فرشاد پیوس که تا چند روز پیش خود را آلترنانیو نیمکت سرخ لقب داده بود حالا صدر تا ذیل باشگاه را به توپ می‌بندد. حمید درخشان که کارنامه‌های قدیمی‌اش از آرشیو ذهن‌ها پاک نشده مدعی است مدیران باشگاه، حمید استیلی را آورده بودند تا پشت نامش پنهان شوند. وحید قلیچ به سیاق گذشته همه را شسته و رُفته. حمید استیلی هم که تا دو سه روز پیش معتمد حاج‌رضا و دارو دسته‌اش بود، استعفا داده و از اینکه پرسپولیس یک اتوبوس وینگر دارد، اما سازمان دفاعی‌اش به چشم اسفندیار بدل شده اظهار نگرانی می‌کند. با این سرعت و این فرمان دیر و دور نیست فرمانده جدید را به جوخه آتش بسپارند و بچه‌ای که لَله‌اش کشته شده را در آغوش بگیرند. این البته رسم جدیدی نیست و بیش و پیش نیز پیشکسوتانی که هر یک می‌توانستند به دیواری محکم برای یله دادن جوان‌ترها مبدل شوند، پیشینیان را به رگبار بستند و یحیی و اوسمار و گاریدو و کارتال را سیبل کردند. با کدام هدف؟ هدف روشن است اما ما می‌گوییم الله اعلم.
قشون قرمز این روزها در عثمانی چادر زده و وحید هاشمیان در قامت ناخدا مراقب است ماهی‌های سرخ برای دیدن مرگ از آب بیرون نپرند و برای جدال‌های ملتهب پیش رو مهیا شوند. هلی‌کوپتر که از زمان بازیگری‌اش هرگز در جلد پوپولیست فرو نرفته و در کارزار حرف اول و آخر را زده است، بهتر از هر کسی می‌داند پاشنه‌آشیل این ارتش کجاست و برای پیشروی از کجا باید شروع کرد. مردی که تجربه جنگیدن در بوندس‌لیگا را دارد اعتبار و حیثیت خویش را از سر راه نیاورده تا از ره نرسیده به مهره‌ای سوخته بدل شود و در بلک لیست منتقدان قرار بگیرد. در چنین حیص و بیصی عقل حکم می‌کند که حضرات بازنشسته دندان روی جگر بگذارند و قاتق نان شوند تا زبانمان لال پس‌فردا که لشکر سرخ پشت خاکریز محبوس شد، بلای جان هاشمیان و بازوانش لقب نگیرند.
کاش همان‌قدر که سرخوردگی و پوچی در خانه سرخ وجود دارد، امید و سرزندگی نیز به چشم بخورد تا پالس‌های منفی از جانب وطن به دست مسافران ارزروم نرسد و هلی‌کوپتر که هنوز غبار پیراهنش را نتکانده، با طیب خاطر به ساختن پرسپولیسی اهتمام بورزد که شباهتی به شیر بی‌یال و دم و اشکم فصل پیش نداشته باشد و در بزنگاه‌ها هوس غرق شدن خود و میلیون‌ها سینه‌چاک به سرش نزند.
کاش تصاویر وارونه در تاریکخانه اصلاح شوند تا با کلید خوردن لیگ بیست و پنجم پرتره‌ای از یک شیر رام نشدنی در دیدها قرار گیرد و تحسر بر صندلی تبلور جلوس نکند. کاش...