رفاقت با علی دایی در تمام این سال‌ها برای من در چارچوبی احترام‌آمیز و فاصله‌ای محترمانه ادامه داشته و دارد. او در «رازهای دوبلین» نقش اول کتاب من را داشت و از حاصل مستندنگاری انجام شده طبق گفته خودش راضی بود. این‌ها را گفتم تا بگویم درواقع دایی نه برای من که برای بسیاری از همتایان من همیشه شخصیتی ورای دیگر فوتبالیست‌هاست. در بهترین دانشگاه تحصیل کرده، در بزرگ‌ترین باشگاه‌های دنیا به میدان رفته، هنوز مطالعه می‌کند، تئاتر می‌بیند، کنسرت می‌رود، به مسئولیت‌های اجتماعی‌اش واقف است و سواد رسانه‌ای بالایی دارد که موجب می‌شود از برندش به خوبی محافظت کند. خیلی کم حرف می‌زند. خیلی کم مصاحبه می‌کند و در انتخاب رسانه و کلماتش بسیار وسواس دارد. مهندس علی دایی در میانسالی حتی از آن دایی معترض فاصله گرفته و به دایی فکور و الگو بدل شده است.
دایی در میان فوتبال پرحاشیه و بی‌مایه ما جزو چهره‌هایی شده که بیش از همیشه «پختگی»، «دقت» و «حساب‌گری درست» در رفتار رسانه‌ای و اجتماعی‌اش دیده می‌شود. او کاملاً می‌داند وزن کلامش چقدر است و هر جمله‌ای که می‌گوید چه اثری در جامعه دارد. این یعنی سواد رسانه‌ای در بالاترین سطح. جالب توجه بود او حتی مقابل شوخی‌ها و تعریف‌های پرطمطراق عادل فردوسی‌پور در ویژه‌برنامه جام جهانی هم چنان فروتنانه از لطف مردم سخن گفت که عادل ترجیح داد وزن مصاحبه را در بالاترین حد ممکن نگه دارد.
شگفت انگیز است در دورانی که بسیاری از ستاره‌های فوتبال پس از بازنشستگی یا دچار افراط در دیده‌شدن می‌شوند یا گرفتار حاشیه‌سازی‌های بی‌مورد، دایی مسیر دیگری را انتخاب کرده: کم سخن گفتن، درست سخن گفتن و در جای درست سخن گفتن. همین گزیده‌گویی آگاهانه، نام او را از «فرسودگی رسانه‌ای» نجات داده و برعکس، هر بار صحبتش تبدیل می‌شود به یک رویداد مهم و قابل استناد. از طرف دیگر، رفتار او در حوزه مسئولیت اجتماعی هم اتفاقاً مثال‌زدنی است؛ کمک‌های انسانی، حضورهای حساب‌شده در موقعیت‌های ملی و پرهیز از بهره‌برداری تبلیغاتی از کارهای خیر، همگی نشان می‌دهد دایی نگاه ابزاری به محبوبیت و مشهوریت ندارد. او به‌جای نمایش، عمل می‌کند و به‌جای شعار، مسئولیت می‌پذیرد و با رفتارش دیگران را به احترام و همراهی با مردم فرا می‌خواند.
تفاوت بزرگ او با برخی هم‌نسلان و هم‌ردیفانش هم دقیقاً همین‌جاست: تواضع، تفکر و وقار. دایی سال‌هاست با جنجال و فرافکنی برای اثبات خود قهر است. این رفتار، برای جوانان و نوجوانانی که امروز به دنبال الگو می‌گردند، یک درس مهم دارد: برند شخصی تنها با «شعور رفتاری» ساخته و پرداخته می‌شود.
داییِ ما امروز شاید کمتر حرف بزند، ولی همین سکوت‌های حساب‌شده‌اش بلندتر از صدها مصاحبه دیگران شنیده می‌شود و او را به نگین بی‌بدیل فوتبالی تبدیل می‌کند که مدام در حال فاصله گرفتن از اخلاقیات و فرهنگ است.(نیست؟)