مبینا، مثل باد می‌دود و مثل خیال از موانع عبور می‌کند. او با گام‌هایی کشیده، سینه‌ پیست را می‌شکافد و بی‌هیاهو، رکوردها را از جا می‌کند. دختر جوانی که صدای پایش نه فقط طنین تلاش، که پژواک امید نسل تازه‌ای از ورزشکاران است؛ نسلی که با دستان خالی، مدال‌های طلایی می‌سازند.

مبینا خیاط، دونده جوان و باانگیزه‌ای که در مسابقات قهرمانی جوانان ایران خوش درخشید، با کسب سه مدال طلا در مواد ۸۰۰ متر، ۱۵۰۰ متر و امدادی، نگاه‌ها را به خود معطوف کرد. او نه تنها توانست آمادگی بدنی و فنی بالای خود را در پیست رقابت به نمایش بگذارد، بلکه با شکستن رکورد ملی ۱۵۰۰ متر، نامش را در تاریخ دوومیدانی کشور ثبت کرد.

حال در شهری که موانعش واقعی‌تر از چاله‌های تمرینی‌ست و اسپانسرها خوابند، مبینا خیاط مثل نسیم کوهستانی که از دل مشقت می‌گذرد، ردایی از افتخار بر دوش دوومیدانی می‌اندازد و هیچ‌چیز نتوانسته او را متوقف کند.

مبینا با چشم‌هایی که برق آینده در آن پیداست و گامی که عزم المپیک دارد، حالا تنها یک آرزو در سر دارد: رسیدن به سکوی افتخار آسیا و شاید روزی طلای المپیک.

در ادامه، گفت‌وگوی قدس با مبینا خیاط را بخوانید؛ دختری که با دویدن، قصه‌ای تازه برای ورزش ایران می‌نویسد.

چه احساسی داشتی زمانی که موفق شدی رکورد ملی را بشکنی و مزد زحماتت را بگیری؟

احساس خیلی خوبی داشتم. از خودم راضی بودم. آن زمان که بالاخره نتایج زحماتم را دیدم و خستگی‌ام رفع شد.

از چه زمانی وارد دوومیدانی شدی و خانواده‌ چقدر در این مسیر همراهت بودند؟

از ابتدای کلاس دوم به پیشنهاد پدرم وارد این عرصه شدم. پدر و مادرم نقش پررنگی در مسیر موفقیتم داشتند. حمایت خانواده و مربی‌ام باعث شد به اینجا برسم. مربی‌ام در این ۳ سال همیشه همراه من بود و لحظه ای تنهایم نگذاشت.

وقتی می‌دوی چه احساسی داری؟

زمانی که می‌دوم انگار وارد دنیای دیگری می‌شوم؛ تمام دغدغه‌ها و مشکلات دیگر را فراموش می‌کنم. با دویدن و پرش پا به دنیای دیگری ‌می‌گذارم. راستش خیلی حس خوبی دارم که کاری را انجام می‌دهم که آینده‌ام را می‌سازد.

برای یک ورزشکار جوان، مسیر حرفه‌ای شدن همیشه با چالش همراهه؛ شما چه موانعی رو پشت سر گذاشتی؟

چالش‌های مسیر زیاد بود. با وجود اینکه نفرات اول تا ششم سه هزار متر با مانع مشهدی هستند اما ما امکانات اولیه را هم نداریم. مانع تخصصی برای پرش و چاله آب نداریم. همین بی امکاناتی چالش های بیشتری را به ما تحمیل می‌کند.

از طرفی مسابقات لیگ باشگاهی تنها منبع درآمد ورزشکاران است. اما امسال در این مسابقات هیچ تیمی با ورزشکاران قرارداد نبسته است. ما همین منبع درآمدی که برای مکمل‌ها و کفش‌هایمان را داشتیم هم از دست دادیم.

یعنی هیچ حمایتی وجود ندارد؟

در برخی موارد حمایت هست. فدراسیون با برگزاری اردو تمرینی به رشد ورزشی ما کمک می‌کند. امیدوارم وضع تیم‌ها در سال آینده بهتر شود و ما با قرارداد خوبی در مسابقات لیگ باشگاهی شرکت کنیم.

واقعیت این است که ورزش حرفه‌ای فقط تمرین نیست؛ از تأمین مالی گرفته تا تغذیه، چه سختی‌هایی رو در این مسیر تجربه کردی؟

از جمله سختی‌های این رشته برای زمانی است که به مسابقات جهانی اعزام می‌شویم و به خاطر تفاوت لباس‌هایمان شرایط پوششی خاصی داریم. لباس‌های ما کاملا پوشیده است و همین موضوع دویدن را کمی سخت‌تر می‌کند.

از طرفی تغذیه ورزشی در هر رشته‌ای مهم است. ما همیشه باید مراعات کنیم. البته من با خودم هضم کردم که در این مسیر برخی چیزها را باید از دست بدهم تا بتوانم چیزهای دیگری را بدست بیاورم. تغیذیه سالم هم یکی از آنهاست که باید رعایت کنم.

الگوی شما در دنیای دوومیدانی چه کسی است؟

الگوی ورزشی من فرزانه فصیحی است. زنی که برای اولین بار در تاریخ دوومیدانی به المپیک راه پیدا کرد. با تمام وجود به ایشان افتخار می‌کنم.

تلخ‌ترین و شادترین لحظه ورزشی‌ات کدام بود؟ و چطور از آن عبور کردی؟

غمگین‌ترین لحظه ورزشی من به فروردین ۱۴۰۳ برمی‌گردد. من برای انتخابی مسابقات قهرمانان آسیا به امارات رفته بودم. اما آنجا درست ۵۰ متر مانده بود به رسیدن به خط پایان غش کردم و نتوانستم مسابقه را تمام کنم! آنجا بود که من از تیم ملی خط خوردم و به مسابقات اعزام نشدم. فکر می‌کنم اگر به آن مسابقات اعزام می‌شدم هم می‌توانستم مدال بیاورم.

شادترین خاطره‌ام به دو هفته پیش بازمی‌گردد که توانستم رکورد ملی ۱۵۰۰ متر را بشکنم.

به کسانی که تازه مسیر ورزش حرفه‌ای را شروع کرده‌اند چه توصیه‌ای داری؟

دوومیدانی آسان نیست. این ورزش بالا و پایین بسیار دارد. کسی که مسیر را شروع می‌کند با همه سختی‌ها نباید ناامید شود. من هم در دورانی افت شدید داشتم. اما مهم این است که شما با هر شرایطی تلاش کنید و رو به جلو بروید تا به هدف اصلی برسید. سختی‌ها بالاخره می‌گذرند و چون باد رد می‌شوند.

در حال حاضر چه مسابقاتی پیش رو داری و چشم‌اندازت برای آینده چیست؟

من اردیبهشت ماه مسابقات جوانان آسیا را در هنگ کنگ دارم. امیدوارم که به این مسابقات اعزام شوم و باز هم مدال خوش‌رنگی برای کشورم کسب کنم. هدفم در چند ماه آینده کسب مدال طلا در ماده ۱۵۰۰ متر در قهرمانی جوانان آسیا هست و بزرگترین هدفم هم کسب مدال المپیک هست.