سرتاپای وجود انسان بیقرار است، وقتی که از سرچشمه بیکران الهی دور افتاده باشد. انسان ذاتاً در فقر بیپایان به سوی خداوند قرار دارد، چون جز در حضور مطلق او هیچ غنایی نیست؛ این فقر ذاتی، سرچشمهی نیاز و راهی است به سوی بیکرانگی و رحمت بیپایان حق تعالی.
فقر معنایش این نیست که پول نداشته باشی! اگر میلیاردها تومان پول داشته باشی ولی اگه هنگام ظهر دو تکه نان به تو نرسد فریادت بلند است و این همان معنای فقر است!
سرتاپای این موجود فقیر است؛ هم فقر علمی، هم فقر حیاتی، هم فقر آرامشی
گمان نکیند که جایی خبری هست خبر فقط در دستگاه خداست.
تمام نعمتهای ظاهری و باطنی از آن خداست. باید در این معنا تفکر کنید تا موفق شوید و درک کنید که همه از خدای تعالی است؛ نعمتهای ظاهری و باطنی و خودت سرتا پا فقری!
اشتباه نشود انسان فقیر الی الله است و فقر به خدا دارد نه فقر به بندگان خدا؛ «طَلَبُ الحَاجَةِ مِنَ المُحتاجِ سَفَه».
اگر پیش بندگان خدا اظهار حاجت کردی! معنایش این است که سفیه هستی او هم مثل تو است و به غنای حق تعالی غنی می شود. انسان نباید به غیر خدا وابستگی فردی داشته باشد.
منبع: شهره آفاق،ص۴۴/ آیتالله بهاءالدینی (ره)
نظر شما