به گزارش قدس آنلاین، این تصویر، نشانه‌ای از ناآمادگی ذهنی و نبود آگاهی محیطی در بازیکنی است که مدت‌هاست از شرایط مسابقه دور مانده و در سطح باشگاهی حضور فعالی ندارد.
جهانبخش در سال‌های گذشته یکی از چهره‌های مؤثر و محترم فوتبال ملی ایران بوده است، اما تداوم دعوت او به تیم ملی، آن هم در حالی‌که ماه‌هاست در هیچ تیمی بازی نکرده، پرسش‌های جدی را درباره معیارهای انتخاب بازیکنان ایجاد کرده است.اگر فلسفه کادر فنی تجربه و سابقه است، باید پرسید: آیا تورنمنت‌هایی مانند «کافا» یا دیدارهای دوستانه‌ای نظیر بازی با روسیه، جایی برای آزمودن تجربه‌های تکراری است یا بستری برای فرصت دادن به نسل جوان و بازیکنانی که در لیگ برتر و باشگاه‌هایشان با انگیزه و استمرار در تلاش‌اند؟
دعوت از بازیکنی که نه در فرم بدنی مطلوب است و نه از لحاظ ذهنی آماده، تنها یک پیام ناخواسته به نسل تازه می‌فرستد: این‌که «سابقه» هنوز بر «شایستگی فعلی» می‌چربد. این پیام، اگرچه شاید از نگاه فنی بی‌اهمیت جلوه کند، اما در فضای روانی تیم ملی تأثیری فراتر از تصور دارد — زیرا انگیزه جوانانی را که در انتظار فرصت هستند، می‌سوزاند.
جهانبخش، بدون تردید، برای فوتبال ایران زحمات زیادی کشیده و کارنامه‌اش قابل احترام است. اما همین کارنامه ارزشمند نباید دستاویزی برای ادامه حضورش در ترکیب تیم ملی باشد، زمانی که از شرایط بازی واقعی فاصله گرفته است. حرکت خشن او مقابل روسیه، نه از سر لجاجت، بلکه از فقدان تمرکز و نداشتن ریتم مسابقه ناشی می‌شود؛ چیزی که طبیعی است وقتی بازیکنی ماه‌ها از فضای رقابتی دور مانده باشد.
این‌جا مسئولیت فقط متوجه جهانبخش نیست؛ کادر فنی تیم ملی نیز باید پاسخ دهد که چرا در شرایطی که ده‌ها بازیکن جوان و آماده در لیگ برتر و لیگ‌های اروپایی فعال‌اند، هنوز به چهره‌هایی تکیه می‌کند که از فرم بازی فاصله گرفته‌اند؟
اگر هدف، ساختن آینده است، باید در میدان‌هایی چون کافا و دیدارهای دوستانه جسارت به خرج داد، نه محافظه‌کاری. دعوت از بازیکنی بدون تیم، آن هم با بازوبند کاپیتانی، بیش از آن‌که نشانه وفاداری به تجربه باشد، علامتی از بی‌اعتمادی به آینده است.
جهانبخش خاطرات درخشانی برای فوتبال ایران ساخته است، اما اگر قرار باشد با چنین نمایش‌هایی به میدان برود، خطر آن وجود دارد که همان خاطرات زیبا، با تکرار تصمیم‌های اشتباه، در ذهن هواداران کمرنگ شود.