به‌گزارش قدس آنلاین، اکبر شوکت، رئیس کانون انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی درباره بازرسی های اشتباه تامین اجتماعی از کارگران ساختمانی گفت: بازرسی‌های اشتباه، معیشت هزاران کارگر را نابود کرده است.

وی گفت: متأسفانه در سال‌های اخیر، بازرسی از وضعیت شغلی کارگران ساختمانی به بخش خصوصی واگذار شده است. بازرسان خصوصی نه شناخت کافی از شغل‌های گردشی و پروژه‌ای دارند و نه درک درستی از وضعیت معیشتی کارگران. آن‌ها تنها با یک بازدید لحظه‌ای تصمیم می‌گیرند که یک فرد دیگر کارگر نیست و بیمه‌اش را قطع می‌کنند. گاهی فقط به‌دلیل داشتن یک کارت‌خوان یا مغازه کوچک به نام خود یا خانواده، کارگر را «کارفرما» تلقی می‌کنند. این تصمیم‌ها بدون شناخت واقعی از زندگی این افراد گرفته می‌شود.

شوکت بیان کرد: در چهار سال گذشته، بیش از ۳۵۰ هزار کارگر ساختمانی بیمه خود را از دست داده‌اند، در حالی که بخش عمده‌ای از آن‌ها کارگران واقعی بوده‌اند. این افراد سال‌ها حق بیمه پرداخت کرده‌اند و حالا نه بیمه درمان دارند و نه امیدی به بازنشستگی. چنین برخوردی با قشری که ستون اصلی ساخت‌وساز و عمران کشور است، واقعاً بی‌انصافی است.

رئیس کانون انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی ادامه داد: بازرسی باید بر اساس شناخت میدانی از نوع شغل و وضعیت معیشتی فرد انجام شود، نه بر مبنای یک گزارش لحظه‌ای. کارگر ساختمانی ممکن است امروز در پروژه‌ای مشغول باشد و فردا بیکار. نمی‌توان با یک بازدید کوتاه سرنوشت بیمه او را تعیین کرد.

وی درباره انجمن‌های صنفی در این فرایند چه جایگاهی دارند؟ گفت: شوکت: متأسفانه هیچ نقشی به انجمن‌ها داده نشده است. در حالی که ما بهتر از هر کسی کارگران را می‌شناسیم و می‌توانیم تشخیص دهیم چه کسی واقعاً کارگر است. بارها به مسئولان گفته‌ایم که اگر تصمیم‌گیری در این زمینه به انجمن‌ها واگذار شود، خطاها به حداقل می‌رسد. اما متأسفانه وعده‌ها عملی نشده است.

شوکت با بیان اینکه خواسته اصلی ما این است که روند بازرسی ها اصلاح شود افزود: باید بازرسی‌ها دوباره تحت نظارت دقیق و با حضور نمایندگان صنفی انجام شود. همچنین لازم است سازوکاری برای رسیدگی به اعتراض کارگرانی که بیمه‌شان قطع شده، ایجاد شود.

رئیس کانون انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی تصریح کرد: اجازه بدهید صادقانه بگویم؛ کارگران ساختمانی ضعیف‌ترین و آسیب‌پذیرترین قشر جامعه هستند، اما متأسفانه برخورد با آن‌ها خارج از انصاف است. این قشر زحمتکش، نه امنیت شغلی دارد و نه پشتوانه مالی. کمترین انتظارشان این است که بیمۀ‌شان بدون دلیل قطع نشود.