حسادت انسان را به رفتارهای ناپسند، تهمت و فحش سوق می‌دهد و «ذخایر معنوی» او را خالی می‌کند. برای پیشگیری، باید نسبت به نعمات دیگران حسادت نکنیم و صبر را تمرین کنیم؛ صبر سپری در برابر گناه است و به انسان قدرت حفظ اخلاق و پرهیز از ارتکاب اعمال ناشایست می‌دهد.

مرحوم آیت الله عزیزالله خوشوقت از اساتید اخلاق حوزه در یکی از دروس اخلاق خود به موضوع «حسادت و اهمیت صبر» پرداختند که متن آن بدین شرح است:

حسادت یکی از بلاهای بزرگ انسان است. انسانی که نسبت به دیگری حسادت دارد، در مسیر اعمال ناشایست هیچ فروگذاری نمی‌کند.

هرچه در توان دارد، از تهمت و فحش گرفته تا رفتارهای ناپسند، انجام می‌دهد تا فرد مورد حسادت را زیان‌مند سازد.

چنین رفتاری، «کیسه‌ی ذخایر معنوی» فرد را خالی می‌کند و آثار روحی و اخلاقی بسیار مخربی بر جای می‌گذارد.

بنابراین باید نسبت به نعمتی که دیگران دارند، حسادت نکنیم و مراقب دل و رفتار خود باشیم.

یکی از سپرهای بزرگ در برابر ارتکاب گناه، صبر و تحمل است.

اگر انسان صبر نداشته باشد، نمی‌تواند نگاهش را کنترل کند، غیبت نکند، دروغ نگوید یا از دیگر آلودگی‌ها پرهیز نماید.

صبر همانند یک سپر عمل می‌کند؛ وقتی صبر ضعیف شود، فرد به‌راحتی از «ذخایر معنوی» خود کم می‌کند، سخنان ناپسند می‌گوید، اعمال ناشایست انجام می‌دهد و گناه می‌کند.

خداوند به همه انسان‌ها صبر عطا کرده است و وظیفه ماست که آن را تمرین کنیم.

در مقام انجام واجبات و ترک محرمات، از صبر به‌عنوان سپر استفاده کنیم.

با تمرین صبر، این قدرت درونی تقویت می‌شود و انسان راحت‌تر می‌تواند از ارتکاب گناه پرهیز کند و ذخایر معنوی خود را حفظ نماید.