مرحوم آیت الله سید احمد فهری از عارف کامل حاج شیخ محمدجواد انصاری همدانی ره شنیده بود که می فرمود: مرحوم آیت الله آخوند ملا حسین قلی همدانی قدس الله نفسه الزکیه به یکی از شیوخ و بزرگان عرب توبه داده بود.

وی موظف شده بود که هرچه حق الناس بر ذمه دارد أدا کند؛ آن مرد نیز به فرموده استادش عمل کرد و پس از ادای همه حقوق مردمی به خاطرش رسید که روزی در حال غضب با شمشیرش دست یکی از ملازمان و نوکران خود را از بدنش جدا نموده است، از دوستانش تقاضا کرد که آن شخص را نزد او بیاورند، وقتی حاضر شد جریان کار خود را به او گزارش داد و اظهار ندامت و عذرخواهی کرد و دستور داد مبلغ زیادی پول حاضر کردند و گفت: اکنون بابت دیه دستت هر چه می خواهی بردار.
آن مرد راضی به گرفتن دیه نشد و قبول نکرد.

شخص تائب دستور داد شمشیری حاضر کردند و به نوکرش گفت: من آماده قصاصم، این تو و این شمشیر و این هم دست من هر چه خواهی بکن.

نوکر اندکی فکر کرد و سپس گفت: تو ستمی بر من کرده ای و بدون جهت مرا از نعمت دست محروم کرده ای؛ اکنون گیرم که من دست ترا به قصاص بریدم چه نتیجه ای به حال من خواهد داشت؟ من که دیگر صاحب دست نخواهم شد پس چه بهتر که محاکمه من و تو همچنان برای روز قیامت بماند و دادخواهی در پیشگاه عدل الهی انجام گیرد.

شخص تائب که این سخن را شنید امیدش از هر طرف قطع شد و آتش به جانش افتاد و آن چنان بیچاره شد که با تمام غروری که داشت و مخصوص شیوخ عرب است، شروع کرد به های های گریه کردن.

چون ناله اش به گریه بلند شد رحمت الهی را دریافت و خدای مقلب القلوب دل صاحب حق را نرم کرد و به حال او رقت کرده گفت: بدون دیه و قصاص عفو نمودم...

منبع:

رساله لقاء الله تالیف حاج میرزا جواد آقای ملکی تبریزی ترجمه سید احمد فهری ص ۹۰ - ۸۹.