دیشب به‌رسم سنت هرساله در شب میلاد امام حسن‌مجتبی(ع) شاعران و اهالی قلم و ادبیات به‌دیدار رهبر معظم انقلاب رفتند و در محضر ایشان شعرخوانی کردند. در طول تاریخ، شاعران معاصری بوده‌اند که هر کدام قله و شاخصی در ادبیات محسوب می‌شدند اما ارتباطات خیلی کمی داشتند و در بهترین شرایط یکدیگر را در طول عمر سه‌چهار بار ملاقات می‌کردند و اثری هم از این ملاقات‌ها باقی نمانده است. درحالی‌که می‌دانیم ملاقات شاعران شاخص با یکدیگر فواید فراوانی دارد. نشست سالانه شاعران با رهبر معظم انقلاب باعث می‌شود شاعران شاخصی که در حوزه‌های مختلف ادبی قله هستند، با هم دیدار داشته باشند. البته این نشست فقط یک دیدار نیست، بلکه به یکی از اتفاقات مهم فرهنگی بدل می‌شود که اهالی فکر و قلم که در طول سال شاید کارهای جزیره‌ای انجام دهند، چون جزیره‌هایی به‌هم متصل شوند و یک چشم‌انداز زیبا و انبوه را شکل دهند. بنابراین تعامل شاعران با یکدیگر از فواید مهم این نشست است. من بارها در این جلسات با کسانی آشنا شده‌ام که تا پیش از حضورشان در آنجا شاید در شهر خودشان شاعر شاخصی به‌شمار می‌آمدند ولی در سطح ملی کسی آن‌ها را نمی‌شناخته است، اما در این دیدار تبدیل به بهترین رفقا شده‌اند و اینک روابط فرهنگی فعال با آن‌ها داریم و به‌برکت این جلسه در سطح ملی نیز شناخته شده‌اند.
همچنین یکی از فواید مهم این نشست، تقویت جایگاه ادبیات در کشور است. وقتی عالی‌ترین مقام دینی کشور و ولی‌فقیه جهان اسلام، دیداری با موضوع ادبیات برگزار می‌کند، نشان می‌دهد جایگاه ادبیات در نظر ایشان چقدر مهم است. ایشان در هر جلسه ساعت‌ها برای گفت‌وگو با شاعران وقت می‌گذارند و در سخنانشان نیز تعابیر شگفت‌آوری درباره ادبیات دارند. یک‌بار گفتند [نقل‌به‌مضمون] که اگر بودجه‌ای برای کار فرهنگی داشته باشند آن را خرج شعر می‌کنند. همچنین در طول این سال‌ها دیده‌ایم طوری درباره ادبیات سخن می‌گویند که انگار جان فرهنگ یعنی ادبیات و سردمداران فرهنگی باید شعرا و ادیبان باشند. ایشان طوری با عزت از فردوسی می‌گویند که انگار با چهره جدیدی از فردوسی مواجه می‌شویم. این سخنان از زبان یک ولی‌فقیه جامع‌الشرایط جذاب است.
این جلسه هرگز مختص نوع ویژه‌ای از شعر نیست، بلکه شما آنجا انواع و اقسام عطر و بوی شعرها را می‌شنوید. یکی در برابر رهبر معظم انقلاب می‌نشیند و شعر طنز می‌خواند، یکی شعر سیاسی می‌خواند، یکی شعر عاشقانه می‌خواند و یکی شعر آیینی. همین ویژگی این نشست را جذاب‌تر می‌کند. ایشان نیز همان برخوردی را که با شعر آیینی دارند، با دیگر انواع شعر دارند. شاعران جوان و پدیده‌های ادبی نیز در این نشست شناخته می‌شوند و اثرشان از طریق رسانه به مردم شناسانده می‌شود. شاعری که کلی مصاحبه و تبلیغات لازم دارد تا بتواند خودش را به جامعه ادبی ثابت کند، با خواندن یک شعر در این نشست می‌تواند خود را به جامعه ادبی معرفی کند. از آن‌سو مردم نیز می‌توانند با بهترین شعرها که از زبان شاعرشان خوانده می‌شوند در صداوسیما آشنا شوند.
از برکات این نشست بسیار می‌توان گفت، اما برخی برکات را نمی‌شود به‌سادگی گفت. گاهی وقتی به باطن یک کار فرهنگی نگاه می‌کنی می‌بینی آثار این حرکت درست بیست‌سی سال بعد پدیدار می‌شود.
نظر شما