پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله دو سرباز دلیر را مأمور حفاظت دهانه درّه کرد.

آن دو که عباد و عمّار بودند، ساعات شب را بین خود تقسیم کردند، نگهبان اوّل عباد بود که مقداری از شب را به نماز مشغول شد. در این میان مردی از افراد دشمن که در تعقیب مسلمین بود خود را نزدیک درّه رساند و عباد را که در حال نماز بود هدف تیر قرار داد.

او به قدری غرق مناجات بود که سوزش تیر را کمتر احساس کرد، آن را از پای خود در آورد و به نماز ادامه داد...

آن دشمن تیر دوم را پرتاب نمود و عباد با تیر دوّم نیز چنین کرد، وقتی که سوّمین تیر به پایش نشست، دیگر نتوانست آن طور که می خواست مناجاتش را ادامه دهد پس با رکوع و سجودی کوتاه نمازش را به پایان برد و عمّار را بیدار کرد.

چون عمّار حال عباد را دید با اعتراض به او گفت: چرا در آغاز کار مرا بیدار نکردی؟ عباد گفت: من در حال مناجات با پروردگار خود بودم و سوره ای از قرآن را می خواندم لذّت مناجات و شیرینی توجّه به خدای متعال مانع از آن شد که نماز خود را قطع کنم، اگر نبود که رسول خدا صلی الله علیه و آله حفاظتِ این نقطه را بر عهده من گذارده بود، هرگز نماز و سوره ای را که می خواندم قطع نمی کردم و جان خود را در طریق مناجات با خدا از دست می دادم...

منبع: فروغ ابدیّت، ج ۲، ص ۵۱۹، آیت‌الله العظمی سبحانی مدظله‌العالی