یک هفته پیش، «ابوالفضل ظهره‌وند» عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس مدعی شد جنگنده‌های میگ۲۹ روسی به عنوان راهکار کوتاه‌مدت وارد ایران شده و در شیراز است. وی همچنین ادعا کرد برای راهکارهای بلندمدت جنگنده‌های سوخو۳۵ به تدریج دارند وارد می‌شوند. ظهره‌وند حتی از ورود مفصل سامانه اچ‌کیو۹ هم خبر داد.
چند روز پیش «سیدمحمود نبویان» عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس مدعی هک تلفن همراه وزیر زن صهیونیستی و گفت‌وگو با همسر آن وزیر شد.
حالا هم «سرلشکر رحیم صفوی» که عمری را در نظامی‌گری گذرانده ادعا کرده موشک‌های ایرانی ۳ کیلومتر در ۳ کیلومتر برد تخریبی دارند؛ آن هم مستند به دیده‌های کسی که از سرزمین‌های اشغالی آمده است.
به نظر شما این اظهارنظرها چه وجه مشترکی با هم دارند؟ اگر نگوییم «شهوت»، دست‌کم میل مفرط به دیده‌ شدن، شنیده ‌شدن، مطلع‌ جلوه‌ کردن و در صدر اخبار بودن در گویندگان این خبرها غوغا می‌کند. اما این میل مفرط چقدر روی دست نظام هزینه می‌گذارد؟
آن‌هایی که حتی مختصری با فضاهای رسانه‌ای آشنا هستند می‌دانند که رسانه‌های معاند از کنار هیچ کدام از این خوراک‌های خبری به سادگی نمی‌گذرند و تا آورده‌های فراوانی از طریق همین اظهارنظرهای باری به هر جهت به جیب نزنند، ولشان نمی‌کنند.
آیا نیروهای مسلح، نهاد روابط عمومی ندارند؟ سخنگو ندارند؟ مقام ارشدی ندارند که وظیفه اطلاع‌رسانی در حوزه‌های دفاعی را به عهده داشته باشد؟ اگر جنگنده‌ای از جنگنده‌های متجاوز ساقط شده آیا شایسته است که خبر آن را عضو کمیسیون بهداشت و درمان به اطلاع مردم برساند؟
اگر تسلیحاتی خریداری شده و اگر بناست درباره آن اطلاع‌رسانی شود، آیا شخصیتی مناسب‌تر از عضو کمیسیون امنیت ملی نداریم که این مهم را اطلاع‌رسانی کند؟
چرا خبر هک شدن تلفن یک مقام صهیونیستی، نخستین بار از زبان یک نماینده مجلس آن هم با آن ادبیات، در گفت‌وگو با یک خبرگزاری نه چندان مطرح شنیده شود؟ و آیا یک مقام لشکری که از قضا سمت مشاورت هم دارد، نباید درک دقیق‌تری از اعداد و ابعاد داشته باشد؟
این توقع زیادی است اگر بخواهیم کسی در لایه مدیران برجسته کشوری، این میل مفرط به سخنگویی را مدیریت کند؟
ظاهراً ۱۶۰-۱۵۰ سال پیش که تلگراف به ایران می‌آید، عامه مردم علاقه چندانی به استفاده از این فناوری کاربردی نشان نداده‌اند، از این رو متولیان امر تصمیم می‌گیرند هزینه تلگراف زدن را به صفر برسانند. کار تلگراف زدن رایگان می‌شود و جماعت بیکار می‌افتند به انتقال پیام‌هایی که بود و نبودشان یکی است. انتقال این پیام‌های رایگان آن ‌قدر فراگیر می‌شود که آخرش از مرکز دستور می‌رسد که الیوم حرف مفت ممنوع.
ظاهراً این حکایت تاریخی، این روزها به ویژه درباره شماری از سیاسیون دوباره عینیت پیدا کرده، با این تفاوت که این اظهارنظرها از سوی این اشخاص حقوقی و حقیقی، نه تنها مفت نیست که از قضا هزینه‌ساز هم هست. کدام یک از این ادعاهاست که خوراک خبری چند روز رسانه‌های معاند را فراهم نکرده باشد و متأسفانه از هیچ مرکزی هم دستوری نمی‌رسد که بزرگوارها! حرف مفت ممنوع.