جهان دارد بیشترین تعداد درگیریهای مسلحانه از زمان جنگ جهانی دوم را تجربه میکند و بهطبع باید مردم جهان هم کمترین میزان امنیت و آرامش را تجربه کنند. یافتههای تازه اما واقعیتی جز این را نشان میدهند! گزارش جدید مؤسسه معتبر نظرسنجی «گالوپ» ثابت میکند امنیت، بیش از آنکه در اخبار جنگها تعریف شود، در آرامش قدمهای ما در کوچه و خیابان معنا مییابد.
پیادهروی شبانه
ساعت از ۱۰ شب گذشته است. «می»، یک طراح گرافیک بیستوهشت ساله در سنگاپور، هدفونش را روی گوش میگذارد و برای پیادهروی شبانه از خانه خارج میشود. خیابانها با نورپردازی شهری روشناند و صدای خنده از کافههای اطراف به گوش میرسد. او بدون هیچ نگرانی، در مسیر همیشگیاش قدم میزند و به موسیقی گوش میدهد. برای او، شب تفاوت چندانی با روز ندارد؛ تنها آرامتر و خلوتتر است.
هزاران کیلومتر دورتر، در ژوهانسبورگ آفریقای جنوبی، «لراتو» یک پرستار سیوپنج ساله، شیفت کاریاش را تمام کرده است. او پیش از خروج از بیمارستان، از اپلیکیشن تاکسی اینترنتی استفاده میکند و منتظر میماند تا خودرو دقیقاً جلو در ورودی توقف کند. فاصله خانهاش تا بیمارستان تنها چند خیابان است، اما فکر پیادهروی در تاریکی حتی به ذهنش خطور نمیکند. برای لراتو، شب دنیایی کاملاً متفاوت است؛ دنیایی که در آن هر سایه، یک تهدید بالقوه است. چرا تجربه «می» و «لراتو» از یک شب معمولی تا این حد متفاوت است؟ پاسخ در یافتههای گزارش جهانی ایمنی ۲۰۲۵ گالوپ نهفته است. گزارشی که با روایت داستانهایی شبیه به این دو، نبض امنیت را در ۱۴۴ کشور جهان اندازهگیری کرده است.
جهانی ناامن، محلههایی امنتر
این گزارش یک حقیقت متناقض را آشکار میکند: در حالی که جهان بیشترین درگیریهای نظامی از زمان جنگ جهانی دوم را تجربه میکند، شهروندان عادی در محلههای خود بیش از گذشته احساس امنیت میکنند. براساس این نظرسنجی، ۷۳درصد از مردم جهان، مانند «می» در سنگاپور، گفتهاند که شبها با خیال راحت در خیابانهایشان قدم میزنند. این بالاترین رقم ثبتشده در تاریخ این نظرسنجی است.
این آمار به ما میگوید احساس امنیت بیش از آنکه تحت تأثیر ناامنیهای سطح کلان باشد، از اعتماد ما به همسایهها، حضور پلیس محلی و نظم حاکم بر کوچه و خیابانمان شکل میگیرد. امنیت، قصهای است که در مقیاس کوچک و در زندگی روزمره ما روایت میشود. «می» بخشی از ۹۸ درصد سنگاپوریهایی است که کشورشان را امنترین نقطه جهان میدانند. در مقابل، «لراتو» نماینده اکثریت مردم آفریقای جنوبی است؛ جایی که تنها ۳۳درصد از مردم چنین احساسی دارند و این کشور را در قعر جدول ایمنی جهانی قرار دادهاند.
ما کجای این قصه ایستادهایم؟
حال بیایید به خیابانهای خودمان بازگردیم. الهام، دانشجوی ارشد در تهران، ساعت ۹ شب از کتابخانه به سمت خانه راه میافتد. او مسیرش را از خیابانهای روشنتر انتخاب میکند و حواسش به اطرافش هست، اما ترس فلجکنندهای که «لراتو» تجربه میکند را ندارد. او به ایستگاه اتوبوس میرسد، سوار میشود و با آرامش به خانه بازمیگردد.
تجربه «الهام» به دادههای گزارش گالوپ درباره ایران نزدیک است. این گزارش میگوید: ۷۸درصد از ایرانیان گفتهاند شبها هنگام پیادهروی احساس امنیت میکنند. این آمار بالاتر از میانگین جهانی(۷۳درصد) است و ایران را در کنار کشورهایی مانند آلمان و ژاپن قرار میدهد. همچنین، شاخص نظم و قانون ایران با نمره ۸۴ از ۱۰۰، نشاندهنده اعتماد نسبتاً بالای شهروندان به ساختارهای انتظامی و امنیت محلی است. داستان الهام، داستان میانه این طیف جهانی است؛ نه آرامش مطلق «می» و نه اضطراب دائمی «لراتو».
اما در تمام این داستانها، یک فصل مشترک و تلخ وجود دارد: امنیت هنوز چهرهای مردانه دارد. گزارش گالوپ نشان میدهد در سراسر جهان، زنان به طور قابل توجهی کمتر از مردان احساس امنیت میکنند. یکسوم زنان جهان شبها از قدم زدن در خیابانهایشان میترسند. این شکاف عمیق حتی در امنترین کشورها نیز وجود دارد و یادآوری میکند که امنیت واقعی تنها زمانی محقق میشود که «می»، «لراتو» و «الهام» به اندازه همتایان مرد خود، شب را بخشی از قلمرو امن خود بدانند.
گزارش گالوپ درنهایت یک داستان امیدبخش را روایت میکند: امنیت یک امر ساختنی است، نه یک پدیده اتفاقی. این گزارش به ما میآموزد برای ساختن جهانی امنتر، شاید بیش از آنکه به مذاکرات صلح در مقیاس کلان نیاز داشته باشیم، باید به روشن کردن یک خیابان تاریک، تقویت پلیس محله و بازسازی اعتماد اجتماعی در جوامع خودمان بیندیشیم. امنیت، در نهایت، داستانی است که هر شب در قدمهای ما در خیابانهای شهرمان روایت میشود.
خبرنگار: محمدرضا محمدی
نظر شما