مسیر عاشقی فقط یک جاده نیست؛ گاهی از خاک گرم کربلا می‌گذرد، گاهی از کوه سرد دماوند. در یکی از روزهای تابستان امسال، بلندترین قله‌ ایران شاهد این بود که چگونه نام حسین(ع) و پرچم رضا(ع) بر فرازش به نیت فرج امام زمان(عج) برافراشته شد. این گزارش، روایت صعودی است که با عشق آغاز شد و با اشک و دعا به پایان رسید. پیمایشی از جنس ایمان، با حضور گروه ارادتمندان امام رضا(ع) که از دل کوهستان و جاده‌های سخت، پرچم عشق را بالا بردند.

تنها نیت ما، فرج امام زمان(عج)

گروه ارادتمندان امام رضا(ع) سال‌هاست با ابتکارهای معنوی، مسیرهای زیارتی را با حرکت‌های نمادین طی می‌کنند. یکی از شاخه‌های فعال این گروه، تیم دوچرخه‌سواری است که فعالیت خود را با یک همفکری ساده در بارگاه منور رضوی آغاز کرد. آن‌ها تصمیم گرفتند در دهه کرامت، از قم تا مشهد رکاب بزنند. گذر زمان، هم به تعداد اعضا افزود و هم به گستره مسیرهایی که با عشق طی می‌شد. در تابستان ۱۴۰۴ این گروه به دو دسته تقسیم شد؛ گروه اول تیم دوچرخه‌سواری که از اهواز حرکت خود را آغاز کرد و به سمت کربلای معلی، سامرا، کاظمین و نجف رکاب زد. گروه دوم تیم کوه‌نوردی بود که در تاریخ اول مرداد، با نیت فرج امام زمان(عج)، راهی قله دماوند شد.

عهدی برای صعود

آقایان تاج‌بخش و نجاری از گروه ارادتمندان به امام رضا(ع)، همراه و هم‌داستان هم در این پیمایش بودند. حجت نجاری روایت می‌کند: «ما دو نفر بودیم؛ من و آقای تاج‌بخش. با وسیله شخصی از شهر خودمان حرکت کردیم و به سمت آمل رفتیم. از آنجا راهی اردوگاه کوه‌نوردی دماوند شدیم و یک شب را در آنجا استراحت کردیم». توقف آن شب در اردوگاه، نقطه آغاز یک هم‌افزایی معنوی بود. گروه آل‌حسین(ع) حامل پرچم مقدس امام حسین(ع) وارد اردوگاه پلور شدند. دیدار دو پرچم، دو عشق و یک مسیر، حال و هوای اردوگاه را دگرگون کرد. مراسمی معنوی برگزار و تصمیمی مشترک گرفته شد: صعودی برای حسین(ع)، با پرچمی برای رضا(ع).
صبح روز ۲ مرداد از پارکینگ رینه پیمایش آغاز شد. مسیر را پیاده طی کردند و ساعت یک ظهر به بارگاه سوم قله دماوند رسیدند. پس از استراحت تا ساعت ۲بامداد، بدن‌ها را ریکاوری و ساعت ۳ بامداد مجدداً حرکت را آغاز کردند. در بارگاه سوم، وقتی سایر کوهنوردان متوجه شدند که این گروه حامل پرچم امام رضا(ع) است، شور و شوقی در میان جمعیت شکل گرفت. بسیاری با اشتیاق تصمیم گرفتند به گروه بپیوندند و تعداد همراهان به بیش از ۴۰ نفر رسید. همه با یک نیت و یک امید؛ صعودی برای حسین(ع)، به نیت فرج امام زمان(عج). نجاری روایت می‌کند: «وقتی به قله نزدیک شدیم، حال و هوای بچه‌ها عوض شده بود. همه با اشتیاق و اشک، منتظر لحظه‌ای بودند که پرچم امام رضا(ع) را بر بلندترین نقطه ایران برافراشته کنیم. ساعت ۱۰ صبح روز ۳ مرداد، به قله رسیدیم. آنجا، پرچم امام رضا(ع) و پرچم امام حسین(ع) را با احترام و عشق، در کنار هم برافراشتیم». در آن ارتفاع ۵هزار و ۶۰۰ متری، جایی که آسمان نزدیک‌تر از همیشه به زمین بود، مراسمی ساده و معنوی برگزار شد. صلوات خاصه امام رضا(ع) زمزمه شد و سلام امام حسین(ع) با صدای بلند خوانده شد: «السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین».

