اهدای یک جایزه ساختگی با عنوان «صلح» به جنایتکاری که به صورت مستقیم در کشتار غیرنظامیان به ویژه زنان و کودکان در غزه، لبنان، یمن، ایران و... نقش داشته، آخرین میخی بود که «جیانی اینفانتینو» بر تابوت ادعاهای پرطمطراق دوری فوتبال از سیاست کوباند. چیزی که سال‌ها رؤسای فیفا از جمله خود اینفانتینو سعی می‌کردند پشت نقاب «اصول منشور المپیک» و «بی‌طرفی ورزشی» پنهان کنند، امروز به‌ طور کامل عیان شده و فیفا به یک نهاد بازیگر بی‌اختیار در خدمت منافع سیاسی و اقتصادی غرب تبدیل شده است.
طی سال‌های اخیر این تحول در قاموس اخلاقی فیفا، در برخورد این نهاد با دو بحران بزرگ بین‌المللی عیان شد. فیفا که تنها چند روز پس از آغاز جنگ در اوکراین، روسیه را از تمامی رقابت‌های بین‌المللی محروم کرد، در قبال جنایت‌های مکرر رژیم صهیونیستی، با وجود درخواست‌های متعدد از سوی حداقل ۱۲ کشور منطقه از جمله ایران و سازمان‌های حقوق بشری بین‌المللی مانند «عفو بین‌الملل»، کوچک‌ترین اقدامی انجام نداد. این سکوت معنادار، در حالی است که بنا به گزارش‌ها، از زمان آغاز حملات رژیم متجاوز، صدها ورزشکار فلسطینی به شهادت رسیده‌اند و زیرساخت‌های ورزشی غزه نیز به طور سیستماتیک نابود شده‌ است. این تناقض آشکار، مصداق بارز «استاندارد دوگانه» است؛ معیاری که طبق آن، قانون و اخلاق نه بر اساس اصل عدالت، بلکه بر اساس هویت متخلف و منافع ژئوپلیتیک پشتیبان آن تفسیر می‌شود.
البته علت بروز این سیاست دوگانه برای ناظران بین‌المللی پنهان نیست. ریاست اینفانتینو بر فیفا، با نزدیکی بی‌سابقه او به کانون‌های قدرت غربی به ویژه دونالد ترامپ همراه بوده است. این رابطه چنان عمیق بوده که گزارش‌ها حاکی از آن است که لابی‌های صهیونیستی و فشارهای دولت آمریکا، مانع رسیدگی جدی فیفا به درخواست تعلیق رژیم صهیونیستی شد و در یک اقدام عجیب، فیفا که برای محرومیت روسیه هیچ هیئت حقوقی مستقلی تشکیل نداد، برای بررسی تعلیق رژیم صهیونیستی تشکیل چنین تیمی را بهانه کرد و با ایجاد یک سازوکار بروکراتیک پیچیده، رأی‌گیری را به تعویق انداخت. این همان «بازی کثیف سیاسی» است که هدف نهایی آن، عادی‌سازی جنایت و حفظ منافع متحدان غربی است. مسئله‌ای که نمونه آن را پیش از این هم بارها در نوع کنش‌گری نهادهای به اصطلاح بین‌المللی دیده بودیم و حالا روز به روز جامعه جهانی بیش از گذشته به آن آگاه و معترض می‌شود.
روی دیگر این سکه، اقتصادزدگی افراطی نیز هست. فیفا در این دوران، روح فوتبال را بر سر مذبح سود بیشتر قربانی کرده است. تصمیم به افزایش بی‌رویه تیم‌های جام جهانی از ۳۲ به ۴۸ تیم برای ۲۰۲۶، که درآمد را به شدت افزایش می‌دهد، عملاً کیفیت رقابت‌ها را زیر سؤال برده و مورد انتقاد بسیاری از کارشناسان نیز بوده است. این تصمیم نه در راستای توسعه متوازن فوتبال، بلکه در خدمت انبساط بی‌حد و حصر یک امپراتوری اقتصادی اتخاذ شده است. موضوعی که در بسیاری دیگر از رفتارهای فیفا طی سالیان اخیر نیز نمود داشته و در کنار پرونده‌های فساد گسترده در ارکان گوناگون فدراسیون جهانی فوتبال، ماهیت اقتصاد کثیف و سیاست‌زده حاکم بر بزرگ‌ترین فدراسیون ورزشی بین‌المللی را آشکار کرده است.
چه بسا بتوان این گونه تفسیر کرد که اهدای جایزه صلح به ترامپ نیز بیش از آنکه به قول رسانه‌های بین‌المللی با هدف «چاپلوسی» باشد، بخشی از همین معامله‌گری سیاسی- اقتصادی برای تضمین برگزاری آرام جام جهانی ۲۰۲۶ در آمریکای شمالی و کسب منافع بیشتر برای این دستگاه عریض و طویل بین‌المللی است.
فیفای دوران اینفانتینو، با این دوگانه عمل‌گری، در حال تخریب بنیادهای اعتماد عمومی به نهادهای بین‌المللی است. زمانی که بزرگ‌ترین نهاد حاکم بر محبوب‌ترین ورزش جهان، آشکارا قانون را به دو شکل تفسیر می‌کند و ارزش‌های انسانی را فدای منافع قدرت و پول می‌سازد، پیامی جز بی‌عدالتی ساختاریافته به جهانیان مخابره نمی‌کند. این مسیر، نه تنها آینده فوتبال را به عنوان یک جریان شادی‌آفرین و متحدکننده تهدید می‌کند، بلکه مشروعیت و جایگاه اخلاقی خود فیفا را نیز از بین خواهد برد. تاریخ قضاوت خواهد کرد که آیا این نهاد، خود را از این باتلاق سیاست و طمع نجات می‌دهد یا به عنوان نمادی از چاپلوسی، فرصت‌طلبی و دورویی، به حاشیه تاریخ سپرده خواهد شد.