دانش‌آموزان هر پایه، بسته به سرفصل‌های درس علوم و زمینه مورد علاقه خود، یک کاردستی از دستگاه کارت‌خوان، توربین بادی، تخمه‌شکن تا کولر، ساعت، چراغ مطالعه، روزنامه‌دیواری و... درست کرده‌اند. وقتی از نزدیک‌تر، به سازه‌ها نگاهی می‌اندازیم، متشکل از اشیای ساده و دم‌ِدستی مثل؛ قوطی نوشابه، مقوا، چوب بستنی، باتری قلمی، لیوان یک بار مصرف، انواع حبوبات و امثال این‌هاست. اما همین ابزارهایِ دورریختنی با افزوده شدن کمی سلیقه و ابتکار با کمک بزرگترها، به کارهای قابل نمایش در نمایشگاه «مهندسان کوچک» تبدیل شده‌اند.

نسلی که از نظر علمی خلاق هستند

محمدجواد پریداد، دانش‌آموز کلاس سومی، مسئول یکی از میزهای نمایشگاه است و با ورود هر گروه از بازدیدکنندگان، توضیحاتی درباره کاردستی‌های متنوع دانش‌آموزان پایه‌های مختلف ارائه می‌دهد. او دلیل مشارکتش در این نمایشگاه را برایمان توضیح می‌دهد ومی گوید: تصاویر و توضیحات درس‌ها خوبند، ولی آدم با شکل عملی بهتر یاد می‌گیرد.
دوست هم‌کلاسی‌اش نیز چیزی را به حرف محمدجواد اضافه می‌کند ومی افزاید: ما با ساختن این کاردستی‌ها و نشان دادن‌ به بقیه دانش‌آموزان، به‌خصوص سال پایینی‌ها، به آن‌ها کمک می‌کنیم که درس‌ها را قبل از خواندن، ببینند و توی ذهن‌شان جا بیفتد تا این‌طوری بهتر یاد بگیرند.
محمد حسن‌آبادی، کلاس پنجمی است و مسئول میز بردهای الکترونیکی. از کاری که ارائه داده و توضیحاتی که به ما درخصوص دنیای علوم می‌دهد، به خوبی نشان می‌دهد از آن دانش‌آموزهای کوشا، علاقه‌مند و بااستعدادی است که خیلی زود، او را در جمع چهره‌های مؤثر اجتماعی خواهیم دید. در انتهای مراسم نیز نامش را در زمره دانش‌آموزان برتر جشنواره جابربن‌حیان می‌خوانند و تقدیر می‌شود. برای هر سوالم، کلی توضیحات علمی دارد. می‌پرسم، چرا رشته الکترونیک را برای کار پژوهشی انتخاب کرده است؟ یاد گرفتن این مهارت چه فایده‌ای دارد؟ در جواب می‌گوید: فناوری در این دوران، مهم و لازم است که خودش از سه بخشِ الکترونیک، مکانیک و برنامه‌نویسی تشکیل می‌شود. وقتی این سه شاخه علمی کنار هم قرار بگیرند، مثلا خودرو به حرکت می‌افتد. روی کارش نوشته است: «مدار پیشرفته» درباره کارش و تفاوت مدارش با بقیه کارها، توضیح می‌خواهم، در جوابم می‌گوید: کار بقیه بچه‌ها، یک برد با لامپ ال‌ای‌دی است که روشن و خاموش می‌شود. ولی مال من، صدا تولید می‌کند و موتور چرخشی هم دارد که با فن کوچکی، خنک‌کننده است.
سررشته‌ این علاقه‌مندی به تحقیق و دانش الکترونیک را که جستجو می‌کنم، می‌گوید: در کودکی، وقتی ماشین شارژی‌هایم می‌شکست، برایم سوال بود که مشکل از کار افتادنش کجاست؟ بعد از این‌که در مدرسه سواددار شدم، کم‌کم کتاب‌های مربوط به الکترونیک را خواندم و در دوره‌های آموزشی شرکت کردم تا از ماجرای مدارها سر دربیاورم. پدرم همیشه از محل کارش چندتایی کِیس خراب می‌آورد که من دل و روده‌اش را بیرون می‌ریختم تا شکل کارکردنش را بفهمم. در کنارش، نرم‌افزار و برنامه‌نویسی را هم دنبال می‌کنم، چون این علوم به هم مرتبط هستند.

ساختن، مهم است

در بین دست‌سازه‌ها، ماهان ماروسی صاحب یک سازه جالب توجه است. «آسانسور مینیاتوری» از او می‌پرسم: چرا آسانسور ساختی؟ با آب و تاب جوابم را می‌دهد و می گوید: همیشه دلیل بالا و پایین رفتن آسانسور برام جالب بود که چطوری است؟ . عمویم نجار است و دریل کوچکی داشت که از آن خوشم می‌آمد. از او خواستم به من قرض بدهد تا پیچ و مهره‌های آسانسورم را با آن ببندم. بابا هم تخته و بقیه وسایل مورد نیاز را برایم خرید تا درستش کردم.
مجدد می‌پرسم: ماهان! این‌که یاد بگیریم، آسانسور چطور درست شده، به چه درد ما می‌خورد؟ انگار جوابم را آماده دارد، فوری می‌گوید: بابا همیشه می‌گوید: هر چیزی یاد بگیریم، توی زندگی یک فایده‌ای دارد. به نظرم، ما هر مهارتی یاد بگیریم؛ از آشنایی با مدارها، کار با دریل و پیچ‌گوشتی، آچار و... یک جا لازم می‌شود. مهم نیست، الان چه می‌سازیم، مهم ساختن است. با گشتی در این نمایشگاه و دیدن نوآوری ها و خلاقیت های بچه مهندس ها، متوجه می شوم که مدارس امام رضا (ع) به پایگاهی جهت پرورش نخبگان و افراد آتیه دار در حوزه علم وفن آوری تبدیل شده است و به گفته معلمان، قطعا این مدارس در پیشرفت و توسعه ایران اسلامی نقش بسزایی خواهند داشت.
گفتنی است، در پایان این نمایشگاه مدیرعامل بنیاد فرهنگی رضوی از رتبه‌های اول تا چهارم جشنواره جابربن‌حیان، محمدحسن آبادی، آرین حق‌شناس، امیرحسین صادقی‌پور و سامیراد با اهدای جوایزی تقدیر کرد.