زیارتی در اوج و زیارتی برای فرج

نجاری ادامه می‌دهد: «در آنجا، روی قله، همه حال خاصی داشتند. بعضی‌ها گوشه پرچم را می‌بوسیدند، بعضی‌ها نجوا می‌کردند، بعضی‌ها حاجتی داشتند یا التماس دعایی خاص. هر کس به روش خودش با امام رضا(ع) حرف می‌زد. انگار کنار ضریح آقا نشسته بودیم». کوهنوردانی که شاید هرگز فرصت زیارت حرم مطهر رضوی یا کربلای حسینی را نداشتند، در آن لحظه، دلشان را به پرچم سپردند. برخی اشک می‌ریختند، برخی صلوات می‌فرستادند و برخی فقط سکوت کرده و نگاهشان را به پرچم دوخته بودند. آنجا، در آن لحظات، دماوند حرم شده بود.
پس از یک ساعت حضور در قله و برگزاری مراسم، گروه آماده بازگشت شد، اما مسیر بازگشت هم خالی از اتفاق نبود. یکی از کوهنوردان دچار آسیب‌دیدگی شد. پایش از بند در رفته بود. نجاری و چند نفر دیگر به کمکش رفتند و او را تا پایین همراهی کردند. کوهنورد آسیب‌دیده وقتی به اردوگاه رسید و پرچم امام رضا(ع) را دید، اشک ریخت و گفت: «من را شما پایین نیاوردید، امام رضا(ع) پایین آورد. شما خادمین آقا هستید و خود آقا شما را برای کمک به من فرستاد».

از اینکه حواست به ما هست، ممنونم

پس از استراحت در اردوگاه پلور، گروه به سمت مشهد حرکت کرد، اما در مسیر میان سمنان و دامغان، حادثه‌ای رخ داد. لاستیک عقب خودرو نجاری جدا شد. یک راننده تریلی باتجربه که در همان مسیر بود، به آن‌ها گفته بود: «این اتفاق معمولاً سبب چپ کردن خودرو می‌شود. شما چطور توانستید خودرو را کنترل کنید؟». نجاری می‌گوید: «آنجا بود که من و آقای تاج‌بخش فهمیدیم این مسیر را ما شروع کردیم، اما امام رضا(ع) از ابتدا تا انتها با ما بود و ما را رها نکرد. آغاز و پایان این سفر، دست خود آقاست. همان جا گفتم: امام رضا(ع) از اینکه حواست به ما هست، ممنونم».

صعودی برای حسین(ع)، پیامی برای فرج

این صعود، پیمایش و حرکتی بود نمادین، عاشقانه و معنوی. اهتزاز پرچم امام رضا(ع) بر فراز قله دماوند، نماد ارادت ارادتمندان حضرت و ندایی بود برای ظهور. گروه ارادتمندان امام رضا(ع) با شعار «صعودی برای حسین(ع)» دل‌هایشان را به آسمان سپردند و از بلندترین نقطه ایران، برای فرج امام زمان(عج) دعا کردند. نجاری در پایان می‌گوید: «ما پایین آمدیم، اما دل‌هایمان انگار هنوز آن بالا بود. هنوز کنار پرچم، کنار آقا و کنار امیدی که در آن لحظات میان بچه‌ها شکل گرفته بود. این صعود برای همه ‌ما یک زیارت بود. زیارتی در اوج و زیارتی برای فرج».