انتشار سند راهبردی امنیت ملی ایالات متحده در روزهای اخیر توجهات زیادی را به سوی خود جلب کرده است. یکی از موضوعات مهم که در این سند می‌توان درباره آن صحبت کرد، افغانستان است و جالب آنکه برای نخستین بار پس از چند دوره پیاپی، نامی از افغانستان در سند اخیر راهبردی امنیت ملی آمریکا برده نشده است. این روند نزولی توجه به افغانستان از اسناد ۲۰۱۷ و ۲۰۲۲ آغاز شده بود و در سند ۲۰۲۵ به نقطه اوج خود رسید. این رویکرد می‌تواند خروج کامل افغانستان و همچنین موضوعات وابسته به آن همچون تروریسم و القاعده و حتی داعش را از مدار توجه و اولویت سیاست‌خارجی آمریکا بازتاب دهد. البته در این میان تناقض ظریفی هم در زمینه اصرار ترامپ به سلطه دوباره آمریکا بر پایگاه بگرام وجود دارد که در سند هیچ اشاره‌ و توجهی به آن نشده است.
اما برای حاکمیت طالبان این رخداد با خوش‌بینی‌ها و بدبینی‌هایی همراه خواهد بود.
تأکید سند بر روابط خوب و مسالمت‌آمیز با دیگر کشورها بر مبنای منافع آمریکا و نه توجه به ارزش‌های لیبرال دموکراسی، بدون تردید موضوعی خوشایند برای طالبان محسوب می‌شود. نام نبردن و عدم توجه به افغانستان در سند هم می‌تواند تا حدی خیال کابل را از برخی حساسیت‌ها به توسعه روابط کابل با سایر کشورها آسوده کند. علاوه بر این، سند راهبردی این نکته را روشن می‌کند که در واشنگتن دلیل و انگیزه‌ای برای حمایت از مخالفان طالبان وجود ندارد.
اما بدبینی‌های این سند برای طالبان را شاید بتوان در موارد زیر خلاصه کرد؛ نگاه آمریکا به افغانستان و تحولات آن از عینک پاکستان، گرایش آمریکا به اقدامات و فشارهای پشت پرده برای حصول برخی اهداف سیاسی و ژئوپلیتیکی مانند دسترسی به پایگاه بگرام (هر چند در حال حاضر نیز برخی بر دسترسی آمریکا به این پایگاه اذعان دارند)، قطع کمک‌ها و تداوم بی‌توجهی آمریکا به مسئولیت این کشور در قبال افغانستان و بحران انسانی که پس از دو دهه اشغال ایجاد شده است و در نهایت احتمال اخراج گسترده مهاجران افغانستانی از آمریکا و چالش‌های سیاسی و اجتماعی که از این جهت ممکن است متوجه طالبان شود.

خبرنگار: میراحمدرضا مشرف