روز گذشته مستندات یک اتفاق عجیب و ناراحت‌کننده تأیید شد! معاون «سازمان ملی استاندارد ایران» در حاشیه‌ اجلاس سالانه «سازمان جهانی استاندارد» در یک جمع حداکثر ۱۰نفره، با «کیلاد گلوب» مدیر اجرایی «مؤسسه استاندارد اسرائیل» سر یک میز نشسته است. تصاویر این همنشینی، در پایگاه اینترنتی سازمان جهانی استاندارد (ISO)منتشر و کمی بعد حذف شد اما همین انتشار کوتاه و اولیه، کافی بود تا هر جریانی در داخل و خارج از «ظن خود یار آن شود».در مهم‌ترین و البته اصیل‌ترین این واکنش‌ها، بسیاری از ایرانیان دغدغه‌مند و جریان‌های رسانه‌ای داخلی، با مذمت این اتفاق، به نکوهش آن پرداختند که امری است پسندیده، مورد تأیید و تحسین‌برانگیز که همراهی قاطبه‌ مردم و مسئولان را به همراه خواهد داشت! پرواضح است که همنشینی با نماینده‌ای از رژیم جنایت‌پیشه‌ اسرائیل آن هم در حالی که هنوز خون شهیدان ایرانی و مظلومان فلسطینی تازه است، به شکلی مضاعف آزاردهنده و غیر قابل چشم‌پوشی است.
اما در این میان، تلاش برای القای توطئه‌آمیز و مشکوک ‌بودن این همنشینی، فارغ از احتمال «غیرعمدی» بودن آن، باز هم تکرار «کج‌سلیقگی» و «دستپاچگی» بعضی رسانه‌هاست که گویی حتی شأن و جایگاهی برای ساختارها و دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی کشور قائل نبوده و با تجهیز به سلاح «نیت‌خوانی» و بدون هیچ شواهدی، خود «بریده» و «دوخته» و «به دار آویخته» و از این همه استعداد خود احتمالاً «ذوق» می‌کنند! در اینکه این اتفاق در نوع خود بی‌سابقه بوده و برخلاف سیاست‌های اصولی ایران است، هیچ شکی نیست! در اینکه یک استعفای رسمی و عذرخواهی علنی و عمومی بابت این اتفاق سهوی (که تا ثابت شدن خلافش، مبنا همین است)، بهترین تصمیم عمر «خانم معاون» خواهد بود هم تردیدی وجود ندارد اما مسئله این است که اگر داعیه‌ اسلام و انقلاب داریم، تهمت و عجله و شهوتِ توجه و رؤیت؛ هیچ کدام نه مورد تأیید است و نه قابل پذیرش!
در حالی که به تصریح قانون کشور عزیزمان، هر گونه تعامل با نهادها و افراد وابسته به رژیم صهیونیستی مطلقاً ممنوع و شامل مجازات، انفصال و... است، حساسیت‌های موجود اعم از آحاد، جریان‌ها و رسانه‌ها در ارتباط با رژیم کودک‌کش اسرائیل و نمایندگان آن در هر عرصه‌ای از ورزش تا سیاست؛ بسیار بجاست و این «تابو مقدس» که همان دریغ ‌داشتن حداقلی از مشروعیت برای غاصبان فلسطین و دشمنان انسانیت است، باید با تمام توان پاس ‌داشته شده و کمترین خدشه‌ای نپذیرد و در عین حال هر یک از ما، مسئولیت اشتباهات خود را بپذیریم و در این دوران پر هزینه و چالش، بار اضافی بر دوش اجتماع خود نگذاریم؛ گاه با یک استعفا و عذرخواهی بهنگام یا با کمی درنگ و تأمل در استعمال کلمات و عبارات.