«از تمام دستگاه های تبلیغاتی الآن، امروز نقش رادیو تلویزیون از همه دستگاه ها بالاتر است. اگر این اصلاح بشود، یک کشور را می تواند اصلاح کند و اگر- خدای نخواسته- انحراف در این باشد، یک کشور را می تواند منحرف کند.» (بخشی از بیانات معمار کبیر انقلاب مورخ 27/12/60)
اگرچه گفته های امام و رهبری نشان می دهد که نگاه نظام به صداوسیما نگاهی کلان و به عنوان یک دانشگاه ملی با دانشجویانی چند ده میلیونی در داخل و خارج از مرزهای ایران اسلامی است، اما در بسیاری از موارد این دانشگاه ثابت کرده است که نیاز به انقلابی فرهنگی دارد تا کاردکردهای اصلی خود را بازیابد!
امروز که دشمن با رسانه و ساخت فیلم و سریال مقدس ترین مقدسات ما را نشانه می رود و رشد روزافزون شبکه های رادیو و تلویزیون ها نشان از تاثیرگذاری آنها بر جهت دهی به ذهن و فکر مخاطب دارد، چرا رسانه ملی ما نباید سنگر مستحکم دفاع از دین و ارزش های آن باشد؟!
اگرچه به مجموعه هایی که در سال های اخیر از شبکه های مختلف رسانه ای روی آنتن رفته است نقدهای جدی به ویژه از نظر هنجارشکنی و ارزش جلوه دادن ضدارزش ها وارد است اما اینکه زیباترین هنرهای اسلامی در تریبونی ملی با طعم تلخ به مخاطب خورانده شود، قابل تحمل نیست.
در هفته های اخیر پخش مجموعه تلویزیونی "زمانه" از شبکه سوم سیما آن هم در پرمخاطب ترین ساعات پخش رسانه ای توانسته بسیاری از ببینندگان را از طیف های مختلف با خود همراه کند که جذابیت و البته بدیع بودن داستان آن در هنجارشکنی و نمایش عریان بی پروایی هایی که تا کنون به مرگ دو نفر انجامیده! در این همراهی نقشی مهم ایفا کرده است...
اگر بتوان هنجارشکنی های این مجموعه تلویزیونی درباره ازدواج، تشکیل بنیان خانواده و ابراز علاقه های نامعقول و ... را که میهمان جمع خانوادگی و شبانه خانواده های ایرانی می شود، تحمل کرد، نمی توان در مقابل استفاده صوت زیبای قرآن در سکانس مرگ یکی از شخصیت های اصلی این مجموعه سکوت کرد. وقتی در قسمت های مختلف و به هنگام سکانس های شاد از موسیقی پاپ استفاده می شود چرا با انتخاب تلاوت زیبای قرآن برای سکانس مرگ، این باور به مخاطب القا می شود که قرآن کتاب مرگ است نه معجزه ای برای حیات.
البته همواره فعالان قرآنی و چهره های این ساحت مقدس از غفلت رسانه ملی به مباحث قرآنی، عدم دعوت از آنها در برنامه های مناسبتی و بی توجهی نسبت به این قشر در مقایسه با ورزشکاران و هنرمندان گلایه داشته اند، اما اینکه کاربرد صوت زیبای قرآن را به لحظه مرگ محدود کنیم جای تاسف دارد.
از این رو به نظر می رسد، در شرایطی که دشمن آموزه های اسلام را در نبرد تاریخی خود با حقیقت نشانه رفته است و وقتی رهبر معظم انقلاب تا جایی به فعالیت های قرآنی اهتمام دارند که تربیت حداقل 10 میلیون حافظ را اولویت می خوانند، چنین اشتباهاتی می تواند انگیزه نسل نوجوان و جوان را برای ورود به این میدان از بین برود و به او این باور را القا کند که قرآن در لحظه های شادی جایی ندارد و هر گاه سخن از غم و مرگ و از دست دادن عزیزی است قرآن محلی از اعراب می یابد.
این در حالی است که در نظام رسانه ای جهان، رسانه ها ابزاری هستند در دست صاحبان پول و قدرت برای پیشبرد نیات و مقاصد سوء شان پس چرا در نظام اسلامی ما رسانه کارکرد دانشگاه بودن خود را در جهت دهی به افکار عمومی فراموش کرده است.
از این رو انتظار می رود با توجه به خطری که امام راحل در سه دهه پیش مبنی بر انحراف یک ملت در صورت انحراف رسانه ها گوشزد کرده اند، رسانه ملی با بازبینی وظایف و رسالت های خود در نظامی اسلامی بتواند مسیر تربیت دینی جامعه را هموار کند.
پایان/