وی در یادداشتی از فوت دکتر عکاشه در بامداد ۱۲ خرداد ۱۴۰۴ خبر داد و در این خصوص نوشت: استاد عکاشه متولد ۱۳۱۵ در شهر مسجدسلیمان استان خوزستان بود و پس از تحصیل فیزیک در دانشگاه تهران و مدتی کار به عنوان کارشناس و دستیار مرحوم استاد کشی افشار برای تحصیل به آلمان رفت و از دانشگاه فرانکفورت آلمان دکتری زلزلهشناسی دریافت کرد. او بلافاصله به ایران بازگشت و به عنوان اولین زلزلهشناس ایرانی طی نیم قرن از ۱۳۴۸ در معلمی، پژوهش و توسعه شناخت وضعیت لرزهخیزی و خطر زلزلههای ایران ارزش والایی دارد. این کوششها به پرورش نسلی از زلزلهشناسان ایرانی منجرشده است که مستقیم یا با واسطه افتخار شاگردی او را داشتهاند.
استاد عکاشه و نسل دستپرورده ایشان، شناخت خطر زلزله را در ایران با علم روز و مطابق استانداردهای علمی جهانی انجام داده است. او علاوه بر استادی دانشگاه از همان ابتدای خدمت در دانشگاه تهران، اهمیت ویژه ای به ترویج و همگانی کردن تفکر علمی عمومی در زمینه زلزله داد و از روشهای گوناگون ارتباطی و رسانهای – نظیر نوشتن در مطبوعات، انجام مصاحبه، گفتوگوهای رادیویی و تلویزیونی- که در این حدود نیم قرن به سرعت تحول یافته است، تلاشهای گرانسنگی انجام داد تا وضعیت زلزله خیزی درایران را بیواسطه برای هموطنان توضیح دهد تا نگاه مردم و مسئولان کشورنسبت به این پدیده طبیعی عقلانی و واقع بینانه شود. بدیهی است که این تلاشها ثمرهای بسیار مثبتی داشته است و نسلهای جوانتر بیش از پیش با نگاه و زبان علمی در مورد پدیده زلزله آشنایی دارند.
استاد عکاشه پس از تعطیلی دانشگاهها در سال ۱۳۵۹ مدتی را در آلمان به سر برد ولی به کشور بازگشت و در سالهای بعد از انقلاب فرهنگی نیز مجدانه به تدریس و تحقیق ادامه داد. همچنین از سال ۱۳۷۸ استاد عکاشه رشته ژئوفیزیک را در دانشگاه آزاد اسلامی بنیان گذاشت و در مدت حدود بیست سال در این دانشگاه به پرورش گروه دیگری از دانشجویان در دورههای تحصیلات تکمیلی کارشناسی ارشد و دکتری مشغول بود.
زارع ادامه می دهد: نگارنده با آنکه هیچگاه افتخار حضور در کلاسهای درس استاد عکاشه شامل حالش نشد ولی همواره از راهنمایی و حمایتها و تشویقهای بیدریغ استاد بهره فراوان برد و به همراه دیگر شاگردان باواسطه و بیواسطه استاد عکاشه مفتخر است که هموطن اندیشمند بزرگی چون استاد دکتر بهرام عکاشه بوده و در زمانی زندگی کرده که چنین دانشمند بزرگی زندگی کرد و اکنون که استاد به رحمت خدا رفته است، ضمن آرزوی علو درجات برای آن فرهیخته ارجمند و ابراز تاسف فراوان از درگذشتش از او به خاطر همه تلاشهایش سپاسگزار است. یاد استاد عکاشه گرامی باد.
لازم به ذکر است که به طور ویژه باید از تلاشهای همسر گرانقدر استاد عکاشه، سرکار خانم شهناز سلطانیان (عکاشه) تشکر کرد که در بیش از سه دهه اخیر یار و همراه همیشگی ایشان بود و به ویژه طی حدود ۵ سال اخیر که استاد بیمار شده بود، ایشان علاوه بر همسری، مهربانانه پرستار و مراقب دائمی استاد بود. میتوان گفت که زندگی با آسایش استاد به ویژه در سه دهه اخیر و ثمربخشی او در جامعه علمی ایران، به ویژه مدیون زحمات، تلاشها و همراهی سرکار خانم سلطانیان بود.
نظر شما