مرحوم آیت الله مجتهدی تهرانی، در یکی از دروس اخلاق خود به موضوع «سکوت و مراقبت از زبان» اشاره کرده است که تقدیم شما فرهیختگان می شود.

باید خیلی مراقب زبانمان باشیم.

هیچ‌یک از اعضا و جوارح انسان به اندازه زبان خطرناک و آسیب‌زننده نیست. روایت شده که هر صبح، اعضای بدن با زبان گفت‌وگو می‌کنند؛ به او می‌گویند، حال ما خوب است، به شرط اینکه تو ما را اذیت نکنی.

اگر تو غیبت کنی، تهمت بزنی یا سخن ناروا بگویی، حال ما را می‌گیری. ما را از عبادت می‌اندازی، از دعا می‌اندازی، پدر ما را درمی‌آوری.

یعنی زبان با یک سخن می‌تواند انسان را بیچاره کند؛ آبرو ببرد، دل‌ها را بشکند و حتی اعمال نیک انسان را نابود کند.

استاد اخلاقی در قم می‌فرمود:

صمت و جوع و سهر و عزلت و ذکر بدوام

نا تمامان جهان را بکند کار تمام

یعنی سکوت، کم‌خوری، سحرخیزی، خلوت با خود و یاد خدا، انسان‌های ناتمام را کامل می‌کند. و اولینِ این پنج، سکوت و مراقبت از زبان است.