نظر امکانات نظامی، توان اقتصادی و استحکام سرزمینی دست برتر داشتند و مسلمانان حتی تصور نمی‌کردند بر آنها پیروز شوند، اما در نتیجه فرماندهی پیامبر (ص) و تبعیت و مقاومت مسامل، همه جغرافیای یهود به تصرف اسلام درآمد.

در آغاز تشکیل حکومت اسلامی مدینه، یهودیان مدینه با پیامبر (ص) پیمان زندگی مسالمت‌آمیز بستند. اما رفته رفته پیمان شکستند:

۱. یهودیان بنی‌قینقاع که در زمینه صنعتگری توانمند بودند، پس از جنگ بدر دست به توطئه زدند. آیه ۵۸ سوره انفال نازل شد: «اگر می‌دانی که گروهی در پیمان خیانت می‌ورزند، به آنان اعلام کن که همانند خودشان عمل خواهی کرد…» (فَانْبِذْ إِلَیْهِمْ عَلَیٰ سَوَآءٍ)
پیامبر (ص) تعلل نکرد؛ قلعه بنی‌قینقاع ۱۵ روز توسط مسلمانان محاصره شد و سرانجام یهودیان تسلیم شدند و در حالی‌که مقادیر زیادی سلاح برجای گذاشتند، مدینه را ترک کردند.

۲. یهودیان بنی‌النضیر پس از غزوه احد، طی وقایعی، تصمیم به ترور پیامبر (ص) گرفتند تا به حاکمیت اسلام در مدینه پایان دهند. حضرت از طریق وحی مطلع شد و سپس محمد بن مسلمه را فرستادند تا به بنی‌النضیر ابلاغ کنند که باید این منطقه را ترک کنند. جریان نفاق مدینه به رهبری عبدالله بن ابی به بزرگ یهود پیغام داد با پیروانش در کنار آنها است تا با پیامبر (ص) بجنگند. یهودیان تصمیم به جنگ گرفتند. مسلمانان قلعه بنی‌النضیر را محاصره کردند. یهودیان از فراز قلعه تیراندازی می‌کردند (نبرد هوایی). در یکی از شب‌های محاصره، امیرالمومنین (ع) یکی از بزرگان یهود را که قصد حمله به مسلمانان داشت با یک ضدحمله کشت و پیروزمندانه بازگشت. پیامبر (ص) در این جنگ دستور داد بهترین درختان خرمای بنی‌النضیر را قطع کنند. این درحالی بود که طبق مبانی اسلامی، پیش از آن پیامبر از قطع درختان نهی کرده بود! (فتأمل)
با این کار صدای شیون زنان و مردان یهودی برخاست و چون دیدند که مقاومت بی‌فایده است، پس از ۱۵ روز محاصره تصمیم گرفتند مدینه را ترک کنند.
مسلمانان هرگز باور نمی‌کردند که یهودیان بنی‌النضیر یک روز از این منطقه بروند و سرزمینشان در اختیار مسلمین قرار گیرد. خود یهودیان خیال می‌کردند که پناهگاه‌های مستحکم‌شان حافظ آنها است. اما پیروزی از مسیری به‌دست آمد که هیچ‌کس گمان نمی‌کرد.
ترس هم از لشگریان خداست و آنجا که باید دشمن را خواهد شکست!
آیه نازل شد:
اوست که کافرانِ از اهل کتاب را در نخستین بیرون راندن دسته جمعی از خانه‌هایشان بیرون راند. شما رفتنشان را گمان نمی‌بردید، و خودشان پنداشتند که حصارها و دژهای استوارشان در برابر خدا [از تبعید و در به دری آنان] جلوگیری خواهد کرد ولی خدا از آنجا که گمان نمی‌کردند به سراغشان آمد (مَا ظَنَنْتُمْ أَنْ یَخْرُجُوا ۖ وَظَنُّوٓا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَیْثُ لَمْ یَحْتَسِبُوا)
و در دل‌هایشان رعب و ترس افکند به گونه‌ای که خانه‌هایشان را به دست خود و به دست مؤمنان ویران کردند. پس ای صاحبان بینش و بصیرت! عبرت گیرید. (حشر/۲)

آری عبرت بگیرید! این سنت الهی است! شاید پیروزی شما بر یهود ناباورانه باشد؛ هم برای شما و هم برای خودشان. اما آنچه خداوند اراده کرده محقق خواهد شد!

۳. یهودیان بنی‌قریظه سال ۵ هجری هم‌پیمان با لشکر احزاب به داخل شهر مدینه حمله کردند، در حالی که سربازان اسلام در کنار خندق مشغول جنگ بودند. این حمله، سنگین‌ترین و رعب‌آورتریم تهاجم دشمن یهودی به مدینه بود.
پس از شکست و عقب‌نشینی لشکر کفر، پیامبر (ص) با یارانش به سراغ قلعه بنی‌قریظه رفت و آنها را نیز وادار به شکست کرد؛ عده‌ای از یهودیان کشته و عده‌ای اسیر شدند. آیه نازل شد:
[خدا] کسانی را از اهل کتاب که گروه‌های دشمن را پشتیبانی کردند از قلعه‌های محکم و استوارشان پایین کشید و در دل‌هایشان ترس و بیم افکند، گروهی را می‌کشتید و گروهی را اسیر می‌کردید.
«وَأَوْرَثَکُمْ أَرْضَهُمْ وَدِیَارَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ وَأَرْضًا لَمْ تَطَئُوهَا ۚ وَکَانَ اللَّهُ عَلَیٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرًا» (احزاب / ۲۶ و ۲۷)
و سرزمین و دیار و اموالشان و سرزمینی که به آن قدم نگذاشته بودید به شما میراث داد؛ و خدا بر هر کاری تواناست.
آری؛ وَکَانَ اللَّهُ عَلَیٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرًا...

۴. این سنت خداست که یهود هرگاه آتش جنگ را افروخت، خداوند آن را خاموش کرد. به عبارتی جنگ افروزی‌های یهود هرگز به سرانجام مطلوب آنها نمی‌رسد. «کُلَّمَآ أَوْقَدُوا نَارًا لِلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ»
این سنت الهی است که خداوند دشمن یهودی را می‌هراساند! آری؛ ترس هم لشگر خداست! (وَقَذَفَ فِی قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ)
این سنت خداست که اگر ما با جهاد و مقاومت خدا را یاری کرده و صبر و پرهیزکاری پیشه کنیم، یاری خدا نصیبمان می‌شود. (إِنْ تَصْبِرُوا وَتَتَّقُوا وَیَأْتُوکُمْ مِنْ فَوْرِهِمْ هَٰذَا یُمْدِدْکُمْ رَبُّکُمْ بِخَمْسَةِ آلَافٍ مِنَ الْمَلَآئِکَةِ مُسَوِّمِینَ / آل عمران/۱۲۵) (یَآ أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوٓا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ / محمد/۷)