«اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی فِیهِ طَاعَةَ الْخَاشِعِینَ وَ اشْرَحْ فِیهِ صَدْرِی بِاِنَابَةِ الْمُخْبِتِینَ بِاَمَانِکَ یَا اَمَانَ الْخَائِفِینَ».

خدایا در در این ماه طاعت فروتنان را نصیبم کن، و سینه‌ام را برای انابه همانند بازگشت خاضعان باز کن به امان دادنت ای امان ده هراسندگان.

شرح و تفسیر:

دعای پانزدهم ماه مبارک رمضان، دعوتی است به سلوک خاضعانه در مسیر قرب الهی و نفی غفلت از حقیقت هستی. نخست، سالک از خداوند طلب می‌کند که او را به طاعت خاشعان روزی دهد: «اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی فِیهِ طَاعَةَ الْخَاشِعِینَ». خشوع، مرتبه‌ای فراتر از اطاعت ظاهری است؛ حالتی است که در آن، عبادت نه از سر عادت، بلکه از عمق معرفت و شهود حقیقت انجام می‌شود. طاعت خاشعان، تسلیم عاشقانه‌ای است که در آن، قلب در برابر عظمت الهی فروتن می‌شود و وجود، در دریای عبودیت ذوب می‌گردد.

سپس، درخواست انابه و اخبات مطرح می‌شود: «وَ اشْرَحْ فِیهِ صَدْرِی بِاِنَابَةِ الْمُخْبِتِینَ». انابه، بازگشت دائمی قلب به سوی حق است، و اخبات، آرامش روح در سایه تسلیم و رضا. سالک از خدا می‌خواهد که سینه‌اش را از تعلقات زاید بزداید و آن را به حقیقت بازگشت به حق منور سازد. شرح صدر در این معنا، گشایشی روحانی است که انسان را از اضطراب دنیوی می‌رهاند و او را در مسیر طمانینه و یقین قرار می‌دهد.

در نهایت، دعا با پناه بردن به امان الهی ختم می‌شود: «بِاَمَانِکَ یَا اَمَانَ الْخَائِفِینَ». در این مقام، خوف و رجاء در هم تنیده می‌شود؛ خوف از محرومیت از فیض الهی، و امید به امنیتی که تنها در پناه او یافت می‌شود.