در سکوت سنگین مدینه، پس از آنکه امانت الهی شبانه به خاک سپرده شد، تاریخ سنگینترین شکوه عاشقانه را به گوش جان شنید. امیرالمؤمنین علی (علیهالسلام)، آن اسوهی بیبدیل صبر و تجلّد، رو به مزار پیامبر خدا(ص) ایستاد تا نه از سر ضعف، که از اوج عظمتِ مصیبت، بغض فروخوردهی تاریخ را فریاد کند. کلام او تنها یک مرثیه در فراق همسر نبود؛ بلکه منشوری بود که از یک سو، ژرفای بیکران اندوه بر «سرور زنان عالم» را به تصویر میکشید و از سوی دیگر، عمیقترین درس توحیدی را برای تحمل جانسوزترین مصائب ارائه میداد: اینکه در اوج بیصبری، تنها راهِ بازیافتنِ آرامش، پناه بردن به سنت و الگوی پیامبر(ص) در مواجهه با فقدان است.
امام علی علیه السلام فرمود:
...قَلَّ یا رَسولَ اللّهِ عَن صَفِیَّتِکَ صَبری وعَفا عَن سَیِّدَةِ نِساءِ العالَمینَ تَجَلُّدی، إلّا أنَّ لی فِی التَّأَسِّی بِسُنَّتِکَ فی فُرقَتِکَ مَوضِعَ تَعَزٍّ ...
«... ای پیامبر خدا! شکیبم در سوگ محبوبه ات، اندک گشته و طاقتم در غم از دست دادن بانوی زنان عالم، از کف رفته است؛ امّا تأسّی به سنّت تو در [غم] فراقت، تسلّی بخش هر مصیبتی است.»
(الکافی: ج ١ ص ٤٥٨ ح ٣)
نظر شما