به گزارش قدس آنلاین، تساوی تلخ مقابل گل‌گهر بار دیگر نشان داد که بحران در خط حمله‌ی سرخ‌ها جدی‌تر از همیشه است؛ تیمی که موقعیت می‌سازد اما تمام نمی‌کند، می‌جنگد اما زهر ندارد، می‌خواهد اما نمی‌تواند.
در میان این همه ناکامی، جای خالی دو مهاجم تأثیرگذار فصل گذشته — دورسون و آل‌کثیر — بیش از همیشه احساس می‌شود. بازیکنانی که بارها ناجی تیم شدند، اما در تصمیمی عجیب و خودخواسته، از پرسپولیس جدا شدند؛ یا بهتر بگوییم، جدا شان کردند. رفتنی که نه تنها جبران نشد، بلکه پرسپولیس را عملاً خلع سلاح کرد. خط حمله‌ای که روزی نقطه‌قوت بود، حالا به نقطه‌ضعف بدل شده است.
وحید امیری هم که همیشه ناجی در روزهای سخت بود — بازیکنی چندپسته، پرانرژی و بی‌جایگزین — دیگر نیست. نبود او در ترکیب، فقط یک غیبت فنی نیست، بلکه نوعی خلأ شخصیتی در تیم ایجاد کرده است؛ انگار یکی از ستون‌های رختکن ناگهان فرو ریخته باشد.
همه‌ی این‌ها حاصل تصمیم‌هایی است که با بی‌تدبیری و کم‌تجربگی رقم خورد. وحید هاشمیان، مربی خوش‌فکر اما تازه‌کار، حالا در شرایطی قرار گرفته که نه ابزار لازم را دارد و نه زمان برای آزمون و خطا. بسیاری از ستاره‌ها را از دست داده و با تیمی نیمه‌کاره باید برابر حریفانی بازی کند که نه می‌بخشند و نه فرصت می‌دهند. نتیجه‌اش هم مشخص است: سرمربی جوانی که در روزهای سخت، با دست خالی و در پوست گردو مانده است.
در سوی دیگر، مدیران باشگاه که باید حامی و پشتوانه‌ی او باشند، با خریدهای عجولانه و بی‌برنامه فقط فشار را بیشتر کرده‌اند. پرسپولیس امروز تیمی است که ظاهراً کامل به نظر می‌رسد، اما درونش خلأ دارد — خلأ گل، خلأ اعتماد، و خلأ تدبیر.
هواداران میلیونی پرسپولیس حق دارند بپرسند: چگونه تیمی که تا همین چند ماه پیش در مسیر قهرمانی بود، حالا برای زدن یک گل ساده باید تا دقیقه نود جان بکند؟ چرا باید سرمایه‌های انسانی و فوتبالی تیم این‌گونه به‌سادگی از دست بروند؟
پرسپولیس امروز قربانی خودی‌هاست؛ تصمیم‌هایی که از درون باشگاه زده شد، نه از بیرون. و شاید بزرگ‌ترین درد ماجرا همین باشد: خلع سلاح از درون، و سقوطی آرام اما دردناک از قله‌ی اقتدار.