وطن واژه‌ای است که هر فردی در هر کجای جهان با شنیدنش اشک در چشم و لرزشی در دلش حس می‌کند؛ کلمه‌ای که آدمی را به یاد ریشه‌ها، خاطره‌ها و هویت خودش می‌اندازد. ما ایرانیان هم با پیشینه سترگ و فرهنگ ریشه‌دار خود از این امر مستثنا نیستیم و چه بسا این احساس در ما از دیگر ملل نیرومندتر و دگرگون‌کننده‌تر هم باشد.
«هیولاکش»؛ عنوان اثری به نویسندگی «مهدی سیم‌ریز» و کارگردانی «محمد جهان‌پا» است که این شب‌ها روی صحنه تئاتر مشهد با استقبال فراوان تماشاگران می‌درخشد؛ نمایشی برخاسته از ریشه و اسطوره‌های ایرانی که در مدح وطن‌خواهی نگاشته شده و با دست گذاشتن بر نقطه ضعف مخاطب و ضمن برقراری ارتباط قلبی وی با اثر، احساسات او را برانگیخته و در نهایت به تأمل وامی‌دارد.
از جزئیات اجرا، هماهنگی قابل تمجید عوامل و صحنه‌پردازی خوب نمایش که بگذریم، با تمرکز بر محتوا خواهیم دید گشتاسب فرزند لهراسب و برادر زریر یکی از قهرمانان شاهنامه و به عنوان شخصیت اصلی منفور و گریزان آغاز داستان، پس از ترک ایران و رفتن به رم و ازدواج با کتایون، دختر قیصر رم و قدرت گرفتن در دربار وی، پس از نجواهای درونی و شبانه و در نهایت، در نبردی طولانی با خود و به یاری و القائات برادرش زریر رفته‌رفته بر هیولاهای درونی خود فائق می‌آید و عشق به وطنش ایران، او را دگرگون می‌کند و در واقع اینجاست که ذهن مخاطب به دنبال پاسخ این پرسش هم هست، گشتاسب یا زریر؛ کدام یک قهرمان واقعی است؟!
کشمکش اصلی داستان را می‌توان روبه‌رویی دو برادر؛ زریر و گشتاسب پس از مدت‌ها دانست که شعرخوانی راوی در انتها، این صحنه پایانی را برای مخاطب دلنشین‌تر می‌کند. «هیولاکش» به خوبی توانست با روایتی نو و برگرفته از ادبیات کهن فارسی بار دیگر عظمت و جایگاه شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی را در گوشه‌ای از شهر به تصویر بکشد و نشان داد بازگشت به ریشه‌ها نه بازگشتی واپس‌گرایانه؛ بلکه راهی برای بازیابی هویت و معناست؛ هویتی که در هیاهوی جهان امروز، بیش از همیشه نیازمند پاسداری و بازآفرینی است.
یادآوری این نکته نیز ضروری به نظر می‌رسد که مشهد به عنوان مهد تئاتر، پس از تهران که هنرمندان بسیاری را در قلب خود پرورش داده، به برگزاری بیشتر اجراهایی با محتواهایی از این جنس و برآمده از فرهنگ و هنر اصیل ایرانیان نیاز دارد و چه خوب است به جای الگو گرفتن از نمایش‌نامه‌های خارجی یا بدون محتوا، برای عبرت‌آموزی نسل جوان، به فرهنگ اصیل ایرانی رجوع کنیم و داستان‌های پرمعنا و غنی این فرهنگ سترگ را بیش از پیش به روی صحنه ببریم.