بیایید با خودمان صادق باشیم! دست‌کم در میان مشاهیر سیاسی فعلی و ماضی، حجم و غلظت واقع‌بینی «آیت‌الله خامنه‌ای» بی‌نظیر است؛ یعنی به هیچ وجه و با هیچ بهانه‌ای نمی‌توان برچسب‌های رایج ایدئولوژیک و ایدئالیستی را به اندیشه «آقا» چسباند! اما چطور می‌شود که در همین بیانات دو روز پیش، در حالی که تنها ۱۰ ثانیه زمان برای روایت جنگ اخیر لازم بود، اینچنین جمع‌بندی شود که دشمن، «دست‌خالی» از این جنگ خارج شده است؟ لازم است این ۱۰ ثانیه که عمر و عمقی به قدمت تاریخ انسان دارد را دوباره مرور کنیم؛ یک روایت بی‌نقص و کامل از نبردی که خیلی پیش‌تر از این‌ها شروع شده و صدالبته که پایان نیافته! روایتی که شامل چهار جمله کلیدی است: جمله نخست؛ «آمدند» که یک همنشینی عیان و همپالگی آشکار بین رژیم جنایت‌پیشه صهیونی و ایالات متحده را بازنمایی می‌کند و در این چارچوب، حتی اعتبار نام‌ بردن را از آن‌ها دریغ کرده و علاوه بر این، شروع‌کننده این منازعه را به مخاطب معرفی می‌کنند؛ آن‌ها بودند که به قول معروف ایشان در همان روز ابتدایی، «جنگ به راه انداختند!». جمله دوم؛ «شرارت کردند» که بار معنایی خاصی دارد؛ نه زیاده‌خواهی نه توسعه‌طلبی! «شرارت» کردند و این فعل جز از «مصدر شر و شیطان»، نشأت نمی‌گیرد که ما ماهیتی انسانی برای جبهه آمریکایی – صهیونیستی این داستان قائل نیستیم. این خود شیطان است که مجسم شده و به جنگ ما آمده... در جواب اما واکنش ما چه بوده است؟ جمله سوم؛ «کتک خوردند» که بازنمایی دفاع جانانه و پاسخ‌های دندان‌شکن جمهوری اسلامی ایران به شرارت مذکور است و پرده نهایی این روایت و جمله آخر؛ «دست خالی برگشتند...» منِ نگران اما ناآگاه، احتمالاً خواهم پرسید که این همه شهید، دانشمندان و سرداران، تأسیسات آسیب‌دیده هسته‌ای! یعنی دستاوردی برای دشمن ما نبوده؟ در واقع نه! در مقام قیاس با آنچه به‌ عنوان هدف از این شرارت برای دشمن صهیونی- آمریکایی متصور بوده، نتیجه تقریباً چیزی جز همان «برگشتن با دست ‌خالی» نبوده است. ایران یکپارچه، متحد و همدل‌تر از همیشه و جمهوری اسلامی استوار و آزموده در این آوردگاه سخت، بقای ایران و اسلام را در این جغرافیای گرانسنگ تضمین ‌شده می‌بیند. در مقابل این دشمن بود که هم به اهدافش نرسید، هم آسیب‌های جدی خورد، هم با نمونه کوچک‌مقیاسی از جهنم در انتظار صهیونیست‌ها آشنا شد و از همه مهم‌تر، افکار عمومی را در مقیاسی جهانی به جمهوری اسلامی ایران واگذار کرد.
پس با پیشوای خود هم‌صدا و هم‌نظریم که «آمدند، شرارت کردند، کتک خوردند و دست خالی برگشتند...» سال‌هاست که بار تبیین و اقناع افکار عمومی در شرایط ضعف مفرط ما در حوزه رسانه (اعم از ملی و غیر آن) روی دوش زعیم جامعه بوده اما شاید لازم باشد گاهی پای درس ایشان بنشینیم و «روایت» بیاموزیم که عصر، عصر ارتباط است و ارتباط با رسانه شکل می‌گیرد و دال مرکزی در امر رسانه، عبارت است از روایت! روایت جنگ‌ها و جنگ روایت‌هاست که در امتداد میدان نظامی، ظفرمندان کارزارهای مهم تاریخی را رقم می‌زند.