در این بخش از سخن، لحن حضرت زهرا سلاماللهعلیها تدریجاً شدیدتر و هشداردهندهتر میشود.
ایشان با بیانی بسیار جدی و توبیخی میفرمایند: «فَهیهاتَ مِنکُم و کیفَ بَکُم و أنّی تُؤفَکون»؛ تعبیراتی که در زبان عربی بار عاطفی و هشدارآمیز عمیقی دارند، و ترجمهی فارسی آن نمیتواند تمام اثر و شدت این کلام را منتقل کند.
گویا ایشان با صدایی رسا و از سر درد و اندوه فریاد میزنند: «آهای مردم! کجا میروید؟ حواستان کجاست؟ به چه سمتی کشیده میشوید؟»
این فریادِ دلسوزانه و هشدارآمیز، از زبان دختر پیامبر خداست ـ زنی که تنها چند روز از وفات پدر بزرگوارش گذشته است ـ و اکنون در مسجد، در برابر مردم، سخنرانی میکند.
حضرت زهرا سلاماللهعلیها هرگز اهل سخنرانی در جمع مردان نبودند، اما در چنین موقعیتی، با صدایی محزون و در عین حال قاطع، مردم را مخاطب قرار میدهند و میفرمایند:
«کجا میروید؟ به چه سمتی کشانده میشوید؟ آیا درک میکنید که شما را از مسیر حق منحرف میسازند؟ آیا میفهمید در چه راه خطرناکی قدم گذاشتهاید؟»
ایشان هشدار میدهند که این حرکت، انحرافی است از مسیر هدایت، و در حالی مردم را گمراه میکنند که «قرآن» در میانشان است.
یعنی در دسترسشان، کتاب الهی، کلام خدا، و حجت روشن وجود دارد، اما با وجود قرآن، راهی را انتخاب میکنند که آنان را از حق جدا میکند.
این جمله در واقع تلنگری است برای مردم آن روز که چرا با وجود کتاب خدا، به سخن و رأی خود تکیه میکنند؟ چرا به جای رجوع به وحی و فرمان الهی، با محاسبات شخصی و سیاسی تصمیم میگیرند؟
گویا مسئله خلافت و جانشینی پیامبر، مانند رقابتهای دنیوی شده است؛ همانند زمانی که «رئیس حکومتی» از دنیا میرود یا دوران ریاستش به پایان میرسد، و گروهها و احزاب بر سر قدرت به رقابت برمیخیزند. هرکدام برای خود شعاری میسازند، برنامهای مینویسند، و به تبلیغ دستاوردهای خود میپردازند تا مردم را به سوی خود جلب کنند، بیآنکه بپرسند: «قرآن چه میگوید؟ خدا چه فرمان داده است؟
در صدر اسلام نیز، پس از رحلت پیامبر اکرم صلیاللهعلیهوآله، با مسألهی خلافت چنین برخورد شد. به جای آنکه معیار «وحی» و «نصّ الهی» مبنا قرار گیرد، خلافت در قالب رقابتی سیاسی و دنیوی درآمد.
نظر شما