به گزارش قدس آنلاین، خبر هنوز داغ است و تازه پخش شده. زلزله‌ای به قدرت شش ریشتر بلخ را، سمنگان را لرزاند. رسانه‌ها از تعداد زخمی‌ها و کشته‌ها و آسیب‌ها می‌گویند.
از ریختن کاشی‌های نیلگون روضه شریف، مزار منسوب به حضرت علی (ع).
فقط نام بلخ با آن همه سابقه فرهنگی و ستاره درخشانش در آسمان ادب و فرهنگ فارسی، تو را مقابل خود به احترام می‌ایستاند. و سمنگان تو را به جغرافیای شاهنامه می‌برد، به تهمینه، سهراب و رستم.
با نگرانی خبرها را دنبال می‌کنم و درونم طوفانی و متلاطم است.
گوشی‌ام زنگ می‌خورد. پشت خط یکی از همکاران قدیمی است. خیلی حوصلهٔ صحبت کردن ندارم.
اما صحبت که پیش می‌رود مرا میخکوب می‌کند.‌
همکار قدیمی خراسانی من، از زلزلهٔ بلخ می‌پرسد و اعلام آمادگی می‌کند برای جمع آوری کمک و ارسال کمک نقدی از طرف خودش و قوم و خویشانش. درست همانگونه که در زلزلهٔ زنده جان هرات پیش قدم شده بود و مبلغ قابل توجهی کمک جمع کرده بود.
غرق می‌شوم در لطافت مهربانی این دل خراسانی.
دلهایی که مرزها را محو می‌کنند. و باز خراسان و هرات و بلخ در شاهراه ارتباطی قدیم به هم وصل می‌شوند.
او ایرانی بود اما دلش برای بلخ و سمنگان بیش از من تپید. او چند قدم پیش‌تر بود. بی‌ادعا با همان ظاهر ساده و صمیمی، با همان کم حرفی اما پر عملی در میدان همدلی.
ما چنین صحنه‌هایی زیبایی هم داریم. اینجا ستیزی وجود ندارد. آنچه که عده‌ای دامن می‌زنند و دو قطبی ایرانی افغانی درست می‌کنند. در چنین فضایی حتی به قدر سر سوزن قدرت رسوخ ندارد و نخواهد داشت.