به گزارش قدس آنلاین، تنها زمانی که رئیس فدراسیون فوتبال با جدیت به دنبال احقاق حقوق فوتبال بود به زمانی برمی‌گردد که علی کفاشیان سکان هدایت فدراسیون فوتبال را در دست داشد و در قامت رئیس حتی مانع از حضور دوربین‌های تلویزیون به ورزشگاه آزادی شد. در آن ایام کفاشیان به حدی در جلوگیری از پخش تلویزیونی مصر بود که چند بازی به دلیل ممانعت او از ورود دوربین‌ها پخش نشد.

رئیس وقت اما بی‌آنکه ابایی از وضعیت به وجود آمده داشته باشد اعلام کرد مادامی که حق فوتبال داده نشود، همین است. پس از پایان دوران ریاست کفاشیان اما هیچ‌گاه موضوع حق پخش جدی گرفته نشد و مهدی تاج و عزیزی خادم که در قامت رئیس فدراسیون فوتبال دیده شدند هیچ‌گاه به این موضوع ورود نکردند. البته شاید چندان نشود از عزیزی‌خادم که عمر کوتاهی در فدراسیون فوتبال داشت، ایراد گرفت اما از مهدی تاج انتظار بود با جدیت پیگیر این ماجرا باشد و اجازه ندهد حق فوتبال نادیده گرفته شود. رئیس فدراسیون فوتبال درحالی که تا انتخابات بعدی فاصله کمی دارد و ممکن است به دلایلی درانتخابات شرکت نکند، هیچ‌گاه در طول دوران حضورش در فدراسیون فوتبال مجدانه خواستار پرداخت حق واقعی باشگاه‌ها نبوده است.

رئیس فدراسیون فوتبال درحالی بی تفاوت از کنار این ماجرا عبور کرده که در ماه‌های اخیر بارها اعلام کرد باشگاه‌ها باید هزینه نصب وی‌ای‌آر را در ورزشگاه‌ها پرداخت کنند. درهمین راستا هزینه‌ای ۴۵۰ میلیون تومانی نیز برای باشگاه‌ها درنظر گرفته تا وی‌ای‌آر را اجاره کنند درحالی که در نمونه‌های مشابه خارجی مشاهده می‌شود عالی‌ترین دستگاه‌های وی‌ای‌آر متعلق به کشور بلژیک که منعی هم برای استفاده در فوتبال ایران ندارد، با مبلغ ۵۰ هزار دلار قابل اجاره است. این مبلغ با محاسبه یورویی از قیمتی که تاج تعیین کرده نیز کمتر است.

حال سؤال این است که چرا آقای رئیس چنین سنگ بزرگ مالی مقابل باشگاه‌هایی قرار داده که خود نیز حاضر نیست برای احقاق حق مالی آن‌ها از سازمان صدا و سیما اقدامی انجام دهد و حق پخش تلویزیونی را بگیرد تا باشگاه‌ها بتوانند از زیر بار سنگین هزینه کمرشکن تیمداری خارج شوند. یک قلم از هزینه‌های باشگاه‌ها که اتفاقاً خود رئیس آن را ایجاد کرده مبلغ ۴۵۰ میلیون تومان برای اجاره دستگاه وی‌ای‌آر است حال اگر دیگر هزینه‌ها را نیز درنظر بگیریم، به‌خصوص هزینه‌هایی که به‌تازگی بابت از دست رفتن میزبانی از سوی باشگاه‌ها انجام می‌شود، درمی‌یابیم باشگاه‌های فوتبال در ایران عموماً باشگاه‌های ورشکسته‌ هستند که فقط در ظاهر رل یک باشگاه سودآور را بازی می‌کنند وگرنه در تمام دنیا این حق پخش تلویزیونی است که منابع مالی باشگاه‌ها را تأمین می‌کند.