به گزارش قدس آنلاین، اتفاقی که بنا به گفته سازمان اوج به عنوان مجری ایده «سینمایش» (ترکیبی از سینما و نمایش) برای اولین بار اتفاق می افتد و ورود زنان باردار و کودکان زیر ۸ سال هم به آن ممنوع است. مجریان برنامه تاکید دارند که اطلاع رسانی در سطح شهر برای آگاهی مردم نسبت به انفجارها انجام شده است و هدف از این کار هم دیده شدن فیلم است (درحالیکه آنچه باعث دیده شدن یک اثر می شود، خوبی آن است و نه جنجال های پیرامونش) اما پرسش اصلی اینجاست که دیده شدن به چه قیمتی؟ در شرایطی که مردم کشورمان بویژه پایتخت نشین ها به دلیل سایه سنگین جنگ از صدای ترقه هم ترس به وجودشان می افتد، انفجار برای نمایش یک فیلم جنگی چه ضرورتی دارد؟ شاید این شکل از تبلیغات نامتعارف در برخی کشورهای رایج باشد و به دیده شدن آن اثر هم کمک کند اما در شرایط کنونی کشور ما که مردم هنوز در شوک روزهای سخت پس از جنگ ۱۲ روزه به سر می برند این نمایش وحشت، اخلاقی نیست.
چند سال پیش هم سازندگان «به وقت شام» در ایده ای به زعم خودشان خلاقانه، نمایشی از وحشت را وسط بازار راه انداختند. چند هنرور که شمایلی داعشی داشتند سواربر اسب و با شمشیرهای بر کمر بربسته و اسلحه به دست، مقابل پردیس سینمایی کوروش تهران دیده شدند و باعث رعب در میان مردم شد. دلیل سازندگان این نمایش هم ترغیب عموم به تماشای فیلم ابراهیم حاتمی کیا بود که در نهایت به عذرخواهی کارگردان منجر شد.
این شیوه نامتعارف تبلیغات درباره سریال «ازازیل» هم واکنش هایی منفی داشت. بهرنگ علوی (یکی از بازیگران سریال) با انتشار یک استوری اعلام کرد که شیشه ماشین او را شکستهاند و یک عروسک طلسم شده به همراه یک آدرس برایش در ماشین گذاشتهاند. شب بعد یک استوری دیگر منتشر کرد که به آن آدرس رفته و باز همان عروسک و... در نهایت گفت که همه آنها حرکتی تبلیغاتی بوده است!
این شیوه های جنون آمیز تبلیغاتی در نمایش وحشت به تبلیغات محیطی هم سرایت کرده و سکوی نمایشی پخش کننده «زخم کاری» برای تبلیغ این سریال، ماکت بزرگی از چاقویی خونین را حاشیه اتوبان به نمایش گذاشت یا در مراکز تجاری، یک صحنه قتل را بازسازی و نوارکشی زرد کرد که مردم در زمان نزدیک شدن به صحنه جرم، متوجه اسم پلتفرم روی نوارهای زرد می شدند. نکته قابل توجه اینکه چنین تبلیغات نامتعارفی باعث پرفروش یا پرمخاطب شدن آثار یاد شده نشدند.
گویا جنون در تبلیغات با نمایش وحشت به جایی که رسیده که سفارش دهندگان آثار به شرایط روحی جامعه کمتر توجه می کنند، مردمی که زیر فشارهای معیشتی و اخبار ناگوار سیاسی، بیش از همیشه به آرامش نیاز دارند.
نظر شما