«اللَّهُمَّ طَهِّرْنِی فِیهِ مِنَ الدَّنَسِ وَ الْاَقْذَارِ وَ صَبِّرْنِی فِیهِ عَلَی کَائِنَاتِ الْاَقْذَارِ وَ وَفِّقْنِی فِیهِ لِلتُّقَی وَ صُحْبَةِ الْاَبْرَارِ بِعَوْنِکَ یَا قُرَّةَ عَیْنِ الْمَسَاکِینِ».

خدایا مرا در این ماه از آلودگی‌ها و ناپاکی‌ها پاک کن، و بر شدنی‌های مورد تقدیرت شکیبایم گردان، و به پرهیزگاری و هم‌نشینی با نیکان توفیقم ده، به یاریات‌ای نور چشم درماندگان.

شرح و تفسیر:

دعای سیزدهم ماه مبارک رمضان، مسیر تطهیر و تزکیه‌ی باطن را ترسیم می‌کند و انسان را به سلوک الی‌الله دعوت می‌نماید. در آغاز، از خداوند درخواست می‌شود که انسان را از دنس و اقذار پاک گرداند: «اللَّهُمَّ طَهِّرْنِی فِیهِ مِنَ الدَّنَسِ وَ الْاَقْذَارِ». این دنس و آلودگی، نه‌تنها ناپاکی ظاهری بلکه رذایل نفسانی، غفلت و وابستگی‌های دنیوی است که حجاب بین بنده و حقیقت می‌شود. پاکی حقیقی، طهارت قلب از حب دنیا و تزکیه‌ی روح از تاریکی‌های هوای نفس است.

سپس، از خداوند صبر بر کائنات اقذار خواسته می‌شود: «وَ صَبِّرْنِی فِیهِ عَلَی کَائِنَاتِ الْاَقْذَارِ». این عبارت، اشاره‌ای به چالش‌های زندگی و آزمون‌های الهی دارد که انسان را در مسیر سیر و سلوک می‌آزماید. صبر، نه‌تنها تحمل رنج‌ها، بلکه پذیرش حکمت الهی در مواجهه با ناپاکی‌های جهان است.

در ادامه، طلب توفیق برای تقوا و مصاحبت ابرار می‌شود: «وَ وَفِّقْنِی فِیهِ لِلتُّقَی وَ صُحْبَةِ الْاَبْرَارِ». تقوا، سدی در برابر هجوم آلودگی‌های نفسانی و قربانی شدن در دام شهوات است. همراهی با نیکان، روح را به سوی فضیلت سوق داده و انسان را از مسیر انحراف حفظ می‌کند.

این دعا با استغاثه‌ای عارفانه پایان می‌یابد: «بِعَوْنِکَ یَا قُرَّةَ عَیْنِ الْمَسَاکِینِ». خداوند، آرامش‌بخش دل‌های نیازمند و پناهگاه مشتاقان حقیقت است. این دعا، طلبی برای طهارت، استقامت، و پیوند با اهل الله است که انسان را به مقام قرب می‌رساند.